Tradiesies

Tradiesies zén ër um ien eejërë gëhààwë të wèjjërën. Dè zi die van ós zjuust toen dè ‘k zi dè ‘k wénnig goesting ha om meej na ‘t majjësdóuwëlhof ien Peejër të gòn. “Dè duun wë allë jauwërë mi heejël ‘t gëzin, dus gë gòt ër nie langs kommën. En

Gezondheid!

Vijfendertig jaar. 't Is goed geweest, het wordt tijd dat ik de dingen nuchter ga bekijken, dacht ik bij mezelf op m'n verjaardag, nu dik zes weken geleden. Zij die me wat beter kennen, zullen er op hun beurt het hunne van denken. Twee mogelijkheden, Danny, of

Lómmëlsë tóuwërës

Zoas gélliej warschénlëk allëmòl wit, wóuwën ëkik al èttëlë’ë jauwërën niemir ien Lómmël. As ëk na Lómmël kom mi dën otó en óp dë ring rij en ik zien va wéds dë kérrëktóuwërë stön ... dan bëkröpt mé allë keejërën ë gëvuul van thuiskommën, ë sórt wèrrëmtë die gë kunt

Doodgewoon

Een publieke plaats. De winkel die doet denken aan Magere Hein. Het is er fris als je binnenkomt. Kil! Dat hoort zo. Voor de groenten, het fruit, het vlees, de vis en alles wat vers is, of hoort te zijn. Mijn zijn hoort niemand. Ze weten niet welk gevaar ze

Joewsgëzind

Ë pauwër wèè’ë gëleejë kreeg ëk ienjéns tillëfón. ‘n Schòn, vriendëlë’ë, vrààwëlë’ë stèm kéndë ménnë nààm zóndër dè’k ‘m ha gëzeed. Zë vroeg ofdè’k gèèrën óp dë högtë za zén van wáttër ien dë wèèrëld èllë’ën dag gëbeurt, en meejëmpësant ók ien dë gëbuujërën.

Stationnetje

In een klein stationnetje, 's morgens in de vroegte Stonden zeven wagentjes netjes op een rij En het machinistje draaide aan het wieletje Akke akke tuut tuut, weg zijn wij Waarom, vraag je je af, waarom pruttelt dit kinderliedje al wekenlang in mijn altijd broeierige en smoezelige hersenpan? Het

Dë viesjeuze cirrë'ël

Mé heujërdë nie gààw klààgën óóvër ‘t weejër. Bëhallëvën as ‘t të kààw is, as ër të veul wénd sti, as ‘t rèègënt, sneejëwt, hààgëlt, dóndërt, wirliecht, of as ‘t ècht bënààwd is. Óp ‘t mómènt dè ‘k hiejër lig eest 26 grauwëdën ien dë slopkààmër, mèr ik hém mën

Een toevallig voorval

Is niets toeval, of net alles? De meningen zijn verdeeld. Als we succesvol zijn, schrijven we dat toe aan onze kwaliteiten en bekwaamheden. Falen we, dan is dat te wijten aan onverwachte omstandigheden of het toeval. De waarheid zal, zoals zo vaak, ergens in het midden liggen. Als toeval niet

Gë (bë)lèèft mè jénnë keejër

Në vakansiemiens zal ëkik nóuwët wèjjërën. Ik lig veulstë gèèrën ien mén èègë béd, zit veulstë gèèrën ien ménnën èègë zèètël en wa dèttër tuis óp toffël kumt is meejëstal ók lè’ërdër. Eest umdè'k niej ècht nën dèrrëvër zén of eest mi dë papleepël iegëgóuwëtën? Ien allë

Willy heeft gelijk

'Ik negeer je straal!' roep ik naar de zon. Ze lacht. Natuurlijk doet ze dat. Alsof zo'n zon het zich aantrekt dat ik haar negeer. Het lijkt alsof ze plots nog wat feller begint te schijnen. Ze heeft macht, zeker vandaag, want volgens de voorspellingen wordt

Dë schrik van dë buurt

Wë lèèvën ien nën auwërëgë wèèrëld. As g’érrëgës komt, ziedë dë miensë veulë mindër mi mëkauwër babbëlën. Neejë, ik gòn nie klààgën en zààgën en zéggën dè vruugër allës bèètër was, mè sins dè iedëreejën mi ë schèrmkë róndlupt is ‘t ër allëmòl nie plëzantër óp gëwóuwërën. Zë noemën

Fastfood voor filosofen

Ik deed het. Schreeuwend. Nog geen uur geleden, toen ik een lepel had genomen en de keukenlade een iets te fanatieke zwier gaf, waardoor mijn rechterpink een fractie van een seconde klem kwam te zitten. Ik deed het gisteren, binnensmonds weliswaar, toen ik op een terrasje zat en een passerende

Në sjierëpër ien huis!

Tot nö toe is 2025 mé jauwër nog niej. Ik zén al gëreegëld zówa ziek gëweest en ëk zit al kèèjlang të su’ëlë mi ménnëm bëvróuwëzë schààwër, mè sinds ë pauwër wèè’ën is ër nog wa bégëkommën. ‘t Gëbeurdën óp në zauwëtërdag. Wë hààn nog ës pizza’s

Teddy

's Nachts is het donker, overdag is het licht. Was mijn gemoed maar even gemakkelijk en voorspelbaar ... Het is zo verdomd oneerlijk: als ik gelukkig ben, bruis ik van de fantasie. Als ik me minder voel, komen herinneringen tot leven, zowel nare als mooie. Gelukzak, zal je denken, want

Dën drauwëd

Dë róuwëjën drauwëd ien mé lèèvën is dè'kik van tijd al ës ménnën drauwëd kwijt zén. Ien dë bëteej’ënis van “vërstróuwëjd zén”. Vleejë wèèk bëvurbeejëld gieng ëk dën trap af, dë kéldër ien, en toen stón ëk dör en dócht ëk: wa kwààm ëk hiejër nö feitëlëk

Gezelligheid

Zomaar een zondagavond. Het vrouwelijke segment van het gezin zit collectief te huppelen van ongeduld voor een nieuwe uitzending van dat dansprogramma waarvan ik de naam niet kan onthouden. Met zachte hand eis ik mijn vaste plekje op in ons hoeksalon. In de andere houd ik mijn notitieboekje en mijn