Snup, kinnë'ëskak en sjààns

Në groewëtë snubbër zén ëkik nóuwët gëweest. As klèè mènnë’ën wààr ëk dè ók al nie. Heejël avvëntoe pie’ëk ës ë krëmèllë’ën of ë zjiepkën, as’t mé gëprizzënteejërd wóuwër, mè öt mën èègën … Neejë, nie gààw. Toch wààrën ër ötzóndëringën. Zó hèrinnër ëkik mé dè‘k

Groeisteen

Haast en spoed zelden. Geduld een zeldzaam. Goed, door alle technische vooruitgang vinden we snelheid vanzelfsprekend. We zijn er immuun voor geworden. Razendsnel internet, bluetoothverbindingen, snelkeuzetoetsen, webwinkelen … Bijna alles gaat snel en automatisch. Traagheid voelt aan als een fout in het systeem, een situatie die niet onder controle is, een

De joewsgierëgë mòòstërpot

Dor ien dè klèè cafeej’ën án dë hààvën, dor zén dë miensë gëlijk en tëvreej, dor télt öw gèld of wie gë zét, nie mir meej! En dor kwààm ëk zó zat as në Zwitsër buitën en toen zààg ëk allëmòl blààw mènnë’ës, ‘t zààn èffë goewd smurrëfkës

Aimabel immobiel

Een krab met jeuk is nooit grappig. Een mug evenmin. Sinds ik een draagdoek rond mijn pijnlijke linkerarm en -schouder gedrapeerd heb, zijn een aantal kriebelige plaatsen van mijn lichaam quasi onbereikbaar geworden. Bijgevolg (nee, bijen vind ik ook maar niks) lijd ik sinds kort aan acarofobie, de angst voor

Val

Beter een goede buur dan een verre vriend, denkt mijn rechterwijsvinger terwijl hij toekijkt hoe zijn duimbuurman de spatiebalk beroert. Ik doe natuurlijk wel het leeuwendeel van het werk, denkt hij, maar alle hulp is welkom. Verwijtend richt hij zijn blik op de vijf ‘verre vrienden’ die zomaar wat rondhangen

Ontmoeting met Heidi Loenders

Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn ‘ont-moetingen’ waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of

Zwanenzang

Wat we ermee moesten aanvangen? Ik had absoluut geen idee. Overleven, dat was het enige waar ik aan dacht. En aan nog 1001 andere dingen. Dat het een natuurlijke reactie was, heel normaal en gezond zelfs, een manier om de lichaamstemperatuur min of meer constant te houden en gevaarlijke oververhitting

Goestingskës sting'ë niej

Ik zén dë dobbëlzinnëchè zèllëf. ‘n Ààwërwéts jónk. Nën éxpiriemènteejëlë niksdèrrëvër. Jénnën diejë veul bëzwèèj mékt óóvër ‘n pruts en dër tëgëlij’ërtijd di’ëls vur dën èèvëveul bé lékt të stòn. Në cóntróólëfriek diejën avvëntoe niks èn zën èègën (löt stòn èn iemand andërs) të zéggën hi. As ëk

Doet 1 april nog wat hij wil?

Vandaag komen grapjassen en -jurken massaal uit de kast om mensen beet te nemen. Wees dus op je hoede. Waar die traditie vandaan komt? Daar zijn verschillende theorieën over, maar eigenlijk weten we het met z’n allen niet meer zo goed. Vervlogen info … Verdwenen in de mist der tijden.

Kauwëj zin meej vurbé

Nurmauwël spring ëk lék ë jóng veulën öt béd, mè vandààg niej. ‘t Gi mé niks. Kauwëj zin zén ëk nie gëwénd va mën èègën. Ik klààw na mënnë smààrtfówn. Diejë li óp ‘t nààchtkèskën, zóas ‘t heujërt. Sjààns vur hum. Allë mèrrëgës tsjé’ ëk jést ‘t weejërbëricht. Nie gëwéldëg.

Ontmoeting met Conny Kolen

Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn ‘ont-moetingen’ waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of

Ik ben anders

Het is verre van toeval dat veel Spaanse toeristen in Nederland breed lachend selfies maken voor Rabobank-kantoren. Alles heeft te maken met de ietwat ongelukkig gekozen naam. ‘Rabo’ betekent in het Spaans namelijk ‘penis’ of ‘staart’. Een en ander kan soms ook positief uitdraaien. De ook al Nederlandse opticienketen Hans

D'eejën mop is d'andër niej

Mé kundë bést niej ötdààgën, al zén ëk warschénlëk dë grötstë schrikschijtër van Europa en ángrènzëndë deejëlë van Azië. As klèè mènnë’ë wèjjërdë bëkans allë dààg gëpróvóseejërd ien dë vörrëm van ötspràà’ë lék “Ik weet wa gé nie dèrrëft!”, gëvollëgd dur d’ónneuzëlstë ötdààgingë, gòndë van në klèènën

De tand des tijds

Ik ben allesbehalve een zwartkijker, maar tot nu toe is 2024 medisch en meteorologish gezien mijn jaar nog niet. Weergevoeligheid, koortsachtige toestanden, een paar virusjes, een voortdurend koudegevoel en als klap op de vuurpijl een bevroren schouder ... Is het mijn leeftijd? De aftakeling die definitief is ingezet? De spreekwoordelijke tand

Ontmoeting met Piet Dingens

Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn ‘ont-moetingen’ waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of

Va pottëstampër tot fielózóóf

‘k Weet nog dè ózzë pàà ë keejëzëbjömkë planttë. Zómèr ienjéns. Moes ëk ‘t van tëvurrë gëweetën hémmën, dan … Awöl, dan ha ‘k mé veetó gëstéld en dër za tótauwël gén rèè’ëning mi gëhààwë gëweest zén, dus wor maa’ëk mén èègë nuiw feitëlëk druk óóvër? ‘t Is vurbé.