As ëkik ë sneej’ë kèès gëweest wààr, dan was ëkik nuiw bëlèègën. Hèrtëlëk, mi wa karaktër. Smààkvól en dèftëg, al vélt doróóvër të diskësjeejërën. Ik zén ë sneej’ë kèès mi dë rèènë’ës ërvanaf, dè sti vààst. Ik za ‘t wa ordienéér vijnën um ien në sandwiesj gënommën të wèjjërën, mè gë meugt mé alté óp ‘m béddë’ë léggën mi ë schò, jóng, gruun blèj’ën óndër iet wa öt ‘n spuitbus of ‘n knijpflès gëspréng’ëld kumt. Of dèsnóuwëds wa mindër comfortààbël óp ë plèngskën, mè dan wöl mi ë lè’ër sappëg dröfkën of ë gruun oléfkën ërbé. Gé stokbróuwëd, want dè klingt veuls të ààd. Neejë, löt mé mè wa smossën mi ë fijn sappëg schéllë’ën hésp, dër mag gërust nog wa vét ènzittën. Zó nààw kij’ëk niej. Jàà jóng, dër gi wa dur ménnë kop tërwéltën dè’k hiejër óp ménnën alleejënën èn d’ónbijttoffël zit.

Në miens kwikt ien zë lèèvë rauwër gëwéntës en di’ëls kum ‘t dur ‘t toeval. Óp në keejër moes ëk as klèè mènnë’ën na ë vërjauwërdagsfeesjë bé eejën van mën talrij’ë tantës. Jést ‘n hèpkën en ‘n drèngskën en dè gëtrék, gë ként dè wöl. Ien diejën tijd nën ónschuldigë limmënààt en ‘n Tuc-kuukskën of ë chipskën. Toendè’k dócht dènnëw në frut mi në langë giengë krijgën, want dè was toch wöl ë klèè bitskë dë gëwéntë, vroeg zë: “Danny, wa lustë gé gèèrën óp öwë pannëkoek?”

Pannëkoek? Struif? Wa? Génnë frut ofwa? Toch mèr antwóuwërdën ... Wààr ëkik nö wa va slag af of schildën ër ‘t eejën en ‘t andër èn mën artiekuulassiej … ‘k Weegët ók niej. Ien allë gëval ha mën tantë vërstön dè’k në pannëkoek mi mòòstër moes hémmën. Awöl, um ë lang vërhauwël kort të màà’ën: ‘k hém diejë pannëkoek intëgrauwël ópgëfrèt umdè‘k niks dierf të zéggën. Dè was ‘t allër-allër-allërslèèchstën wa’k va zë lèèvën óuwët gëèètën hém! Óngëtwéffëld! Óp ‘t spààwën af! ‘k Ha fërdoemë chócó gëzeet, of stróóp, dè weet ëk nie mir zó zjuust, mè ien gén hóndërd jauwër ha ‘kik mi mé vól vërstàànd mòòstër bëstéld! Mòòstër bëgot! Mén tantë bëweejërdë përtang bé hóóg en bé leejëg dè zë “mòòstër” vërstòn ha toendè ós màà heur ër ààchtëraf óp ènspróók (jöt, ‘k ha nën tijd stòn të pèrmëteejërë bé ós màà nadien, ‘t was fërdoemën ‘n trómààtissë èrvauwëring!). ‘k Hém na dè feesjë véftien jauwër génnë pot mòòstër nie mir kunnë zien stòn zóndër dè’k mottëg wóuwër.

En nuiw … Zie mé hiejër ës zittën! ‘s Mèrrëgës vruug smèèr ëk nëm bótram mi kèès en mòòstër. Avvëntoe lóóp ëk óóvërdag na dë friegó en dan schöp ëk në leepël mòòstër ien mën kwèèk. Zómè! As tussëndurkën! Umdè’k ër smààk ien hém! Kun d’uiw dè vurstéllën? Smàà’ë vërschillë va miens tot miens, zéggë zë dan, mè dè télt ók vur në miens óp zën èègën. Ofwöl zén ëkik në groewëtën dwarszak. Die van ós is ër óndërtussë kommëm bézittën en zë knikt lék ë neegërkë mi ë missiebuskën. Oei, dè mag ëk teegëworrëg nie mir zéggën. Ók niej as vààstë ötdru’ing öt ‘t vërleedën. Na’t schént háán zë vruugër van die missiebuskës mi ë zwèrt misdienèrkën dè kniktën as gë në cènt ien dè buskë stóók. Van vur ménnën tijd, dus ëk weet ‘t èègëlëk nie tëgoei. Mè toch: ik pak dè trug. Zjuust gëlék ménnëm bróuwëdzak, ménnë kèès en ménnë mòòstër, want ‘k hém goesting ien nën twéddëm bótram. Die van ós walgt. Zë kan nie zóveul vërdrààgën as ëkik. Zë véndt dè smèrrëg ‘s mèrrëgës.