Dë róuwëjën drauwëd ien mé lèèvën is dè'kik van tijd al ës ménnën drauwëd kwijt zén. Ien dë bëteej’ënis van “vërstróuwëjd zén”. Vleejë wèèk bëvurbeejëld gieng ëk dën trap af, dë kéldër ien, en toen stón ëk dör en dócht ëk: wa kwààm ëk hiejër nö feitëlëk wir duun? Trug na bóóvën en toen viel ‘t mé hallëvërweegën ien: në pot appëlspijs hauwëlën! Dè wààst!

Ik dénk dik dè mén hèrsës ók appëlspijs zén. Tëmèrrëgënté zi die van ós dè't gras wir lang stón en dè'k dè bèètër nog ës kós mèèjën. Vollëgës heur hém ëk döróp gëantwóuwërd dè ien mèèj allë vóógëls ‘n èèj léggën en dan zén ëk fluitënd na ózzë gëbuujër gëloopën um të zien of dë hinnën al gëleed hààn. 't Èrgstë van dë zààk is: ózzë gëbuujër hi génjéns hinnën! Nóuwët gëhad! En ‘t gras hém ëk ók nog niej afgëdòn. Vërgèètën. Ècht wauwër. Die van ós mènt dan dè'kik mén èègë va kàànt hààw, mè èègëlëk is dör niks van èn. Zoas ëk al zi: gëwóuwën dën drauwëd kwijt. Van dën andërë kàànt moet ëk ók wöl zéggën: ëk zén gén marjonét ók niej, ik duun niej alté drèk wa mé ópgëdrààgë weujërdt, ik hang niej èn ë kurkën.

Teegën dën drauwëd ien zén ëk dus ók wöl ës, al vijn ëk zèllëf van niej. 't Zén d'andër miensën die dè zéggën. Ien feitë zén ëkik jéddër në vollëgzààmën tiep. As iedëreejën óp't éndë van dë strauwët na lings drèèjt, dan drèèj ëkik ók meej na lings. Meejër nog: ëk za ménnë kop nog génjéns na rèchs drèèjën um ien të schattën ofdèt dör meejër dë moeitën is. Neejët. Mè óóweej as ër niemand óp strauwët vur mé réjdt! Dan kan't goe zén dè'k toch na rèchs drèèj, zóndër boe of ba, zèllëfs al lij’ën ër lings gààw bèrrëgën të liggën en is ër rèchs nie veul të zien. Teegëndrauwëds? Neejë. Auwërëg. Ja. Dè zén ëkik. Nie slèèchtër of bèètër dan nën andërën, mè ietëfwa në spisjauwëlën. Zó vuul ëkik mé.

Diejën drauwëd. Hij kumt amèr trug. Mësschien kum ët umdè mé lèèvën óuwët èn ‘n druij’ë gëhangën hi. Ë zijën of ë stoffën of ë gààwën, dör zén ëk nog alté niej óóvër öt.

't Gieng zóuwë … Ik wààr dë jóngstë van drie bruujërs. Toen dè'k ë jauwër of vijf-zés wààr spuldënë wë “poefkë-spring”. Ik kwààm dan va wéds afgëlóópën en dan spróng ëk èllë’ëskeejër óp dë poef. Plëzant dè dè was! Totdè eejën va mén bruujërs óp në keejër diejë poef ónvërwochs wégtrok en ëk mi ménnë kop flats óp dë punt van ós háátërë schààw totstën, of zégt mè “bónktën”. Ik drèèjdë meej va ménnë sus en ëk zén pas nën heejëlën tijd nadien, ien d’èrrëm van ózzë pàà, wa’ërgëwóuwërën. Mi në groewëtën teut óp ménnë kop. Dën doktër zi ààchtëraf dè'k në goeiën éngëlbëwauwërdër ha en dè'k bléj moeg zén dè'k nog lèèfdën. Ja, allëmòl goed en wöl, mè van diejë groewëtën teut zén ëk nóuwët afgërakt, zéggë zë.

“Spijtëg dè gë öwën drauwëd zó dik kwijt zé,” zi die van ós van tijd, “andërs gëbröktën ëk ëm um diejë groewëtën teut van öw diecht të nèèjën.”

Kompassiej mi në miens en zé zwauwër vërleedën? Dè ként die niej! Mèrrëgë lóóp ëk wir ààchtër mé grasmasjien. As ëk ët nie vërgèèt.

Danny VANDENBERK