Ik vraag me af hoe mijn leven zou zijn mocht ik een arbeider zijn, met een passie voor wagens, en die ook zelf kunnen maken en opknappen of een bouwvakker die al die kennis en vrije tijd stak in het bouwen en renoveren van een eigen leefbare woning. In plaats van dat geknutsel op papier of voor een schermpje in de hoop dat anderen er ook wat aan hebben. Zou mijn leven anders zijn? Ik had er alvast meer verdienste uitgehaald, en innerlijk?

En, en dan? Dan zou ik wellicht dezelfde moeilijkheden tegenkomen, vervallen in diezelfde patronen. Of zou ik met mijn hoofd minder in mijn hoofd zitten, minder in fictie leven, meer in het echte leven, meer spreken met mijn geliefden? In plaats van weg te duiken in fictieve personages die zeggen wat ik zou willen zeggen.

Zou ik dan meer mezelf zijn? Of is dit gewoon een deel van wie ik ben, mijn manier om mezelf te kunnen zijn? Net zoals iedereen een weg zoekt om tot zichzelf te komen, even rust te vinden om dan opnieuw die confrontatie met angsten en onzekerheden aan te gaan.

Fictie of niet, als schrijver duik je nu eenmaal weg in je personages en word je wakker als wie je bent. Wanneer je uit die zone stapt, bolt het leven verder en kan je je misschien nog even vastklampen aan de verhalen, maar al snel haalt de realiteit je in. Als je echt geluk hebt en afstand kan nemen van wat je in het dagelijkse leven overvalt, kan je er elementen uit gebruiken voor in je verhaal.

Ik durf zelfs te beweren dat het mij als schrijver helpt. Het is niet een leven in fictie, maar net een ‘echter’ zijn. Want hoe dichter je als schrijver bij jezelf blijft, hoe meer je ontdekt en dat stukje hervonden zelf meeneemt. De schrijver is geen acteur die in zijn rol blijft hangen, maar iemand die zijn rol verrijkt.

Tja, misschien ben ik wel net als die bouwvakker, die het soms nodig heeft om alles op een rijtje te zetten en te bouwen aan iets wat hem vooruithelpt, of net als die autofreak die dit nodig heeft, om alle tijd en energie in iets te steken dat hem opnieuw wat energie geeft, zodat je er weer tegen kan en je voelt dat je echt iets in de vingers hebt en tot slot er ergens wel toe doet.

 Ja, misschien is dat wel schrijven voor mij, het voelt telkens noodzakelijk en… echt.

Beste lezers, wat ook jouw passie is, ik wens jullie tijdens deze decembermaand: de feesten, de avontuurtjes, die ik-wil-dit-nietjes en de eindelijk-een-nieuw-jaar, alle goeds en datgene waar je jouw verhaal volledig in kwijt kan.

Bart Vermeer