Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn 'ont-moetingen' waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of losse babbels, luchtig, filosofisch, humoristisch of zwaar ... alles kan zomaar.

Eind vorige maand, op mijn 53e verjaardag nota bene, nam ik een drastische beslissing. Bijna net zo radicaal als mijn hoofd. Ik ging de alcohol uit mijn leven bannen. Ik spreek nu wel in de verleden tijd, maar het is tot op heden, tot op dit eigenste moment zelfs, nog steeds brandend actueel. Inmiddels houd ik het al acht dagen vol. Lang niet indrukwekkend, maar een mens moet érgens beginnen, nietwaar, zeker als alle begin moeilijk is.

Toen ik Ronny voor het eerst in mijn leven sprak, ongeveer een half jaar geleden tijdens een receptie, dacht ik bij mijn licht alcoholische zelf nochtans meteen: met hem zou ik eens een pintje willen gaan drinken. Of hem toch minstens opnemen in mijn reeks 'Ont-moetingen'.

'Van ziens' kende ik hem al vele jaren. Van waar precies? Goeie vraag. Het lijkt soms wel of hij alomtegenwoordig is. Overal kan je hem vinden, ook in de harten van vele Lommelaars, weet ik inmiddels.

Onze ontmoeting werd een paar keer uitgesteld, om uiteenlopende redenen. Uiteindelijk spraken we af op een vrijdag, begin juni. Enkele dagen vooraf kreeg ik van hem een berichtje met de vraag of we onze afspraak konden verzetten, want het was die dag dienst voor zijn zonet overleden vader. Hij sloot af met 'Sorry voor de last.' Dat heeft me toen erg aangegrepen.

'We gaan in de zetel zitten. Da's gezelliger dan aan tafel,' beslist Ronny nadat hij me met een brede glimlach binnenliet zonder dat ik hoefde aan te bellen. We bevinden ons in zijn gezellige, knusse huis 'op den Heuvel', dat op slag aanvoelt als een thuis. Ik denk dat dat geldt voor iedereen die hier binnenkomt. De huiselijke gemoedelijkheid komt je gewoon tegemoet. Zodra je de deur open doet, dacht ik al rijmend. Dat deed me ineens denken aan een bepaald reclamefilmpje van een Nederlands koffiemerk uit lang vervlogen tijden.

'Wat wil je drinken, Danny? Ik heb alles in huis. Bier, wijn, van alle soorten fris, koffie, thee ...'

Oh nee, oh nee, denk ik alweer bij mezelf, de man met wie ik graag eens een avondje (of zelfs een middagje) zou willen doorzakken, doet me hier en nu een alcoholisch voorstel. Nee. Het kan niet. Het mag niet.

'Koffie!' zeg ik gedecideerd, met een vleugje fierheid op mezelf. Een moeilijk moment overwonnen.

'Koffie is een mogelijkheid, maar ik heb ook cappuccino. Of een latte.' Ronny's wenkbrauwen gaan de hoogte in. Dat lijkt me een mix van trots op het uitgebreide assortiment des huizes en nieuwsgierigheid naar mijn uiteindelijke keuze, al kan ik natuurlijk ook helemaal fout zitten met deze inschatting. Wat ik wel zeker weet, is dat een latte meestal een mix is van melk en espresso.

'Doe dan maar een latte.'

'Een latte, goed. Komt eraan.' Hij zegt het met de flair van een echte ober. Ook de bediening is top, inclusief een arrangement koekjes en later ook een riant stuk kersentaart.

Wat ik een half jaar geleden al vermoedde, wordt bevestigd zodra mijn gastheer zich al babbelend in zijn zetel heeft geposteerd. Ronny is een aangename verteller, vol weetjes, kwinkslagen en kluchtigheden. Een 'vat' vol anekdotes, zou ik bijna zeggen, mijn lust naar bier op sadomasochistische en nodeloze wijze aanwakkerend. Toch heb ik al snel door dat hij meer is dan een lachebek. Ronny is eveneens een serene, wijze en gevoelige man. Het heengaan van zijn vader heeft hij een plaatsje kunnen geven en hem des te meer doen beseffen hoe goed zijn familie aan mekaar hangt, hoeveel ze samen aan elkaar hebben. Hij heeft rust gevonden en is vooral dankbaar. Voor wat geweest is en voor wat hij nu nog kan doen.

