Vërjauwërdë feitën

‘k Zén mi në stieló ien dë háánd gëbóuwërën, bé wijzë va sprèè’ën, mè ’t hi wénnig gëschóuwëlën of mé lèèvën ha ër gans andërs ötgëzien. Löt ós ës trug gòn na ’t jauwër neegëtienzeuvënenzeuvëtig. ‘k Zauwët ien dë dèrdë kleutërklas bé ‘n juuffrouw die dè ’k nie bé

Ten voeten uit

Het begin van alle wijsheid, de eerste stap naar volwassenheid en het einde van de meeste illusies. Dat is zelfkennis. Weten wat je kan en wat je niet kan. Gebreken opmerken aan jezelf en tegelijkertijd je talenten ontdekken. ’t Is natuurlijk een heel karwei om eigen sterktes en zwaktes in

Sintërklauwës

Në groewëtë fèn va Sintërklauwës zén ëkik nóuwët gëweest. Toen dè’k heujërdën dè diejën ien feitë nie bëstón, vónnëk dè génjéns èrrëg. Ik vuuldë mén èègë wöl lómp en najief. ‘k Ha fërdoemë zèllëf bëkans dëm bauwërd ien dë kèèl vurraleejër dè’k deurha dè dë zénnë nie ècht

Wat ben ik toch een rund

Ik hou het liever eenvoudig. En ordelijk. Ik sorteer. Zowel mijn afval als mijn gedachten. Het eerste omdat het beter is voor het milieu en het mijn burgerplicht is, het laatste leg ik mezelf op, anders word ik gek. Mijn maatschappijkritische blik heb ik jaren geleden al in de pmd-zak

't Kumt allëmòl zó nààw nie

Hier stòn ëk dan. Heejëlëgans alleejën. Vruugër was dën afwas ë spisjauwël, neejë, vural ë sósjauwël mómènt. Rónd zés uujërë sààvës stóó ’k m’n peujët ien dë pómbak, ien bëkan kóó’ënd wauwëtër (hoe wèrrëmër, hoe bèètër vur dë próópërieteit, zi die van ós alté) en wastën af en

Mijn rotonde

De straat waarin ik nu al meer dan zeven jaar woon is ondertussen ‘mijn straat’ geworden. Hier voel ik me thuis. Dat is veel minder evident dan je op het eerste gezicht zou denken. Ik kan het weten, want ik ben in mijn leven al een paar keer verhuisd. Verknocht

Èrrëfstrauwët (de Erfstraat)

Van tijd weujërdt në miens al ës nostalgies. Zómèr ienjéns. As mé dè teegëworrëg óóvërkumt, schrijf ëk al ës ë gëdiechskën. Óóvër vruugër, toen dè’k nog ë klèèn Danniej’ë wààr en ménnë wèèrëld bëkan nie gröttër was dan ós strauwët. ‘t Za kunnë zén dè gë dë miensë

Grijze massa

Een te gekke party was het. Leuke sfeer, lekker eten en een ruim assortiment aan alcoholische en non-alcoholische dranken: Belgische bieren, Franse wijnen, Italiaanse limoncello, Spaanse sangria, Amerikaanse cola en melk uit Koeweit. Maar ik had geen zin om te feesten. Het water stond me aan de lippen. Niet dat

Danny Diejalékt - Vlamsë Fillëmkës

Teegëworrëg eest ópléttë gëblauwëzën óp ’t vlak va prààjvëssiej, ók ien d’èègë kóuwëj. Dë jóng loopën hoe langs hoe meejër lék klèèn riejóuwëljoernalisjës ààchtër në miens zénnë rug um ien ’t gëniep fillëmkës të maa’ë mi hun smààrtfówns, hun tèblëts of al diej andër multiemeediadingskës. Ik mag mën

Ontdaan

Een eenzame ochtend. Vrouw en kinderen moesten dringend weg. Nageslacht naar school, echtgenote naar dokter voor bloedname. De tafel is een puinhoop. Soms is ontbijten een haastige happening, een enerverend evenement. Zelf neem ik er liever de tijd voor. Indien mogelijk. Ik geniet nog wat na met een extra kop

Danny Diejalékt - Wa të hààwën en t'ónthààwën

’t Is toch wöl van dën hónd z’n klóuwëtën as gë allë vijf vuujt ‘n krèts ien öw kèèl hét en gë moet veul prauwëtën. Och jè, èègëlëk kan ëk ‘t ók èèvëzeejër ópschrijvën of zówwë.’t Is lék gë’t gèèrën hét en zot zén duu génnë zeejër

Opwindend

De stap van timiditeit naar intimiteit is groter dan je, zuiver linguïstisch gezien (fonetisch en morfologisch), zou vermoeden. Voor een keertje denk ik eens niet meteen aan seks als ik het over intimiteit heb. Of toch niet alleen aan seks. Intimiteit is veel ruimer. Buiten het lichamelijke kan zij tegelijkertijd

Danny Diejalékt - Buukskë vól zeejëvër

Gëluk zit ien dë klèèn dings, zéggën dë miensë gëreegëld, en dan gèèvë z’ëlkauwër gëlijk en weujërdt ër zówa saamëzweejërdërig na mëkauwër gëlachën. ‘t Óngëluk zit ien ë klèèn huukskën. Dè zéggë zë ók. Mé zuldë dus nie gààw ien klèèn huukskës vijnën. ‘k Zén wöl slimmër dan dè

Achterhaald

Acht is achterhaald. We zitten inmiddels al lang in negen. De negende maand dan toch. Negen is overigens mijn lievelingsgetal. September. Hoor ik daar niet het Franse ‘sept’ in? Wacht eens even … September, oktober, november, december … Dan kan geen toeval zijn. Septem, octo, novem en decem. Zeven, acht, negen en

Danny Diejalékt – Halleeloejah!

Of ëk dë mis mis? Nie bëpòld. Tot èn m’n twèllëf jauwër zauwët ëk përtang allë zóndagmèrrëgës ien dë groewëtë Lómmëlse kérrëk të bling’ën. Ë manjëfiek gëbààw eest, mi ötstrauwëling, dè mag gërust gëzeet wèjjërën. Ók van dëm binnëkàànt. ‘k Hém ër uujërën en uujërën na dë glauwëzë

Geheim

Ik hou niet van einde en ik hou niet van begin. Ik hou van tussenin. Behalve nu, nu ik net de tv heb aangezet en Bart Kaëll luid kwelend en erg repetitief vraagt wat mijn geheim is. “Wat is jouw geheim? Wat is jouw geheim?” Ik heb zin om hem