Në gèldwollëf! Nën ènstéllër jéstë klas! Në vrààwëzot! Of bèètër gëzeet: jénnën diejë mi zën peujët nie van dë jóng vralliej kan afblijvën! Në flààwë plëzantën! Nën háátërë klauwës! Óóvërtijd hi iej plastie’ë sjieruurzjie lauwëtën duun um zën óógën ëmóóg të tré’ën. Në narsist eest!

Hóógë beujëm vangë veul wénd. Ók as zë ietëfwa krómgëschààwërd zén en al ë jauwër of èttëlëk dë rauwër gëwóntë hémmën um të rizzëneejërën mi në ploesjën hónd mi ‘n auwërëg sprààkgëbrèk. Gert Verhulst. Zjuust. Dor geegët óóvër.

Teegëworrëg prizzënteejërt iej vërschillëgtë programs óppën tillëvieziej, al of nie vanóp zénnëm bóuwët, ‘n “talkshow” en dan is ër ók nog në “reality soap” óóvër zën famieliej. Z’n blóndë sloerie Ellen, zénnë zóuwën Viktor en z’n dòòchtër Marie. Veul reality is ër nie auwën, want zèllëfs nëm blindë mi allëbèèj zën óógë toe zie drèk dè al wa dèttër gëbeurt ópgëmakt mènnë’ën is.

Toch hi iej veul fèns en niej alleejën klèèn jóng of leujëpsë vralliej. Ik zén ër eejënë van, al is dè misschien liechtëlëk óóvërdreevën (diejë miens kan bëvurbeejëld ècht nie zingën, mi dëm béstë wil van dë wèèrëld nog nie, ’t zit ër gëwóuwën niej ien).

“Gé, Danny?” roepën dë meejëstë miensën as ëk zówiet vërklauwër, umdèèn zë weetën dè ‘k van tijd nogal në krietëssë miens zén.

Jöt. Ikkë! En hoe kumt dè? Awöl, umdè dë Gert lang gëleejën ien ménnën èègë “reality soap” hi meejgëspuld. ’t Gëbeurdën ien Wijnëgèm, ien ’t “shopping center”. Ik wààr al va ’s mèrrëgës mi die van ós óp schok. Zë was nog nie zó lang ien vërwochting en zó meej en dan moes zë is gòn zittën umdè za wa auwërëg wóuwër. Mèjè, gë ként dè wöl. Wa róndslèntërën, ‘n hèpkën èètën, nog ës wa róndtaffëlën, is iet gòn dring’ën ... Zjuust as wë zeejën dèènëw na huis óp èn giengë gòn, zi zë: “Wocht, ik wul nog gààw langs diejë goeië schoenwing’ël. Wor was dè nuiw wir? Kom, wë gòn ës zien óp diejë plattëgrónd gins wijd.”

Dè deenëw. Ik stón zówa rónd të gààpën tërwéltën dè die van ós wa meejër dur heur kniejë zaktën um tëgoei óp dè plannë’ën të kij’ën … en ienjéns stökt die gans ieneejën! Patààf! Dor gieng zë! Ik wies nie wor dè ‘k ‘t ha! Ik ha ók nog nóuwët iemand zien flààwvallën óp die maniejër, zó vlak vur mën vuujt. En dan nog die van ós! Ik wààr vólleedëg vammën zök. Paniek!

Ik moet iet gëroepën hémmë van “Hèllëp! Die van ós drèèjt van hurrë cèntër hiejër ien ’t shopping center!” en ëk bëgós të rillë lék ë riet. En dë jéstën diejën të hullëp schóuwët was … Gert Verhulst. Gert Verhulst! Van allë miensën! “Komt wel goed, meneer. Ik heb de medische hulpdiensten al verwittigd. Zo dadelijk staan ze hier.”

Hij douwdë wa opdringërigë miensën ààchtëröt en riep: “Kom, mensen, geef de dame wat ademruimte! Een beetje respect alstublieft!” Toen gieng ie deur. Warschénlëk na zënnë Studio 100-wing’ël of weet ëkik veul. Kort tërnàà wààrë d’ambëlansiers ër al, of dë sëkjoerietiej, of allëbèèj. ‘k Weet nie mir. ’t Was wa blubbërig ien mënnë kop. Wa ‘kik wöl weet is dè dë Gert hët hèrt óp dë zjuustë plak hi. Tillëvieziej is misschien feejk en veul flààwë kul, dè strij ëk niej af, mè dën èchtë Gert Verhulst za ‘kik alté dankbauwër blijvën.

Danny Vandenberk