Tot nö toe is 2025 mé jauwër nog niej. Ik zén al gëreegëld zówa ziek gëweest en ëk zit al kèèjlang të su’ëlë mi ménnëm bëvróuwëzë schààwër, mè sinds ë pauwër wèè’ën is ër nog wa bégëkommën.

‘t Gëbeurdën óp në zauwëtërdag. Wë hààn nog ës pizza’s bëstéld, want dè was lang gëleejën en dë jóng zauwëtën dör toch al nën tijd óp të hunsën en óóvër të zààgën, dus dan gèfdë mè toe, ók al zéddë zèllëf génnë vurstandër van die véttëgë Ietaljánsë vlauwëjën. Wittë, ‘t hi dan nog wöl iets plëzans Amiriekáns as gë die èn huis löt bréngën, en gë hoeft zèllëf niks vjèrrëg të màà’ën pluus gë moet ër öw kóuwëj dan nie vur öt.

Diejë zauwëtërdag gieng dus dë bél, zjuust óp ‘t afgëspróó’ën uujër. Dè hém ëk gèèrën, as dë miensë stipt en óp tijd zén, zee’ër as zë vójjër béhémmën en as mën mààg al ‘n hallëf uujër èn ‘t knorrën is.

Ik gieng zèllëf óópëduun, want vur zés man héddë toch wöl heejël wa marsjëndies nóuwëdëg, as gë wit dè ós klèèn mannën dör ók nog gèèrën ë lóókbreuj’ën of zówa gëba’ë pëtèj’ës bé hémmën. Dè was në kèèjvriendëlë’ëm bëzörrëgër, en lachën dèèj di. Ik paktën allës èn, ók al diggët zeejër èn ménnë slèèchtë schààwër, en ëk lachtën trug en dócht: amai, diejë kós ók bèètër ës na dën tantiest gòn, diejë zén tààn zén ër prëcies zómè va wéds iengësmeetën.

Dus wë bëgónnë të èètën en óngëveejër hallëvërweegë ménnë pizza knààwdën ëk óp iets hèrds. Iets heejël hèrds. Ik piek dè öt ménnë mónd en ëk ha tweejë dings vààst. ‘n Ólijf wordè dë pit nog ienzauwët en … nën tàànd! Nën tàànd!

“Bèh!” riep ëk. “Diejë véttigëm bëzörrëgër hi nën tàànd ien ménnë pizza gëtuft!” Ik wuldën ‘m lauwëtë zien èn die van ós, mè die lààg króm van ‘t lachën. Allé, dócht ëk, dè’s wir schòn: ik moet hiejër bëkans óóvërgèèvën en madam li dor wa të giebërë mi në miens zén miezeeriej!

“Vuult ës mi öw tóng èn öw vurstë tààn,” zi zë mi veul moeitë, nog alté giebërënd, mi dë trauwën ien hur óógën. Dè di ëk en … ik vuuldën ë groewët … wa … ë giegantis kót wor dè ‘ës nog nóuwët eejën gëvuuld ha. Ik liep na dën diechtstbézéndë spiegël en toen zààg ëk ët … Ménnë vurstën tàànd was ëwég! Dè was niej um èn të zien! Ik wààr ien jénnë keejër prëcies nën ónneuzëlën! Klauwër um dën hóófdrol ien dë fillëm “Dumb and dumber” të speulën …

Nën tàànd ötgëbeetën óp ‘n olijf … Gë moet ët toch mè wir klauwërspeulën!

‘s Mòndààgs béldën ëk na dë si’ëtërès van dën tantiest. “Gë kunt nie gëleujëvën hoe druk dè ‘t hiejër is, ‘t is ècht nie të duun mómmënteejël. ‘t Vruugstë dè ‘k vur öw ë plèkskën hém is dë véftiendë. Dè’s nog iets meejër dan ‘n mònd. Sorry.”

Vét wààr ëkik mi heurë “sorry”! Ik dèrrëf al tweejë wèè’ë nie mir buitën të kommën. Dë jóng vërbiejë mé um të lachën, umdè ‘t zó gréllëg is um të zien, diejë spëlónk.

Ik kan alleejën mè heejël dën tijd binnëzittën en dë gëzét lèèzën.

How! Wa lèès ëk hiejër … “De huismus is uitgeroepen tot vogel van het jaar”.

Juij! Mësschien weujërdt ‘t toch nog mé jauwër!