De decemberdepressie

December 2024. Ik snak naar het einde en zit te smachten naar een nieuw begin. De donkere dagen zijn desondanks te kort, want ik heb nog zoveel te doen. Niets spectaculairs, hoor. Ik hoef de zon in Japan niet onder te zien gaan, het oerwoud in bloei te zien staan,

‘n joew vurdeur

“Kommënd jauwër wul ëkik ‘n joew vurdeur!” riep die van ós. ‘t Èrgstë van al is dè zë dè bëwust zinnë’ë vleej jauwër gëzeet hi. Ien ‘t bëgin hém ëk dè nog próbeejërën af të hààwën. Mi man en mààcht en óp allë meugëlë’ë maniejërën. ‘n Joew vurdeur,

Er zijn grenzen

Wat benijd ik ze, denkers met reine gedachten. Zij die altijd in een rechte lijn stappen, quasi eindeloos, door helder verlichte, propere, zelfs smetteloze gedachtegangen. Ook al lijkt het saai, op het slaapverwekkende af, ik benijd ze, de brave geesten die nagenoeg nooit dubbelzinnig denken. Wat bekijk ik hen scheef

As 't dë mómènt is

Teegëworrëg hém ëk ë fitnëssabonnëmènt. Mén vààstë wandëlroetës zén vërvangën dur në lóópbàànd en ménnë vieló dur në sjie’ën hóómtrééjnër. Gëdòn mi kij’ë na ‘t weejërbëricht, want dör binnën eest alté èffë dreujëg en alté èffë wèrrëm. Dè is ë gëmak, zallë. Roeiën duun ëk ók. Niej óp

De vlucht van de huismus

Wiew! Schrijven is als vliegen! In een andere wereld. Het witte scherm, het witte papier is mijn lucht, mijn zuurstof, mijn vrijheid! Hemels! Ik kan snelheid maken, vertragen, duiken, hoger vliegen, me laten vallen en me net op tijd herpakken, spelen, uitrusten op een dak of een tak en me

Auwërëgë óuwërën

Dè ‘kik nogal në spisjauwëlë zén, dör bësti ien ‘t algëmeejën wénnëg of génnën twéffël óóvër. Dè ‘s nie alleejën ‘n mëntauwël kwèstiej. Ik hém bëvurbeejëld ók auwërëgë óuwërën. Zë stèè’ë wa wijd va ménnë kop af, dè ‘s eejën. Tweejë is përtang veulën èrrëgër: ik hém ër riggëlmauwëtëg

Vrouwelijke intuïtie

Ik zal het maar bekennen: ik heb een vrouwelijke kant. Niet lichamelijk en niet uitgesproken, maar hij is er wel. Uitgesproken ben ik in feite nooit. Intimi weten dat. Lichamelijk ben ik daarentegen wel vrij regelmatig. Intieme intimi weten dat. Eigenlijk vooral mijn vrouw. Daar lig ik lepeltjesgewijs bijna dagelijks

Piej'ën dë dóuwëd

Ós dòòchtërs zén dur dëm bàànd brààw mèskës. Lék vandaààg ók wir: zë zauwëtën èn dë keu’ëtoffël schòn të kleurën en van tijd sprèktën zë af um sààmën hun kleurpotleuj’ës të slijpën. Zààlig toch as zë goewd óóvëreejënkommën. Va puujër cóntèntëmènt bëgós ëkik spóntauwën të zingën. “Puntjë dërin,

Leven we binnenkort allemaal eeuwig?

Geloven? Ik laat iedereen geloven wat ze willen. Dan heb ik het in de eerste plaats over veronderstellingen jegens mijn persoon. Het maakt niet uit of ze gefundeerd, correct, positief of negatief zijn. Ze zijn hardnekkig. Voor mij reden genoeg om er geen energie aan te verspillen. Een persoonlijke overwinning,

Goei kómbienassies

Hiejër zit ëk. Èn dë óntbijttoffël. Në goeie zwèrtëm bótram mi lèèvërpëteej en keejëzëzjëlèèj li óp mé të wochtën óp mën tëlóuwër. Dè hém ëk al ës gèèrë teegëworrëg. ‘n Goei laag lèèvërpëteej en èllëk huukskën en kèènë’ë schòn bësmèèrd mi keejëzëzjëlèèj. Tëgoei diechtgëmètsëld, dè’s vurnaam. Mi wa

Output

Ik ben er allesbehalve trots op, op het feit dat ik me bij vervelende verrassingen of tijdens stresssituaties bezondig aan het onwelvoeglijk gebruik van termen als ‘kak’ of de Engelse variant ‘shit’. Ik zou er in feite telkens een uitroepteken achter moeten schrijven, of een uitpoepteken, met wat slechte wil.

Rëzjiemën

Gë wit ‘t of gë wit ‘t niej, mè ‘k zén ëkik teegëworrëg óp rëzjiem.  Jààjàà, Danny, zuldë zéggën, gé hét hènnig zéggën. Iedëreejën wult alté, wanneejër dan ók, gèèrën ë pauwër kieló afvallën. Diejeet is gëmè’ëlëk gëzeed. Jàà, béstë miensën, dè is nö is ‘n ötsprààk die dè

Verstandhouding

Wat hou ik van taal en wat haat ik grammatica. Volgens taalregeltjes in het Nederlands kan ‘een vrouw’ zowel een lijdend voorwerp als een meewerkend voorwerp zijn. Een vrouw een voorwerp? Lijdend, meewerkend? Denigrerend, vrouwonvriendelijk, gevoelloos en behoorlijk seksistisch, niet alleen tijdens seksuele betrekkingen. Maar wat hou ik van taal,

Gëvuul

Èllë’ë miens is andërs. Zó zi ‘k ët deezë mèrrëgën ók teegë die van ós ien béd. Jammè, zi zë, zó andërs as gé is ër génnë jénnën. Génnë jénnën! Ik lauwët ët mè passeejërën. Van eejënë kàànt hi zë gëlijk: ik hém zó van die mómèntë dè’k

Potjes met dekseltjes

Mijn eerste potje was een lichtroze emmertje uit plastic met een deksel. Mijn moeder, ons ma, leerde me om er te gepasten tijde mijn drolletjes in te droppen of te gepisten tijde mijn plasjes. Achteraf, na een soort kinderlijke kwaliteitscontrole en het heractiveren van mijn sluitspier, sloot ik trots het

Wa is jéllëk?

Óp iedër pöj’ë pést ë schèl’jën. ‘n Déksëlkën. Dè weujërdt wöl ës gëzeed en meejëstal hémmë zë ‘t dan óóvër miensën die nie ècht schòn zén, mè die mëkandërë dèsóndangs gëvónnën hémmën en mëkandërë gèèrë zien, tërwéltën dè iedëreejën lang gëdócht ha dè gén van bèèj óuwët van