Een artiest, creatieve ziel of schrijver is als elk ander mens. Zij hebben hoogtes en laagtes, en soms gaan ze heel diep en soms los erover: in fucking zwarte gaten of overdreven bulderlachen, of gewoon in even gelukkig zijn. Alhoewel dat laatste niet evident is. Dat kan zijn bij het vinden van een nieuw woord (want ja je bent schrijver) of net die ene zin, die je letterlijk zin geeft om door te doen. Of gewoon om die ene glimlach of aanraking, onverwacht en spontaan.

Kleine lichtgewichtjes die je dragen door de dagen die je net even heel donker ziet. Zo zijn er van die dagen, die je niet kan verklaren of niet wil verklaren. Ze beuken tegen je ingewanden en laten je radeloos achter. Je holt rond in een “loop” en je denkt eruit te geraken wanneer je hard slaat op je toetsenbord of knallende woorden verkoopt aan zij die dicht bij je staan. Toch helpt het voor geen meter. Je voelt je net als Remco Evenepoel - verloren, je kan deze rit niet winnen, je moet leren loslaten en opgeven als een soort overgave zien, als een dat-mag-je, jouw vrijgeleide om even in elkaar te storten en te huilen.

Toch doe ik het niet. Ik blijf roepen, tieren en malen, door mijn hoofd, door mijn lijf en leden en hoop dat als ik maar hard genoeg blijf wroeten, ik er zo wel uitkom, het zo wel gaat, want ik ben schrijver, ik heb geen anderen nodig, het lukt me wel.

Totdat je niet meer kan.

Het is niet gemakkelijk, om gewoon mens te zijn en toe te geven, dat je nu eenmaal net als iedereen bent en soms, heel soms het beter is om te stoppen en even aan de zijlijn te staan. Omdat je nu eenmaal niet meer verder kan.

Bart Vermeer