Ik zén dë dobbëlzinnëchè zèllëf. ‘n Ààwërwéts jónk. Nën éxpiriemènteejëlë niksdèrrëvër. Jénnën diejë veul bëzwèèj mékt óóvër ‘n pruts en dër tëgëlij’ërtijd di’ëls vur dën èèvëveul bé lékt të stòn. Në cóntróólëfriek diejën avvëntoe niks èn zën èègën (löt stòn èn iemand andërs) të zéggën hi. As ëk èfkës niks të duun hém, wèjjër ëk al ës zinnëwèchtëg en vurdè’k ‘t bësèf zén ëk dan dings èn ‘t ópruimën of andër dings gëwóuwën tëgoei èn ’t zéttën of èn ‘t vërplátsën. ‘t Iedeejauwël za zén dè’k dè ien mënnë kop ók kós, want dauwër ees‘t meejëstal nog dë grötstën óóvërhóóp, um nie të zéggën në groewëtë mèntauwëlë chaos van veulërlèèj ópwéllingskës en bëdéngsëlkës. Mèjè, wë duun mè vröt.

Vandààg hém ëk allë papiejërë, buuk en ceedees tëgoei gëleed. Ójàà, nog vërgèètën të zéggën óóvër die dobbëlzinnëchè: ik zén ók nën hippë cónsèrvatief. Riggëlmauwëtëg, zówas nööw óp deezën èègëstë mómènt, gòn ik dë kéldër ien um allë blikskës, cónsèrrëvën en andër èètëswauwër (zèllëfs ‘t vójjër van dën hónd) të sorteejërën. Wa nog ‘t langstë të hààwë vélt, schöft na ààchtërën en wa ‘t rapstën óp moet, zét ik va veur, lék as ien dë wing’ëls. Al dè rangschi’ë geuft në miens rust. En èètlust. En nën drang, al ees‘t në liechtën, um të rijmën en të diechtën. Dè’s gén grap. ‘t Gi zó rap dè’k ër mën èègën ampër óp bëtrap.

Hiejër sé! Wittë bònnë’ës ien tómattësaws! Ien blik. Dè’s fërdoemë lang gëleejën! ‘t Wauwëtër kumt mé ien mënnë mónd. Oeioei, za’k zë nie lauwëtë stòn? Zë zén nog të èètën tot disèmbër 2025, sti ëróp. Mèèjè gé! Nie twéffëlën! Meejpa’ën!

Dur dëm bàànd hém ëk wénnëg gëduld óp èètësvlak, mè nuiw kum ët èfkës nààw. Ik spring óp ménnë vieló, rij na dë slachtër en bëstél hijgënd (ik kan óóvër veul schrijvën, mè nie na huis óóvër mén cóndiesie) ‘n schijf of viejër bótramwòòst van umtrènt në cèntëmèètër dik. Tuis snij ëk diej ien klèèn stukskës en smijt ëk zë zó gààw meugëlëk ien dë pan. Óndërtussë wèrrëm ëk die bònnë’ës óp ien ‘n glassë kóm ien dë miecrógollëvóóvën en snij ëk ë pauwër sneejë zwèrt bróuwëd af mi më snijmësjien. Zjuust as ëk die gëba’ë stukskës bótramwòòst tussën dë bònnë’ës wul hussëlën, kumt die van ós binnë. “Man, dè rökt hiejër nogal ës lè’ër! Wa zéddë gé èn ‘t màà’ën? How! Stoooooop!”

Dè di ëkik dus niej. Ik weet goe gënoeg dè zë wallëgt van die bònnë, mèr ëk hussëldë diejëm bótramwòòst (diejë zë gèèrën hi, apart dan) lék në zot ëróndër. “Dèèlën is vur loewzërs,” zi ëk óp z’n Éngëls en ëk nóm në goeie leepël vól en stóók ‘m ien mënnë mónd. “Bèh, vétzak!” riep zë. “En nog nën di’ën igówist óp dë kóóp toe.”

“Dè déénk nie,” zi ëk. “Kékt mèr ës ien dë miecrógollëvóóvën.” Ik ha van dë slachtër ók tóng ien madeirasaws vur heur meejgëbrócht. Gëreejëdgëmakt dur dë slachtër en dur mé lieftallëg en mi veul zörrëg ópgëwèrrëmd. ‘t Was dè dè zë al heejël dën tijd gëróó’ën ha. Hurrën absóluutë lievëlingskòòst! Zó vreejëd as ë kënón was zë, want dè was kèèjlang gëleejën. Vur në keejër ha’k dë bònnën is nie gëfrèt. Bé wijzë va sprèè’ën dan, éh.

Danny VANDENBERK