Mé kundë bést niej ötdààgën, al zén ëk warschénlëk dë grötstë schrikschijtër van Europa en ángrènzëndë deejëlë van Azië. As klèè mènnë’ë wèjjërdë bëkans allë dààg gëpróvóseejërd ien dë vörrëm van ötspràà’ë lék “Ik weet wa gé nie dèrrëft!”, gëvollëgd dur d’ónneuzëlstë ötdààgingë, gòndë van në klèènën hónd èèjën tot mi kniejlappën en éllëbóógbëschèrrëmërs van ë middëlhóóg dak springën. Van tijd stónnë zë vruugër wöl ës va mé të zien. Ik dierëf al ës rauwër öt dën hoek kommën.

Zó is ër hët vërhauwël van dë bònnë. Gans dë famieliej higgët al èttëlë’ë keejërë gëheujërd, mè ós màà kan ‘t niej lauwëtën van ‘t ötgëbreid óp të ràà’ëlë bé sósjauwël ángëleegënheedën.

Dè jauwër ha ózzë pàà nën ötzóndërlëk goeien hof. Schòn en veul pëtattë, zuujtë pjöj’ës zóndër dèttër dë mauwëj ienzauwët, schònnë sëlauwëj, di’ë prèèj en biezóndër veul prinsèssëbònnë’ës. Biezóndër veul! Óp në schònnën dag pluktën ózzë pàà diej en dan kwààm iej allë hónsgëzèèk nën eujëmër van diej bònnë’ës óp dë keu’ëtoffël leejëgkappën.

Wélliej, mën bruujërs en ik, wààrën dan vëróndërstéld van diej stjél’jës ëraf të duun en dan kós ós màà diej afkóó’ën en ienmàà’ën. Plëzant vur èvvë’ës, mè gén uujërën án ë stuk, ik zég ‘t öw. Jóng, wààr ëkik dè toen toch muuj! Óp në gëgèèvë mómènt zààg ik ‘m va wéds wir afgëzwèèjd kommë mi zénnën ëllèndëgë zwèttën eujëmër. Ik stóók gààw zó’n bòn ien allëbèèj mën óuwërën en toen dèèj binnëkwààm kee’ëk óp mën allërtriestigstën en zee’k dè dë bònnë mën óuwërën al ötkwààmën. Ózzë pàà moes zó hèrd lachë dèèj boenk ötschèjdë mi bònnë plu’ën. Mop gëslààgd.

Heejël veul jauwër tërnàà liep ‘t allëmòl wa annëstër en moeizààmër. Ik wààr mi die van ós ë spèllë’ë Yahtzee (gë wit wöl, dè mi diej dobbëlsteejën) án ‘t speulën en ‘t gëluk stón heejëlëgans án ménnë kàànt. Ècht hoewërësjààns zóas zë zéggën. Ik gójdë zéssë bé dë vleet en stón óp dën duujër kweetniehoewijd veur.

Die van ós kreeg ‘t hoelangshoemeejër óp heur zinnëwën. “Gé së gëlukzak! Gé SCHÉT zee’ër zéssën!?” riep zë tëlangënduujër. Awöl, béstën ientëlliegèntë lèèzër, ik hoef öw zee’ër niej öt të léggë wa’k mi diej dobbëlsteejën hém gëdòn toendè die van ós èvvë’ës ëwég was um vanhèèr koffie të zéttën? Bé tweejë wààr ëk gëstopt, want dè di fërdoemë fèrrëm zeejër. Jè, vazzëlien of zówiet ha’k natuurlëk niej drèk bé dë háán. ‘k Hém èvvë’ës mi ’n èèj gëzèètën.

Al béj al ‘n pijnlë’ë afféér en die van ós kós ër heejëlëgans nie mi lachën. Zë wuldë nie mir vrötspeulën, zèllëfs nie nàà wa peutër-, dab- en afwaswèrrëk. Zë góóf forfé, zi zë, dën ópgèèvër.

Zó ziedë mèr: sóms windë en sóms windë niej. Dè’s ‘t lèèvën. Ik rauwëj ët öw përtang stèrrëk af, zallë, spèl- of andër matriejauwël spóntauwën ien lichààmsóópëningë stèè’ën, bëhallëvën as ‘t ër spisjauwël vur gëmakt is misschien. Dè moetë mèr ës vrààgën án iemand diejën dor iet va ként.

Danny VANDENBERK