Ding-dong!

Verdomme. Helemaal alleen thuis. Wat haat ik dit. Het is nooit goed nieuws als de deurbel onverwachts gaat. Er zal toch niks gebeurd zijn? Rustig blijven en goed nadenken. Kroost is nog maar net vertrokken. We hebben niks besteld, dus is het geen pakjesbezorger. En bezoekers kondigen hun komst aan, dat weten ze. Ik hou niet van onverwachts. Zelfs als kind stormde ik niet meteen naar de voordeur als de bel ging. Integendeel, vaak verstopte ik me, al was ik toen ook al uitermate nieuwsgierig. Hondsnieuwsgierig zeggen we dan. Het is nergens goed voor. In het Engels is dat 'Curiosity killed the cat'. Hond of kat, kat of hond, al te nieuwsgierig is niet gezond.

Mijn god. Waarom nu? Ik zat net op m'n gemakje aan de keukentafel koffie te slurpen in mijn favoriete oversized slobbertrui. Ik koop mijn kleren graag een maatje te groot, omdat ik daar op een of andere manier rustig van word. En ik was rustig. Tot nu. Koffie. Ik ben een koffieleut. Leut is trouwens een synoniem van koffie. Net als 'slemp', 'pleur' en 'slobber'. Hé, daarom draag ik misschien onbewust mijn slobbertrui. Gezellig. De geur van koffie maakt me altijd een tikkeltje nostalgisch. Een bakje troost, zegt men weleens. Geen hond weet waarom. Geen hond is nieuwsgierig genoeg om te weten waarom. Katten wel. Vroeger had je zelfs koffie van de Zwarte Kat. Die was goedkoper, een beetje trendy en voornamelijk gericht op jongeren, lees ik op mijn smartphone. In 1968 overgenomen door Douwe Egberts. Wel, wel, wel ...

Ding-dong!

O ja. De bel. Sinds vorig jaar hebben we een nieuwe voordeur, met melkglas. Koffie met melk is ook niet verkeerd. Tenzij het melk met koffie wordt. Misschien is het de melkboer! Nee. Dat kan niet. Die komt al niet meer langs sinds 1982, toen ik tien was. Volgens mij bestaan er zelfs geen melkboeren meer, en als ze wel nog bestaan, zijn het waarschijnlijk Chinezen. Niets op tegen, hoor. Chinezen zijn propere mensen. 'Bij mij is alles zuivel,' zou mijn Chinese melkboer zeggen. Trots en zelfverzekerd zou hij zijn. Hij zou zichzelf de beste melkboer van de hele wereld vinden, van het heelal, van het universum. En wat later zou hij met de melkweg zijn.

Ding-dong, ding-dong!

Oké, ik kom al! Juist, en dan kom ik in de hal en herinner ik me dat er van die vierkanten in de nieuwe voordeur staan. Drie vierkanten waarvan de contouren doorzichtig zijn. Een prachtige uitvinding, want zo kan ik een preview krijgen van wat (er op) me te wachten staat. In dit geval twee blote bruingebrande meisjeskuiten, bijzonder mooie. Jonge. Dat kon erger. In luttele seconden schakel ik van schuchter naar schrokkerig.

Automatisch doe ik de deur open en wat later mijn mond. Al is dat eerder vallen. Klanken produceren is er niet bij. Kriebelend testosteron aanmaken wel, enkele echelons lager. Ik weet niet wat ik voelde. Opwinding, spanning, begeerte, lust, schaamte ... Ze droeg een wit hemdje. De drie bovenste knopen waren niet dicht. Open dus. Glooiingen ... en zoveel mooie dingen. Daaronder een kort plooirokje, maar dat kan ik niet beschrijven. Mijn inkt zou spontaan wegdruipen. Ja, juist, ook schaamte. Het kind kan nooit ouder dan zeventien geweest zijn. Ik ben een vieze oude man. Toch lach ik zomaar wat.

Zij ook, al doet ze dat duizendmaal mooier en vertelt ze ondertussen iets over een jeugdbeweging, en voordelen (het woord alleen al, in combinatie met dat open hemdje) en nog iets over een kamp of een reis. Weet ik veel. Ik zie alleen een paar kersrode volle lippen op en neer gaan en af en toe gelikt worden door een lichtroze tong, twee smaragdgroene ogen en een perfect meisjeslichaam om naar te smachten. Plots zwijgt ze. Ik zucht diep. Dat is een natuurlijke reactie van mijnentwege. Spontaan. Een soort inwendige airco. Mezelf afkoelend.

Tussendoor zei ze iets van zeven euro. Ze kwam leuren. Wat ik al vreesde. Nu moet je weten dat ik allergisch ben voor huis-aan-huis verkopers. Niet omdat ik gierig of zuinig ben, nee, het is opnieuw dat onverwachte. Ik geloof niet in impulsieve aankopen. Zo kwamen hier een paar jaar geleden al kleine jongetjes wafels verkopen. Vanille- en chocoladewafels. Apart verpakt en aldus uiterst hygiënisch, zei het welbespraakte sproeterige en best wel schattige woordvoerdertje van het zesde leerjaar van de buurtschool. 'Wij lusten geen wafels,' zei ik op monotone en emotieloze wijze. Weg, leurders. Kalenders van de brandweer? 'Wij kijken nooit op zo'n ding. Wij plukken de dag.' Een luchtfoto van uw huis, gisteren gemaakt vanuit onze helikopter? 'Nee, bedankt, ik heb hoogtevrees.' Stickers ten voordele van de hondenclub? 'Wij hebben geen hond. Of jawel, toch wel. Maar wij plakken niet.'

'Zeven euro is niet veel, hoor. Het is heel zacht en heeft verschillende lagen, met een bloemetjesmotiefje in roze, geel en lichtblauw. Kijk, er zitten wel zes rollen in.'

Net toen ik wilde zeggen dat wij niet kakken, boog ze voorover om een pak van het spul op te nemen. Jongens, wat een weelde. Ik ga er verder niet op in. De inkt, weet je wel. Daarna begon ze haar marchandise te aaien. Ze was dus warempel omgeven door minstens zeven pakken toiletpapier.

'Doe mij maar twee,' reageerde ik vunzig vocaal, ergens tussen fluisteren en hijgen. Ik gaf haar vijftien euro (mijn portefeuille had ik toevallig binnen handbereik, net als zoveel andere dingen, maar ik maakte er geen misbruik van) en fezelde dat ze die euro mocht houden, voor haar medemembers, of zoiets.

Terwijl ik stond te stuntelen met twee pakken wc-papier raapte zij er behendig vijf op, bedankte me uitvoerig en stapte gezwind met haar pumps door het grind naar de buren. Ik keek en genoot na. Vijftien euro en een paar druppels lichaamsvocht armer, maar twaalf rollen zijdezacht pleepapier, een goede daad en een avontuur rijker. Ondertussen ben ik ervan overtuigd dat ze achttien was. De schaamte is voorbij.

Danny VANDENBERK