'De laatste jaren verbleef onze pa in woonzorgcentrum Hoevezavel, maar ik wilde dat hij zich ook hier altijd thuis bleef voelen, ook als hij op bezoek kwam. Negentig jaar hebben we hier samen gewoond. Daarom heb ik niets aan het interieur veranderd.' Hij zegt het enigszins verontschuldigend. Zelf vind ik het typerend voor wie hij is. De empathie en goedheid in persoon.

Ondertussen komt Babbelute, sinds een jaar Ronny's huiskat, om de aandacht van haar baasje vragen. Die krijgt ze ogenblikkelijk. 'Dit doet ze bijna nooit als er bezoek is, Danny. Een teken dat ze zich erg op haar gemak voelt bij jou,' zegt hij, terwijl hij Babbelute verwent met aaitjes en lieve woordjes.

Ronny heeft een vergelijkbaar effect op mij. Het wordt een open gesprek, met veel aandacht voor gemoedelijkheid en weinig voor mijn notities.

Ronny is zo iemand die altijd en overal voor iedereen klaarstaat en tegelijkertijd is hij een ware levensgenieter. Je kan hem best omschrijven als een goedlachse knuffelbeer. Dat vertel ik hem ook rechtuit.

'Ja, zo word ik inderdaad weleens omschreven. Dat heb ik meegekregen van ons ma. Zij was, zoals ze dat hier in Lommel zo mooi zeggen, een echte 'flets' , een heel warm iemand. Als kind was ik vaak ziek en regelmatig thuis van school. Zij zorgde dan voor een warme thuis, boordevol gezelligheid en goede zorgen. Een echte moederkloek. Ik hecht me ook snel aan mensen en voel meteen of het klikt. Zonder het te beseffen raak ik die mensen dan ook soms aan terwijl ik met ze babbel.' Ik grinnik, want nauwelijks twee minuten geleden heeft hij me nog een vluchtig tikje op mijn rechterknie gegeven.

'Grappig hoe je daarnet zei dat ik wel horeca-werkervaring leek te hebben, toen ik je latte bracht. In een vorig leven ben ik namelijk nog garçon geweest in discotheek de 'Shaft', maar op professioneel vlak was ik vooral actief in de expeditie, de logistiek. Zo werkte ik twintig jaar bij Jan Van Poppel en daarna bij Philips in Hasselt en Turnhout, telkens in een logistieke functie. In 2020 ben ik dan bij Hoeks Verhuizingen begonnen. Ik heb altijd met plezier gewerkt en kon goed om met de druk en de stress. Sinds 1 mei ben ik echter met pensioen en eigenlijk bevalt me dat ook prima. Nu ga ik overdag meer tijd hebben voor de dingen die ik vroeger noodgedwongen 's avonds moest doen.'

Alle begrip voor. Ronny is erg aanwezig in het verenigingsleven, een organisator, iemand die vol enthousiasme letterlijk en figuurlijk de kar trekt. Zo is hij al vele jaren actief in de politiek, bij ZorgGroep Lommel, seniorenvereniging S-Plus, vzw Carnaval Lommel, het Bike Action Team en last but not least als voorzitter van de Lommelse supportersclub Heuvelhof.

Als hevige Lommel SK-supporter boeit dat laatste me het meest. Al snel debatteren we over het (soms lamlendige) heden en het memorabele verleden, met als uitschieter de jammerlijk verloren, doch qua sfeer en beleving onvergetelijke bekerfinale tegen Westerlo en de vele eindrondes, die hem persoonlijk als voorzitter veel voldoening schonken op organisatorisch vlak.

Op een prominente plaats in de woonkamer hangt een lijst met daarin het spelerstruitje van Glenn Neven. 'Een voetballer naar mijn hart én een mens naar mijn hart. Ik heb nog steeds nauw contact met hem en zijn familie. Spelers van dat type hebben we de laatste jaren te weinig gehad.'

Anekdotes over onze supporterservaringen vliegen een hele tijd heen en weer, van de mooiste momenten tot de diepste dieptepunten van het voorbije miserabele seizoen. Toch is er hoop op beterschap, vinden we allebei, mede door personeelswijzigingen binnen de club en enkele interessante transfers en geruchten.

'Ik heb er in elk geval een beter gevoel bij dan vorig jaar. Ik kijk er al naar uit om me weer op mijn plaatsje te posteren, ergens ter hoogte van de middenlijn, tussen het volk op de staantribune. Niet te dicht bij de harde kern, dat is me te fanatiek. Ik ben een rustige supporter, al hou ik natuurlijk wel van ambiance. Amokmakers bannen we ook meteen uit onze supportersclub. Bij verplaatsingen hangt er altijd een prima sfeer in de bus. Supergezellig. Dan wordt er minstens evenveel gezongen in de bus als rond het veld. Ik ga altijd kijken, zowel thuis als op verplaatsing, eigenlijk al mijn hele leven lang. Buiten voorzitter van de supportersclub ben ik ook SLO (Supporter Liaison Officer), de schakel tussen de club en de supporters in het algemeen, overkoepelend. Dat vind ik wel mooi als erkenning.'

