Vijfendertig jaar. 't Is goed geweest, het wordt tijd dat ik de dingen nuchter ga bekijken, dacht ik bij mezelf op m'n verjaardag, nu dik zes weken geleden.

Zij die me wat beter kennen, zullen er op hun beurt het hunne van denken. Twee mogelijkheden, Danny, of je hebt weer eens te diep in het glas gekeken, of je hebt een vorm van getaldyslexie ontwikkeld. Je bent immers zopas 53 geworden, geen 35.

Wel, beste vrienden, jullie slaan de nagel deze keer niet op de kop, maar wel de bal tweemaal mis.

Mijn vrouw was, zoals altijd, de eerste aan wie ik het vertelde. Ze proestte het uit, ook al zoals altijd. Niet omdat ze het zo grappig vond, wel omdat ik iets dergelijks de laatste tien jaar misschien al bijna twintig keer heb gezegd: 'Ik ga stoppen met alcohol drinken.' De negentien voorgaande keren had ik gewoonlijk bonkende hoofdpijn of, in extreme gevallen, net brakend boven de wc-pot gehangen.

Vijfendertig jaar geleden ongeveer, zo rond m'n achttiende verjaardag, nam ik de gewoonte aan om 's avonds regelmatig een biertje te drinken. Meestal twee, soms drie. Gezellig. Het waren de beginjaren van de Vlaamse commerciële televisie en van 'Tien Om Te Zien' bijvoorbeeld. Op dat moment had ik een hele andere muzieksmaak. Guns n' Roses, Nirvana, Pixies ... Gitaargeweld is nog steeds het enige geweld dat ik goed verdraag.

Maar op donderdagavond keek ik dus met mijn ouders mee naar 'Tien Om Te Zien'. Met een trappist in de hand (ik neigde al heel snel naar kwaliteitsbieren) bekritiseerde ik menige Vlaamse of eventueel buitenlandse artiest of charmezanger op de mij kenmerkende, staalharde doch in mijn optiek gerechtvaardigde wijze. Dit tot groot jolijt van m'n moeder, al pareerde ze mijn doorgaans kleinerende of spottende uitspraken maar al te vaak met 'maar hij zingt toch mooi'.

Ook vermeende seksuele geaardheden of buitensporigheden kwamen aan bod. Zo stelde ik me bijvoorbeeld vragen bij de liedjesteksten van Will Tura. Een groot taboe, want de man is een heilige in het Vlaamse muzieklandschap. Hij droeg een roze bril en vond het leven mooi. Op zich niks mis mee, maar de toevoeging 'zolang er zon, muziek en kinderen zijn,' vond en vind ik een tikkeltje dubbelzinnig, zeker als het nummer bijvoorbeeld in de playlist van een vermeende pedofiel zou opduiken.

De Nederlander Guus Meeuwis is trouwens of travestiet of homo. Dat mocht ik ook niet luidop zeggen van ons ma. In 'Het Is Een Nacht' zingt hij naar zijn bedpartner over een wilde nacht in een hotel in een stad waar niemand hem kent. Op de grond ligt een lege fles wijn en 'kledingstukken die van jou of mij kunnen zijn,' zingt hij. Dan zijn er twee opties. Ofwel ligt hij met een vrouw te bed en heeft hij voordien zelf ook vrouwenkleren gedragen, ofwel met een man. Nergens zingt hij over een 'zij', dus zou best kunnen. Maakt het een ruk uit? Nee, maar ik stel me graag vragen.

'Zou Raymond van het Groenewoud gisteren naar de cinema geweest zijn?' riep ik luidop toen Willy Sommers hem aankondigde, kakelend dat hij zelf ook liefde voor muziek had, al is dat na een halve eeuw zangcarrière nog nooit gebleken. Ik schonk verder heel weinig aandacht aan Willy, maar des te meer aan het zorgvuldig ingieten van een of ander brouwsel.

Want tussendoor dronk ik dus bier. Ik dacht er niet over na en liep even snel naar de koelkast voor een Westmalle Tripel als Gerard Joling naar de plastisch chirurg voor een botoxspuit.

Maar nu, vijfendertig jaar later, stel ik me vragen van een ander kaliber. Vragen die ik me voorheen niet durfde of wilde stellen. Zoals een verstokte roker dat doet. Ik lees overal dat alcohol schadelijk is, niet alleen als je 't misbruikt, maar ook als je helemaal geen probleemdrinker bent. Vanaf de eerste druppel, als het ware. Ondertussen zijn er wel al decennialang hele stortbuien door mijn keelgat getrokken. Toch ga ik redden wat er te redden valt. Zo is dit tekstje geschreven op nuchtere maag. En op detoxende lever. Op mijn gezondheid!

Danny VANDENBERK