De Beursaanvraag

Ik hoopte op een beurs van Literatuur Vlaanderen, maar dat is niet gelukt.

Er waren twee redenen die ze netjes in een brief uitlegden. Zaken die ik vooraf had moeten weten en me in het eerste gesprek niet duidelijk waren. Ten eerste: telt een boek dat je samen met iemand anders geschreven hebt niet mee, zo kan men jouw stijl niet detecteren. Dat begreep ik. Nochtans had ik dat op voorhand aangegeven en in het dossier fragmenten van mijn toekomstige roman en mijn korte verhalenbundel gestoken, om zo mijn schrijfstijl verder te duiden. Ten tweede: de intentieverklaring die ik had van de uitgever, was nog te voorwaardelijk, ze hebben liever dat je al een echt contract hebt met een uitgever.

Nu goed, het hoort bij het vak. Ik zal blijven schrijven, beurs of niet en het volgende keer opnieuw proberen. Op voorwaarde dat ik solo bij een erkende uitgever heb uitgegeven, er opnieuw mag uitgeven én ik niet te veel verdiend heb dat jaar.

Dat laatste is het moeilijkste wat ik tegenkwam bij het opmaken van het dossier. Als schrijver moet je eerst een jaar weinig verdienen, opdat je dat jaar kan terugkopen; jouw schrijftijd, de tijd dat je jezelf hebt uitgehongerd om te kunnen werken aan je roman. Als je een gezin hebt en kinderen die studeren kan dat niet, tenzij je deeltijds hebt gewerkt – met toestemming van je partner – je jezelf geen gekke extra’s hebt veroorloofd en vooral niet boven een bepaald barema kwam. Zoals ik al deed.

Ergens moet je de gok wagen om je volledig op je schrijfcarrière te smijten. Dat  kan ik wel volgen en als ik geen studerende kinderen had en twintig jaar jonger was geweest, had ik dat misschien gedaan – enkel schrijven en van een leefloon leven.  Maar eerlijk? Toen was ik daar niet klaar voor, ik ben een laatbloeier en in alles super voorzichtig; maar beter laat dan nooit.

En dan nu?

Nu blijf ik verder werken, 4/5^de zodat ik nog een beetje schrijftijd kan vrijmaken. De facturen moeten betaald worden en het huis moet aangepakt worden, voor de schouw en het daarbij horende dak instort. Ja, dat zijn moetjes. Dat is de realiteit.

Toch wil ik niet klagen, het is wat het is en er zijn natuurlijk veel ergere zaken. Ik wil gewoon mijn ding kunnen doen, in dat waar ik voel dat ik goed in ben en het talent zich in een natuurlijk aanvoelen, en een soms wat overdreven enthousiasme, laat gelden. Misschien niet zodanig scherp dat ik met één zin de rest monddood kan maken of dat ik tot verbluffende innovaties kom, maar het leeft wel in me en als ik er niet naar luister doe ik mezelf tekort.

Pretentieus of egocentrisch? Ik denk het niet, als bescheiden Belg ligt mijn ambitie niet verder dan schrijven; het in de wereld zetten van verhalen, het uitwerken daarvan, het zoeken tijdens dat proces en liefst ook de ander kunnen raken, zonder af te breken. En dat op een manier waarbij ik evenredig als de ander mijn bijdrage lever.

Mijn allereerste psycholoog zei me: “Bart, het is niet dat of dat, het is en + en. Als je denkt, ik moet kiezen, en je wil niet kiezen, kies dan voor beide!”

Ik heb dat lang volgehouden, maar simpel is het niet en misschien was dat ook niet het beste advies.

Soms is het gewoon beter om je op één ding te focussen en ervoor te gaan, gecombineerd natuurlijk met je dagelijkse niet te veel eisende levensonderhoud.

Ondanks dat, blijf ik in die mallemolen zitten, van en, en, en… en dan?

Bart VERMEER