Ook in de Lommelse carnavalswereld heeft Ronny zijn aandeel op organisatorisch vlak. Samen met nog een drietal anderen richtte hij zeven jaar geleden de vzw Carnaval Lommel op, een overkoepelend orgaan met als doel het in leven houden van het Lommelse carnavalgebeuren. Dat lukt aardig.

'Waarom ik zo van carnaval hou? Misschien komt het doordat ik geboren ben op 1 april? Haha, nee, het is iets waar ik ingerold ben. Ik ben natuurlijk een man van het volk en carnaval is dan het feest bij uitstek. Volkser kan niet. Je uitleven, plezier maken ... Een op en top sociaal gebeuren. Er zit zoveel warmte in, en menselijkheid. In 1999-2000 werd ik Prins Carnaval en sindsdien zijn daar zoveel waardevolle vriendschappen uit gegroeid ... Echt heel mooi. Ik rangschik het misschien zelfs nog boven het voetbal.'

En zo komen we toch weer terug bij het voetbal terecht. Op dat vlak doet deze ont-moeting sterk denken aan die met Piet Dingens, die hier nauwelijks een steenworp verderop woont. Lekker ouwehoeren over voetbal, zou Johan Boskamp zeggen. Maar net zoals oude hoeren misschien nog wel eens graag over seks praten, terwijl ze het al lang niet meer beleven, begin ik na een tijdje ook weer over bier. Waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Was het maar echt zo, denk ik dezer dagen soms. Ronny blijkt ook een grote bierliefhebber te zijn, die graag nieuwe bieren ontdekt en degusteert. Onze gemeenschappelijke voorkeur gaat uit naar tripels.

'Ik denk ineens aan iets. Ik heb ook nog alcoholvrij bier staan. Leffe 0,0 %.'

Daar zeg ik uiteraard geen nee tegen. De smaak valt best mee. Op het lekkere af. Grenzen en normen vervagen. Gelukkig blijft mijn geest scherp en afgelijnd, of toch minder bot.

Een mens, zeker een zoals ik, zou nog vergeten dat Ronny ook politiek actief is. Zo is hij al jarenlang gemeenteraadslid voor Vooruit en was hij zelfs partijvoorzitter tijdens de coronaperiode, waarna hij werd opgevolgd door Kris Verduyckt.

'Op politiek vlak heb ik veel aandacht voor armoedebestrijding, het milieu, sociale voorzieningen en burgerrechten. Vooral de ouderenvoorzieningen liggen me nauw aan het hart. Ik heb een zwak voor de oudere moederkes en vind het een schande voor de maatschappij als ze hun oude dag in armoede moeten doorbrengen. Alsof de eenzaamheid nog niet erg genoeg is. Ik zou bijvoorbeeld graag op een of andere manier in een woonzorgcentrum actief willen zijn, maar ik weet dat ik daar emotioneel niet sterk genoeg voor ben. Ik heb een klein hartje. Heel gevoelig. Té gevoelig misschien. Soms staat dat bepaalde dingen in de weg.'

Of hij zelf bang is van de eenzaamheid?

'Nee, dat niet meteen. Ik zal me niet snel eenzaam voelen en ben altijd onder de mensen, dan ben ik gelukkig. Ziek en immobiel worden, dat schrikt me wél af. Als kind wilde ik al de wereld zien. Rondreizen. Steward worden. Ik was gefascineerd door vliegtuigen en de luchtvaart. Ik wist dat piloot worden geen optie was, daarvoor was ik niet goed genoeg in wiskunde, haha! Als ik boeken lees, dan ook liefst reisverhalen. Ooit wil ik eens naar Afrika gaan. Ik heb een reptielenfobie en ben bang voor alles wat kruipt. Die angst zou ik graag ooit willen overwinnen. Weet je, af en toe ga ik op citytrip, helemaal in m'n eentje. Soms ver weg, maar evengoed gewoon als toerist in eigen land. Dan ga ik een stad verkennen, te voet. Istanbul vond ik persoonlijk een tegenvaller. Dat was me te groot en te druk. Hier bij ons vind ik Gent heerlijk. Een stad met een mooie mentaliteit, los, gezellig ... Een stad die leeft. Al gaat er natuurlijk niets boven Lommel. Hier ben ik geboren en getogen. Ik ben trots op Lommel, op ons, op ons dialect. Geweldig toch, dat we dit gesprek gewoon in 't Lommels kunnen voeren? Dit is mijn thuis. Los van al die citytrips is lekker wandelen hier in de Heuvelse Heide toch het mooiste wat er is? En dat op elk tijdstip van het jaar. Prachtig!'

