Gisteren gaven we in de rubriek 'Uit de oude doos' een aantal foto's van weleer van onze Lommelse kerken. Vandaag mochten we een leuk, bijpassend verhaal ontvangen vanwege Louis Schillebeekx.

De kerk van Kerkhoven werd van 1852 tot 1855 gebouwd. De stijl was neo-gotisch. Architect was Lambert Jaminé.

In de kerk was er begin februari altijd een bijzondere verering van de Heilige Amandus (foto bovenaan). Het beeld van de Heilige werd op een speciale plaats neergezet, zodat de bedevaarders het bij de ‘ommegang’ wel moesten aanraken. Ze nemen plaats in de kille koude kerk met allemaal stille mensen in hun winterse kledij. Ze denken aan straks en dommelen stilaan in. Er is niets in hen dat hun laat zoeken naar het geheim van de heiligheid. De pastoor weet dat, maar deze zielen heeft hij al lang vergeven. Het zijn boerenmensen, ze hebben nooit van de wierookgeur van de kerk gehouden. Ze worden er een beetje duizelig van. En al die flikkerende kaarsen rond dat beeld brengen hen in verwarring.

Vreemde gezangen trekken vermoeiend door de hoge gewelven naar boven, naar de hemel, als die al bestaat. Meerdere gelovige bedevaarders kwamen van ver om genezing te zoeken voor hun kwalen. Maar er was iets eigenaardigs aan de gang. Er was onderling nogal wat concurrentie onder de verschillende Heiligen. Pastoor Bammens had daar iets op gevonden. Hij hing achteraan in de kerk twee ijzeren ringen, en als je daar doorheenkroop, namen die ringen de ziekte van u over. Althans... dat beweerde de koster, die ze had moeten ophangen. En iets nieuws, dat trekt altijd.

Het was dan ook één van de drukke zondagen in de kerkwinkel. Maar ge kent dat, de ziekte van veel mensen zit vaak 'tussen de oren'. Niettemin marcheerde met deze religieuze zet de dorpcommerce goed. Na hun hoelahoep vertoning leek er iedereen al een beetje op vooruit gegaan. En ze stapten al ne pas steviger bij 'Den Hollander' binnen om hun meegebrachte boterhammen met een tas koffie op te eten. En je kan bij 'De Koster' in de Kerkweg toch ook zo niet voorbij gaan. Voor de vrouwen 'een zoeteke met suiker' voor de mannen 'nen borrel'. Bij 'Netteke De Proost' werd er nog wat snoepgoed ingeslagen voor de klein mannen. En dan trok de al wat rumoerige stoet verder, de Zwarte Weg in, tot bij 'Trien'. Dat was een heilige waar 'ze zeker van waren', voor hun tijdelijke genezing. De klanken van het muziek klonk al in hun oren. De benen begonnen al wat te kriebelen, en ze stapten al wat vlugger. Ze strompelden het café binnen, en sloten zich aan bij de andere groepen. En dronken bij 'Trien' opnieuw jenever, want het was dit jaar toch een koude ‘beeweg’ geweest. En in de kerk bij Amandus was het ook koud.
Het duurde dan ook niet lang of ze 'hosten' over de dansvloer, en in al hun zattigheid riepen ze naar elkaar. Ook op ’beeweg’ zeker. Dien ‘Amandus’ is de slechtste nog niet. Precies dat mijne reumatiek al stilletjes aan weg trekt.

Louis Schillebeekx