Ik schrijf alsof mijn leven ervan afhangt. Het moet, ik wil het, ik kan het, het is er en niets kan me tegenhouden. Zoals wanneer je na een lange dag van je werk komt, geen zin hebt om te koken en toch een razende goesting hebt, dan geef je toe, aan een snelle hap, fastfood voedsel om de honger te stillen. Dat kan natuurlijk niet elke dag. En soms wil je ook wel eens tijd nemen om een wat steviger maaltijd voor te bereiden.

In deze fastfoodwereld is dat niet evident.

En als ik er niet aan toegeef voel ik me ongelukkig worden of vlucht weg in dingen die me niet voorruit helpen en me afleiden van het schrijven. En het is juist, omdat je wil schrijven, moet je ook verhalen hebben, of op zijn minst zelf iets te vertellen hebben. Daarvoor moet je leven, en zelf willen leven. En dat is goed voor mij. Dat alles combineren voelt echter aan als een koorddanser, die balanceert op het touw gespannen van de ene flat naar de andere en hoopt dat de wind niet te hard blaast. Wanneer de wind dan even is gaan liggen en je veilig aankomt in je eigen kamertje, zet je je voor je laptop of pen je snel wat gedachten weg in een notitieboekje.

De wereld in

Je zoekt verhalen op die indruk maken op je. Het moet je ergens raken voor je echt aan de slag kunt. Ondertussen leef je ook nog je eigen leven en put je ook uit eigen ervaringen. Je kan kiezen om die verhalen in een fictieve jas te steken, een fantasiewereld te creëren of om het autobiografische met het fictieve te mengen, als autofictie. Een genre dat me zeker aanspreekt, maar ook fantasy is boeiend, omdat je dan helemaal los kan gaan in verzonnen werelden en toch binnen het thema blijft dat je kwijt wil.

Maar allereerst moet je je eigen leven kunnen leiden, en fulltime schrijven om je ervan te onderhouden, laat staan als je een gezin hebt, is weinigen gegeven. Zelfs na een bestseller, moet je de baan op, lezingen geven, jezelf verkopen. Dus je combineert het schrijven en een andere, hopelijk aansluitende, job. Dat kan lesgeven zijn, zoals wel meer kunstenaars doen, of zelf je eigen bedrijfje oprichten dat gelinkt is aan je werk met schrijven en lezingen geven. Is dit erg, dat je wel moet combineren? Neen, niet echt, je wil geen kluizenaar worden, je moet toch ergens in contact blijven met de wereld rond je.

Ja, zoiets is dit haast onmogelijke fastfood schrijversleven voor mij. Voor anderen kan dit verschillen, het is hoe zij zelf dat evenwicht vinden.

Keerpunt

Een leven voor mij dat nu op een keerpunt komt te staan. Want al te lang vlucht ik ervan weg, omdat ik die balans toch zo moeilijk kan vinden, ik ben iemand die zich smijt op de dingen en snel de rest uit het oog verliest. Dat mag, als je daarna weer ruimte maakt, voor wat echt telt.

De laatste jaren ben ik voorzichtiger geworden, misschien als gevolg van de burn-out die ik een aantal jaren geleden had. Ik werkte en vergat te schrijven, en vooral vergat mezelf te beschermen. Nu heb ik al genoeg pennen opgepot. Ik wil vooruit, ook als schrijver. Daarover zal ik hier getuigen, want hoe vaker ik het vertel en tegen mezelf zeg, hoe meer ik ook “manifesteer” dat ik het zal doen, dat ik zal doorzetten en verder mijn leven als schrijver uitbouw.

Ik ga voor nieuwe publicaties: deze column, drie blogs, werk aan een poëziebundel en een roman. Tegelijk overweeg ik om deeltijds zelfstandige te worden door coaching te geven in schrijven, workshops creatief schrijven op te starten en nieuwe verhalende projecten aan te nemen, samen met een 4/5^de job als leraar. Want ook financieel moet je overleven, zeker omdat je nog een student in huis hebt, je zelf een onbekende schrijver bent en ik niet graag op de kade sta te schreeuwen. Toch moet ik meer naar buiten treden. Eenmaal vijftig, moet je niet meer uitstellen, fluistert een gepensioneerde influencer op YouTube me in het oor.

Het zal moeilijk zijn, soms fastfood en hopelijk af en toe met een geniale inval. Het schrijven brengt me wel telkens terug naar de essentie en dankzij dat (onder)zoek ik verder, om zo op die manier los te laten wat was en te worden wie ik nog wil zijn, en dan misschien net iets langer aanwezig te blijven op deze wereld, dan ik ooit van plan was.

Bart VERMEER