Nurmauwël spring ëk lék ë jóng veulën öt béd, mè vandààg niej. ‘t Gi mé niks. Kauwëj zin zén ëk nie gëwénd va mën èègën. Ik klààw na mënnë smààrtfówn. Diejë li óp ‘t nààchtkèskën, zóas ‘t heujërt. Sjààns vur hum. Allë mèrrëgës tsjé’ ëk jést ‘t weejërbëricht. Nie gëwéldëg. Sóms wa zón, tërnàà wollë’ën en wir wa lattër hès gins ‘n dröpkë rèègën en mësschien wöl óp andër pla’ën ‘n bui. Ien ‘t kort gëzeet: zë weetën ‘t wir ës niej. Ik trék mën beej’ën óp, duuw mën dee’ës mi mën vuujt na óndërën, zwiejër mé gat ë stukskën umhóóg en vèèr öt béd. Dè gieng allëmòl zó rap dè’k auwërëg òssëmdën en wa lócht ien mën dèrrëm kreeg. Djuuj, klèè scheej’ën. Piep piep! Mèlding óp smààrtfówn: “Europese beurzen boeren achteruit”. Lachbui. “Dè di ëkik zjuust ók!” roep ëk hèrtóp en meej gòn ik mi mën neus zó diecht meugëlëk tussë mën beejën hangën. Fërdoemë, dè lékt wöl ’n fantastissë joew creejassiej van dë “Laboratoire Dannier”. Ë zuurëg parfum mi tintë van bittërzuujër duffichè (Wèstmal Trippël, Noordzeesaladë, zwèttë sjó’ëlat), ’n wuldë divèrsiteit va geurë die mëkauwër liefdëvól vërstréngëlën ien ’n unie’ë symbiosë mi ë sórt rottichè die minuutëlang blé nààzindërën. Iendrukwé’ënd.

Bëneejën ien dë keu’ën ees ‘t, óp ‘t jéstë ziecht, wir veuls të druk. Die van ós hi ómmëlét gëmakt. Èèj’ës ien dë pan. Dë jóng zén nog zjuust niej án ‘t vèchtën as ëk án toffël gòn zittën. “Dè léstë stukskën is vur ózzë pàà!” roepë zë mi vierë gëlijk, warschénlëk umdè zë ‘t mëkauwër nie gunnën. Ik wààr gén vrààgëndë partij, mè ë goei vèrrë’ën hi alté hongër. Lék në wirliecht stèè’ëk dè léstë stukskën èèj ien mën muil en óndërtussë knor ëk lék ë wuld vèrkskën. Dè vijnë zë plëzant. “Kèèsmónstër!” ruupt dë klènstën. Dan lupt zë na dë friegó en zë pékt në pak kèès. Dor hòlt zë tweejë schéllë’ës van af, die li zë óp heur tëlóuwër en zë snéjt ër dë rèènë’ës van af. Dan snéjt zë allës gààw gààw ien klèndër stukskës. Eejën van die stukskës löt zë zjuust bóóvë ménnë mónd wappërën. Ik bijt ërhénnë en van dë peup löt zë ‘t ërien vallën. Ik hap nog ës nàà ien heurë wijsvingër en zë kwiekt dur gans dë keu’ën. Al d’andër stukskës smét zë vanóp afstand rèècht ien mën kèèl. Zóuwë gigët alté as ëk Kèèsmónstër speul.

“Ik kan ménnëm bótram nie mir óp!” ruupt mën andër dòòchtër ienjéns. “Kom mè hès!” roep ëk. Zë sti rèècht en kumt langs mé stòn. “Ik bëdoeldën öwëm bótram éh, kuuk!” Zë lacht, pékt heurëm bótram en stèkt ‘m ien ménnë mónd. Die van ós hi óndërtussën ’n zjat koffie vur mën neus gëzét. Gëzèllig. Ik pak në goeie slók um allës tëgoei deur të spuulën.

‘t Lékt wöl ofdè’k mën kauwëj zin ók wéggëspuuld hém tëzjuust. Prëcies ofdè dë wèrrëmtë van ‘t gëzin mën ochtëndhumeur hi duun sméltën. En dan të zéggën dè ’kik vruugër nën eejënzauwët wààr. Zie mé nö ës zittën tussë vrààw en viejër jóng. Ik pink ‘n traj’ë wég. Zë hémmën ‘t nie gëzien, mè dè ha èègëlëk gërust gëmeugën. Hiejër ien huis mag iedëreejën zën èègë zén. Alté.

Danny VANDENBERK