Mi mén hààn hém ëkik ménnë kòòst nóuwët kunnë vërdienën. Ni dè’k spissëfiek lui zén of zóuwë, neejë, dè kan ëk nie zéggën. Ózzë lievën heejër hit ër mé ien dën tijd gëwóuwën tweejë lingsë gëgóóvën. En ë zittënd gat. Bégëvollëg zén ëkik meejër ë pènnëlè’ërkën, ë buuróómènnë’ën. Vruugër, heejël lang gëleejën, “óp nëm blààwë mòndag” lék as dèèn zë zéggën, zouwët ik óp dëm buuróó mi’n Löksë, eejën va Nirpélt, gëleujëf ëk, al kan ‘t èèvëzeejër Óóvërpélt gëweest zén. Mékt niej öt, ‘t was ien allë gëval èn dë vërkeejërdë kàànt van ‘t spóuwër en ‘t was ë léllëk vrammës.

Zówas gë al ë klèè bitskë kunt vurspèllën, a’ërdeejërdë dè niej alté èffë goewd. Dè is hiestóóries bëpòld, zeej ëkik dan wöl is óuwët ien mén èègën um kallëm të blijvën en zë niej dë kop ien të slòn. Die baktë zë óuwët bruin, za, dëdiej. Vollëgës mé ha zë lààst van spastissë dèrrëm of ha die flatulènsie ofzóuwiet. Avvëntoe kreeg diej dë giejërhóngër of dan was zë gëwóuwën lòòstëg en dan zéttë zë heur èègë krom um vójjër öt heur kabas, sjakòs of schóftzak të hauwëlën en dan wààst di’ëls prijs. Ë scheej’ën. Pwiep! Die frauwët vural granóóla of ónbijtgrauwënë, gëdreujëgd fruit, zuij en joechoert. Dè góóf në geur, jóng! Bèh!

“As dë wénd öt Lökslàànd kumt dan djögt ‘t nie,” zi ózzë pàà vruugër al, mèr ik kan öw vërzee’ërën: as dë wénd öt ‘n Löksë kumt al heejëlëgans nie!

‘t Èrrëgstë van al was dè’k dè miens van tijd va gén kààntë vërstón. Dè was dan nog ‘n appëlwijf jéstë klas, ‘n klappèèj en ‘n babbëlbóks ien jénnë përsóuwën. ‘n Babbëlbóks was zë dus èègëlëk óp tweejë maniejërën. Wa die óuwët öt heur bottë sloeg! Gén knijt vërstón ëk ërvan. Wij hààn cónstant babbëlóóniesë sprààkvërwarringën.

Óp në zóómërsë mèrrëgënd zi ëk ës dè Frank Deboosere vurspèld ha dè’t vijvëndè’ig grauwëdë gieng wèjjërën. “Kzien is bënauwd,” zi zë dan. “Ich heb pien in m’n kuut. Ich waar nog is gun loepe en ich haa mich gefersiejerd.”

Kunt dor mèr ës èn öt! Die keek heejël nërmauwël. Allé jè, die keek zjuust lék andërs en ‘t was génjéns nog nie bënààwd óp diejë mómènt! En wa zi zë nog? Ha iemand heur vërsiejërd? Ochèrrëm diejë miens, diejë za dóóf en blind tëgëlijk gëweest zén. En zénnë reukzin kwijtgërakt, dè dor nog bé, dë su’ëlèèr … En Pien? Diejë wies wöl wor ‘t schèjdën óp vlak van ‘t weejër en ‘t was në plëzantën tiep, mèr hij is al lang dóuwëd! Frank Deboosere is zèllëfs al óp pènsioen! Lóópë zë nö in Lökslàànd zó wijd ààchtër? Prësies, of neejë, zë hémmë pijn ien hun … Ien hun wa? Dè dierëf ëk nie të vrààgën, mè van dën andërë kàànt kós ik dè miens mè bèètër hèllëpën en wa goeië rauwëd gèèvën.

“Misschien moetë ës langsgòn bé öwë gienëcólóóg?” prëmbeejërdën ëk.

“Wablief? Voelë Loemëleir!” riep zë.

“Vuulë? Zéddë gé gans zot gëwóuwërë? Gén hauwër óp ménnë kop dèttër èn dénkt! Poetza’igë hin!”

En höp, ‘t was wir ambras.

Zówas ëk al zi: mi mén hààn hém ëkik ménnë kòòst nóuwët kunnë vërdienë. ‘k Za’t ók nie wullën ók nie, as ëk ër is tëgoei óóvër nààdénk.

Danny VANDENBERK