Piej'ën dë dóuwëd

Ós dòòchtërs zén dur dëm bàànd brààw mèskës. Lék vandaààg ók wir: zë zauwëtën èn dë keu’ëtoffël schòn të kleurën en van tijd sprèktën zë af um sààmën hun kleurpotleuj’ës të slijpën. Zààlig toch as zë goewd óóvëreejënkommën. Va puujër cóntèntëmènt bëgós ëkik spóntauwën të zingën. “Puntjë dërin,

Leven we binnenkort allemaal eeuwig?

Geloven? Ik laat iedereen geloven wat ze willen. Dan heb ik het in de eerste plaats over veronderstellingen jegens mijn persoon. Het maakt niet uit of ze gefundeerd, correct, positief of negatief zijn. Ze zijn hardnekkig. Voor mij reden genoeg om er geen energie aan te verspillen. Een persoonlijke overwinning,

Goei kómbienassies

Hiejër zit ëk. Èn dë óntbijttoffël. Në goeie zwèrtëm bótram mi lèèvërpëteej en keejëzëzjëlèèj li óp mé të wochtën óp mën tëlóuwër. Dè hém ëk al ës gèèrë teegëworrëg. ‘n Goei laag lèèvërpëteej en èllëk huukskën en kèènë’ë schòn bësmèèrd mi keejëzëzjëlèèj. Tëgoei diechtgëmètsëld, dè’s vurnaam. Mi wa

Output

Ik ben er allesbehalve trots op, op het feit dat ik me bij vervelende verrassingen of tijdens stresssituaties bezondig aan het onwelvoeglijk gebruik van termen als ‘kak’ of de Engelse variant ‘shit’. Ik zou er in feite telkens een uitroepteken achter moeten schrijven, of een uitpoepteken, met wat slechte wil.

Fons Hamblok: zo vrij als een vogel

Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn ‘ont-moetingen’ waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of

Rëzjiemën

Gë wit ‘t of gë wit ‘t niej, mè ‘k zén ëkik teegëworrëg óp rëzjiem.  Jààjàà, Danny, zuldë zéggën, gé hét hènnig zéggën. Iedëreejën wult alté, wanneejër dan ók, gèèrën ë pauwër kieló afvallën. Diejeet is gëmè’ëlëk gëzeed. Jàà, béstë miensën, dè is nö is ‘n ötsprààk die dè

Verstandhouding

Wat hou ik van taal en wat haat ik grammatica. Volgens taalregeltjes in het Nederlands kan ‘een vrouw’ zowel een lijdend voorwerp als een meewerkend voorwerp zijn. Een vrouw een voorwerp? Lijdend, meewerkend? Denigrerend, vrouwonvriendelijk, gevoelloos en behoorlijk seksistisch, niet alleen tijdens seksuele betrekkingen. Maar wat hou ik van taal,

Gëvuul

Èllë’ë miens is andërs. Zó zi ‘k ët deezë mèrrëgën ók teegë die van ós ien béd. Jammè, zi zë, zó andërs as gé is ër génnë jénnën. Génnë jénnën! Ik lauwët ët mè passeejërën. Van eejënë kàànt hi zë gëlijk: ik hém zó van die mómèntë dè’k

Potjes met dekseltjes

Mijn eerste potje was een lichtroze emmertje uit plastic met een deksel. Mijn moeder, ons ma, leerde me om er te gepasten tijde mijn drolletjes in te droppen of te gepisten tijde mijn plasjes. Achteraf, na een soort kinderlijke kwaliteitscontrole en het heractiveren van mijn sluitspier, sloot ik trots het

Wa is jéllëk?

Óp iedër pöj’ë pést ë schèl’jën. ‘n Déksëlkën. Dè weujërdt wöl ës gëzeed en meejëstal hémmë zë ‘t dan óóvër miensën die nie ècht schòn zén, mè die mëkandërë dèsóndangs gëvónnën hémmën en mëkandërë gèèrë zien, tërwéltën dè iedëreejën lang gëdócht ha dè gén van bèèj óuwët van

Verbrand kippenvel

Het gebeurt weleens dat iemand me interpelleert over het fenomeen ‘schrijven’. Waar blijf je je inspiratie halen, hoe hou je het vol en hoe begin je eraan? ‘Je moet gewoon tarten,’ zeg ik dan, waarna ik bekeken word alsof ik een spraakgebrek heb. Tarten is geen voor de hand liggend

Karen Jansen: uiterlijk en innerlijk in balans

Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn ‘ont-moetingen’ waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of

Ka'ënésjën

Ik wààr thuis ‘t ka’ënésjën. Dè wóuwër mé vruugër dik gënoeg ien ‘t gëziecht gëvreevën. Nie diejë kak natuurlëk éh, mè gëwóuwën ‘t feit dè’k dë jóngstë wààr en dè’k bégëvollëg wa bëdorrëvë za gëweest zén. Allé, dè léstë zi alleejën mén adste bruujër èègëlëk, umdè’k

Viva Forever

Ik weet het nog heel goed, die eerste keer. De zon scheen en ik stond daar, bijna tegen de grijze omwalling, een beetje angstig om me heen koekeloerend, met mijn ontbloot plassertje in de hand. Er ontsnapte pas iets als de kust veilig was. Instinctmatig nam ik wat meer afstand,

Juin!

“Gé zé mé toch në juin!” Dè wèjjërdt riggëlmauwëtig teegë mé gëzeed um èn të gèèvën dè’k nogal në kwiep zén. Vur duuzënd en eejën reedënën, mè dè wittë gélliej óndërtussën allëmòl al ien ‘t lang en ien ‘t breejëd. Diej ötsprààk van diejë juin miek ‘t vur mé

Wiskunde

Op school had ik een relatie. Met wiskunde. Een haat-liefdeverhouding. Als perfectionist vond ik het exacte karakter van wiskunde erg aantrekkelijk. Alles lekker definieerbaar en gedetailleerd. Toch heb ik altijd meer affiniteit gehad met woorden dan met cijfertjes. Daarom, en ook vanwege mijn beperkte mathematische aanleg, grote gestalte en gevoelige