Even later krijgt het gesprek een filosofisch tintje.

'Ik zei het al. Rust in je hoofd is belangrijk. Ik heb geleerd om altijd het goede te zien in het verhaal. Aan alles zit een mooie kant. Dat inzicht heeft me geleerd een stabiel persoon te zijn en te blijven. Het zal je misschien verbazen, maar af en toe kan ik weleens uitvliegen. Het gebeurt zelden en als het gebeurt heb ik er direct weer spijt van en wil ik het zo snel mogelijk weer goedmaken. Ik word nochtans niet rap boos en boos blijven is voor mij nog veel moeilijker, eigenlijk onmogelijk. Bij mijn weten heb ik geen vijanden. Dat zou ik erg vinden, als ik vijanden zou hebben zonder het te beseffen. Dat uitvliegen, als het gebeurt, dan altijd bij de mensen die het dichtst bij me staan, en bijna altijd gaat het over futiliteiten. In elk geval mag er nooit iets van blijven hangen. Dat hoort een beetje bij mijn levensmotto. Je moet vandaag leven. Het beste maken van elke dag. Lachen bijvoorbeeld. Heel belangrijk. Als de mensen iets van mij zullen onthouden, dan hoop ik dat het mijn lach zal zijn. Samen lachen is toch het mooiste wat er is? Of gewoon thuis voor de buis. Zo kan ik bijvoorbeeld enorm genieten van Keeping Up Appearances en ja, nog steeds van FC De Kampioenen. Ik ben vaker thuis dan je zou denken, hoor. En hier kan ik toch ook mensen zien en samenzijn? Soms organiseer ik een wijnavondje of maak ik een uitgebreid ontbijt klaar voor gasten die ik dan voor de gelegenheid uitnodig. Niks moeilijks, want dat kan ik niet, maar wel uitgebreid.'

Als ik mezelf even met Ronny vergelijk, zijn we gelijkgestemde tegenpolen. Waar bij vrijgezel Ronny de focus ligt op vriendschappen en het verenigingsleven in allerlei vormen, ligt die bij mij op het gezinsleven, al is Ronny natuurlijk ook een op en top familiemens. In elk geval genieten we elk op onze manier van de warmte en gezelligheid van het samenzijn. Ook van DIT samenzijn, hier en nu.

Ik drink nog een fris blikje Leffe 0,0 % en merk niet eens dat er plots een minder fris geurtje hangt. 'Verdorie, Babbelute heeft de kattenbak hier gebruikt. Meestal neemt ze de andere. Even buiten zetten. Sorry.'

Al vlug zitten we weer te babbelen over katjes, koetjes en kalfjes. Mijn notitieboek heb ik al een tijdje geleden opzijgelegd, ook al komen er nog verschillende leuke thema's aan bod. Ik voel me zo op mijn gemak dat ik simpelweg vergeet om een foto van ons twee samen te maken. Ronny is een rustbrenger en een sfeermaker in één persoon. Dat is een zeldzame combinatie, al vindt hij het zelf allemaal maar heel gewoon. Ik peil nog even naar zijn eergevoel, naar waarop hij trots is qua persoonlijke verwezenlijkingen. 'Niks eigenlijk. Ik ben gewoon graag onder de mensen. Er is niets spannends aan wat ik doe, het gaat allemaal vanzelf. Ik ben gelukkig.'

Ik zou veel adjectieven kunnen gebruiken om Ronny te omschrijven. Van aardig en aimabel via betrouwbaar, flexibel, geduldig en hulpvaardig naar optimistisch, respectvol, vriendelijk en zorgzaam.

De mooiste mensen zijn zij die denken 'maar gewoon' te zijn, terwijl ze net heel speciaal en uniek zijn. Een nuchtere conclusie, waar ik, op verschillende manieren, zelf wel erg trots op ben. Bedankt, Ronny, dat ik je gast mocht zijn en vooral voor wie je bent en wat je doet.

Danny VANDENBERK