Dor ien dè klèè cafeej’ën án dë hààvën, dor zén dë miensë gëlijk en tëvreej, dor télt öw gèld of wie gë zét, nie mir meej! En dor kwààm ëk zó zat as në Zwitsër buitën en toen zààg ëk allëmòl blààw mènnë’ës, ‘t zààn èffë goewd smurrëfkës gëweest kunnë zén. La la la! Héddë gélliej ók ‘n èègë tauwël? La la la!

Ik zing en prauwët al dë gansën dag lék Vauwëdër Abraham, gë wit wöl, diejën Hollandër ien zë kostuumkë mi zënnë grijzëm bauwërd en zëm bolhuuj’ën. Nogal rippëtietief èègëlëk, want ëk kén mè tweejë liej’ës van diejë miens. Och, zèllëf zén ëk ók al bóóvën dë féftig en zén ik dus offiesjeejël ók Abraham. Wa?! Vierdobbëlë Vauwëdër Abraham zén ëkik, mi die viejër jóng van ós!

Deezën Abraham hi zën èègë zjuust në goeiën trappiest iegëgóuwëtën en ‘n sneej zwèrt bróuwëd afgësneejën en bëleed mi wa ààwë kèès. Dorbóóvënóp hém ëk ë lèègskë straffë mòòstër gësmèèrd. Och jè, vur dè’k ‘t vërgèèt: ‘t is ien dë Colruyt dè’k ‘m hauwël, dè kan ëk öw nö wél vërtéllën. Dan wittë dè ók meejëmpëssant, wördè deezën Abraham zénnë mòòstër hòlt.

‘n Traktassiej án mën èègën um wa te bëkommë va wa’k toenstrak toevallëg heujërdën. Gë wit, ik gòn tussëndeur al ës gèèrë wa wandëlën hiejër ien dën umtrék. Van tijd passeejër ëk dan wöl is langs dë schóuwël, want dè’s hiejër nie wijd vanaf. Nö moes dè zjuust lu’ën dè’t spultéd weejër en dè mén jóngstë dòòchtër mi heur vriendinnë’ës stón të prauwëtën. Ik dócht: ik gòn èvvë’ës wa ààchtër die bjömkës stòn hiejër, dan zien zë mé niej en dan kan ëk ës wa löstërving’ën, kërjeus as ëk sóms toch wöl ë klèè bitskën ángëleet zén, dè gèèf ëk toew.

“Mijn papa is al eenenvijftig,” heujër ëk ózzë klènstën ienjéns duidëlëk zéggën. “Eenenvijftig? Da’s keioud!” riep ë mèskë mi ë schél stèmmë’ën. “Mijn papa is nog maar achtendertig en die is keeper bij een voetbalploeg en die is heel lenig!” zi ‘n andër jónk. “Ja, maar, how how,” heujër ëk ózzë klèènë zéggën, “mijn papa is ook heel lenig, hoor. Toen ik deze morgen even snel ging piepen in de slaapkamer van mijn ouders, zag ik mijn papa op zijn buik liggen met zijn knieën omhoog!”

Gë ha mén óógën ës moetë zien groewët wèjjërën en ménnë mónd moetë zien óópëvallën. “Dat kan niemand! Gij liegt!” riepë zë mi driejë tëgëlijk. ‘k Hém mën èègë gààw umgëdrèèjd en ‘k zén rèècht na huis gëlóópën.

Fërdoemë toch! Dan mag në miens is në keejër wa meejër óp nën durdëwèèksën dag en zjuust DAN kumt ër jénnën heimëlëk dë slopkààmër binnëgëslóópën. Dè ha ‘k nö bèètër nie gëweetën! Dè’s dë léstë keejër gëweest dè’k die jóng aflöstër!

Die van ós gòn ëk dè ien allë gëval nie vërtéllën, want dan eest Joewjauwër eejër dè’t nog ës prijs is!

Danny VANDENBERK