Teddy

's Nachts is het donker, overdag is het licht. Was mijn gemoed maar even gemakkelijk en voorspelbaar ... Het is zo verdomd oneerlijk: als ik gelukkig ben, bruis ik van de fantasie. Als ik me minder voel, komen herinneringen tot leven, zowel nare als mooie. Gelukzak, zal je denken, want

Dën drauwëd

Dë róuwëjën drauwëd ien mé lèèvën is dè'kik van tijd al ës ménnën drauwëd kwijt zén. Ien dë bëteej’ënis van “vërstróuwëjd zén”. Vleejë wèèk bëvurbeejëld gieng ëk dën trap af, dë kéldër ien, en toen stón ëk dör en dócht ëk: wa kwààm ëk hiejër nö feitëlëk

Gezelligheid

Zomaar een zondagavond. Het vrouwelijke segment van het gezin zit collectief te huppelen van ongeduld voor een nieuwe uitzending van dat dansprogramma waarvan ik de naam niet kan onthouden. Met zachte hand eis ik mijn vaste plekje op in ons hoeksalon. In de andere houd ik mijn notitieboekje en mijn

Katrien De Ruysscher: geïntegreerd en geëngageerd

Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn “ont-moetingen” waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of

Blijvë zittën

As ëk nën Hóllandër gëweest wààr, zóuwët ëk nuiw óp “de bank”. As Lómmëlèèr zit ëkik dus gëwóuwën ien ménnë zèètël. Dè’s mè goed ók, want gèld hém ëk toch niej en dörbé: próbeejërt mèr ës ‘n bank të zuuj’ën wordè gë zómè binnë meugt um wa të

Proffëteejërë van dë sietëwassiej

Tweejë mënuutën en hallëf. Zólang lag ëk ien dë zèètël nàà ménnë middag. Pas óp, dè was zee’ër ë jauwër gëleejën dè ‘k nog wààr gòn liggë nadè ‘k gëèètën ha. Ötbui’ën, zó noemë zë dè teegëworrëg. Jè, ‘t was spaghéttie en dan dèrrëf ëk mén èègën al

Het werkt

Ik heb veertien dagen afgezien. Dat is twee weken geleden. Hersenpan in panne, want wat bedoel ik nu in feite met die tweede zin? Dat het twee weken geleden is dat ik heb afgezien? Niet noodzakelijk. Misschien weid ik wel weldadig uit, verduidelijk ik voor de kick, licht ik lichtjes

Pommelien & Camille

Hiejër zit ëk dan. Lék nën ààwë voj, nën ààwë pát. Mi ‘n gëröttë sazziej óóvër mén kniejën, wa na dën tillëvieziej të gààpën. Niej umdè ‘k niks andërs të duun hém, mèr umdè ‘k niks andërs kan. Ik hém zómè lukraak óp wa knöpkës van d’afstansbëdiening gëdààwën. Ik

Eindeloos

Zo nu en dan rol je weleens tegen een woord aan dat niet over een volwaardig synoniem beschikt. 'Dobbelsteen' bijvoorbeeld heeft alleen maar een achterlijk, ziekelijk broertje. Uitgemergeld, zwak en zieltogend, als een verstokte kettingroker met zware longproblemen. Te dom om te helpen dobbelen en onderhand allang verouderd

Schuppëzot

Mén adstë bruujër was vruugër veulë sósjauwëlër as ëkik. Toen dè wë nog allëmòl bé ós màà en ózzë pàà wóndën, nóuwëdigdën diejë riggëlmauwëtëg zën kammëruij öt um të kauwërtën. Toen dè’kik ë jauwër of ààcht-neegë wààr zauwëtën die mannë, ien mén bëlèèving, zówa allë dààg èn dë keu’

Veerle Boudewijns: de veerkracht van een nachtegaal

Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn ‘ont-moetingen’ waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of

Danny Vandenberk 'tip van de week' bij Creatief Schrijven

Dat onze columnschrijver Danny Vandenberk een groot talent is, dat weten we hier in Lommel al héél lang. Maar ook elders wordt dit opgemerkt (en terecht...). Zo werd zijn laatste column 'De schrik van de schrijver' deze week door John Vervoort (literair criticus) gekozen als 'Tip van

De schrik van de schrijver

Mensen die mij graag lezen, vragen zich weleens af of alles wat ik schrijf autobiografisch is. Sta me toe dat ik heel even filosofisch word. De kwaliteit van je leven hangt af van de kwaliteit van je gedachten. Die hoeven heus niet altijd even verheven of hoogstaand te zijn, maar

Tungskën drèèjën

Carnaval is niks vur mé. Auwërëg duun, dë zot öthangën en të veul alcóuwël nuttigën, dè duun ëkik ë jauwër lang bëkan allë dààg, zóndër mën èègë të moetë vërkleejën. Zèllëfs ós jóng vijnën ër nie mir veul èn. Alleejën dë klènstë nog. Diejën ha zën èègën ien ‘t schóuwël

Vogelnestjes

Vandaag maak ik vogelnestjes. Zeker niet met takjes, twijgjes, stro of gras om onze gevederde vrienden te voorzien van een kant-en-klare broedplaats. Nee, stel je voor. Tenzij het blinde vinken zijn, kunnen die vogels dat gerust zelf, ze kunnen alles met hun bek. Ikzelf ook, maar ik spring al genoeg

Wat we (w)eten

Wat eten we? Een ogenschijnlijk simpele vraag, die me minstens één keer per dag voorgeschoteld wordt. Gewoonlijk gebeurt het veel vaker. Als huiskok voor een vrij veeleisende vrouw en vier vreetgrage weetgrage doch pietepeuterige pubers, wiens smaken voortdurend verschillen en variëren, is het mijn lot. Het is een moeilijk eetpubliek,