Wittë wa? Vandaag duun ëkik génnë klop nie mir. Dë riem ëraf. Pjöj’ës umhoog (èègëlëk meugdë gërust “peujët” zéggën) en dë zèètël ien. ‘k Zén fërdoemë zó muuj as ‘n mauwëj. ‘k Hém përtang gén vèts gëdòn vandaag. ‘k Za wa vietëmienë moetë pa’ën ofzówwë, want ècht nurmauwël is dè niej. Och wasat! Lòt gààw zén, Danny. Jóng, gë zit wir të déng’ën as nëm boewër. ’t Is niej umdè gë öw háán niej ien dë rondtë lòt wappërën dè gë niks gëdòn za hémmën! Vruugër wérrëktën dë miensë mi dë troefël en dë rèèk, mè diejën tijd is deur. Dè spult ien öw vurdeejël, Danny, want gë hét minstës tweejë lingsë háán. Ik heujër ‘t ózzë paa nog zéggën toendèk ës óuwët dë bààn va ménnë vieló gieng óppómpë: “Tótauwël gén durziecht hi dè mènnë’ën, ‘t is vur mi të blèètën. Në miens za vërlèègë zén dè ‘t zénnë zóuwën is. Zuukt nö ës jést die sjëpap! Of neejë, go èn dë kàànt! Ik kan ’t nie mir ènzien.” ‘k deej dè përtang nie van ësprès ofzówwe zallë. ‘t Zauwët ër gëwóuwën niej ien. Nie dè ‘k në möttën of në kòlhauwës waar, mè  ‘k zaag ‘t éfféctief niej en zee’ër niej as zë óp mën háán stónnën të kij’ën. Dor kreeg ëk stöpkes van.

Swat, wa waar ëk wir èn ‘t zéggën? Aah jè, teegëworrëg is në miens al jéddër “mèntauwël muuj” dan fëziek. ‘t Zal wöl zén, ‘k hém vandaag zeuvëndërlèèj vërschillëgtë dings gëschreevën, wöróndër nën hallëvë wóuwërdëmboek ien ‘t Lómmëls, ë vërtélsëlkën óóvër ózzën hónd en në gëschreevën intërvjuuw van ë pauwër blauwër. Gréllig éh, zee’ër dè léstë: nën intërvjuuw. Wien ha dè óuwët gëdócht? Teegëworrëg wullën dë miensë mè weetë wa ‘kik dénk óóvër van allës en nog wa. Óóvër d’aktuuwalieteit en pólëtiek en heejël diejën hannë’ësnést. Dè ‘t mé génnë zak intrësseejërt, wul ik van tijd vlakaf antwóuwërdën. Dè ‘t schét! Vandaag hààk sjááns. Tgieng óóvër schrijvën en óóvër mën èègën. Ivvëntuuweejël moeg ëk ër ë pauwër daag óóvër pra’ëzeejërën. Dè ziedë van hiejër! ‘k Za nog wa ménnën tijd zittë të vërschijtën en mën èègë zittën ópjaagën ien dings dè ‘k nog moet duun. As ëk óóvër mën èègë mag prauwëtën, is ër zówiezówwë gén hààwën èn en blijf ëk gòn. En nööw, béstë lèèzër, nööw gòddë vërschietën. Vandaag hém ëk ók neejërgëpènd hoe dè ‘k zèllëf bróuwëd moet ba’ën. Óp ènrauwëjë van die van ós. Mi mën liggëndaarissë tweejë lingsë háán éh! Zèllëf! Bróuwëd! ‘t Schònstë van al is: ‘k hém ‘t drèk allëmòl ópgëvollëgd en jöt … mën jéstë sneej van mén èègë bróuwëd gëèètën. Mi muizëkeutëls. En ‘t smiek! Ècht wauwër. En dë jóng hémmë gëfrèt lék hèèjmèèjërs! ‘k Wèjjër d’ër nö nog iettëfwa sèntëmènteejël van.

‘k Zén ëröt. Die muujëghè is nie lichaamëlëk, ók nie mèntauwël, want al dè gëschrijf zén ëk gëwóuwën. Neejë, ‘t zén d’imoosies! Gëvuulës jóngën, gë tuft zë niej ëwég! ‘t Vërtrouwën dè die van ós mé geuft, d’apprisjassiej van dë jóng en ‘t gëleujëf ien èègë kunnën … ‘t duu wa mi në miens. Gë meugt nie vërgèètën dè ‘kik van natuujërë nën angstigë përsóuwën zén en óp nën dag heejël veul dings të durstòn hém die vur ne nurmauwëlë miens … nurmauwël zén. Nurmauwël zén. Zó ónbëreikbauwër dè ‘t bëkans jéllëk klingt. Al èffë ónbëreikbauwër as dë bààn va ménnë vieló tëgoei óppómpën. Gëlu’ëg kan ëk óndërtussë dë sjëpappën al veulë bèètër vijnën, al hi die van ós dè lang niej alté èffë gèèrën.