Ik zal er maar voor uitkomen. Mijn favoriete hoofdstad is die van Oostenrijk.

De woorden ‘emotie’ en ‘moeite’ zijn in mijn persoonlijke woordenboekje niet toevallig anagrammen en bijgevolg met elkaar verweven. Ik heb de laatste tijd bijzonder veel moeite om ze in bedwang te houden, mijn emoties. Soms weet ik echt niet welke kant het met me opgaat en dan pink ik niet naar links of naar rechts, maar een traantje weg. Er zijn hoe dan ook amusantere manieren om afstand te doen van lichaamssappen, ook al zijn die meestal hooguit Minute Maid of Minute Made.

Een paar weken geleden gingen we op een druilerige donderdag en op aangeven van een van onze dochters naar een afgrijselijk slechte film van De Bellinga’s, een infantiel stel Nederlandse familievloggers. ‘Vakantie op stelten’ heette het gedrocht. Toegegeven, als ik mijn eigen vakantie op stelten zou moeten doorbrengen, zou dit ongetwijfeld resulteren in minstens twee gebroken knieën en/of enkels en hoogstwaarschijnlijk nog een aanzienlijk aantal andere breuken, enkele spoedoperaties en minstens evenveel huilbuien. Op het einde van de film zat ik te snikken. Het waren geeneens vreugdetranen omdat de voorstelling voorbij was. Geen zinnig mens die het kan verklaren. Voor een onzinnig mens als ik is het eveneens een groot vraagteken.

Vorige week ging onze jongste dochter op podiumkamp. Zingen, dansen en acteren. Drie vaardigheden waar ik zelf schandalig slecht in ben en die ik in geen honderd jaar zou willen trainen of trachten te ontwikkelen, maar zij dus wel. Goed voor haar. Op vrijdag gaf ze met haar groepje een half uur durend slotoptreden, ter demonstratie van wat ze die week allemaal geleerd hadden. Wel, degene die week was, was ik. Terwijl andere ouders als wilde bavianen stonden te brullen van enthousiasme, zo trots als pauwen applaudisseerden of gewoon gelukkig waren als kermisvogels, zat deze ezel domweg te huilebalken.

Een dag later was ik samen met een zangeres te gast in een radioprogramma. Toen ik een van mijn eigen gedichten voorlas, brak mijn stem heel even en toen de getalenteerde vocaliste even later live een eigen nummer ten gehore bracht, moest ik mijn tranen verbijten en naar adem happen.

Op zondag was het al niet veel beter. Vochtige oogjes na een uiterst mooie recensie van mijn nieuwste boek, waarin stond dat mijn kwetsbaarheid een kernkwaliteit is van mijn persoonlijkheid. Mijn gebrek aan alwetendheid en mijn onzekerheid blijken uiterst charmant en maken mijn schrijfsels, volgens de recensent, net herkenbaar voor de lezers.

Wel, lieve zichzelf herkennende leesvrienden, medestanders-waterlanders, ik van mijn kant heb besloten om mijn gevoelens niet langer te onderdrukken en mijn tranen voortaan zo veel mogelijk de vrije loop te laten, want diep vanbinnen besef ik dat ze onrechtstreeks bijdragen aan mijn dagelijks geluk. Daar. Ergens. Tussen vreugde en verdriet.