Een van die films waarvan ik de scènes nog steeds voor me zie als ik eraan terugdenk is Romancing The Stone. Een romantisch dingetje met Michael Douglas en Kathleen Turner. Een actrice die me was bijgebleven uit de bevreemdende erotische thriller Body Heat (1981). Allemaal nog uit het VHS tijdperk.

Deze lichte avonturenkomedie werd geregisseerd door Robert Zemeckis, bekend van de Back to the Future trilogie. Ook dit is zo'n jaren '80 makkelijk te verteren film waar veel jeugdsentiment aan kleeft.

Het verhaal

Kathleen Turner speelt een jonge succesvolle schrijfster - Joan Wilder - die grote romantische idealen koestert en enkel samenleeft met haar kat in een flatje in New York. De film begint met een overgeromantiseerde eindscène waarin de heldin een "bad guy" dood, op de vlucht moet voor diens kompanen en gered wordt door haar prins op het witte paard, een cowboy. Grappig, sappig en lekker trashy. Tot de echte wereld op haar deur klopt: zij ontvangt een pakketje uit Colombia; van de vermoorde man van haar zus. Wanneer haar zus daarna ontvoerd wordt, moet ze het pakketje als ruilmiddel brengen.

In Colombia ontmoet ze Jack (Michael Douglas), een avonturier die droomt van een wereldreis op een zeilboot, dit door allerlei illegale klusjes op te knappen. Hij beslist om haar, in ruil voor een stevige duit, te helpen.

Spelen met clichés

Grappig is hoe er met de romantische clichés wordt gespeeld. Hij is geen fijnbesnaarde held, maar eerder een arrogante Amerikaan op de vlucht voor zichzelf. Zij is een nuffige dame die ontdekt dat ze meer in haar mars heeft dan de angst voor de echte wereld en in stilte nog steeds droomt van haar ideale man. Zou het Jack T. Colton kunnen zijn?

Jack: "What did you do when you wake up this morning? You said: 'Today I'm going to ruin a man's life?'

In de film zitten enkele (voor mij toen als jonge puber) heerlijke scènes: wanneer zij in de jungle van Colombia Jack net ontmoet, ze samen via een modderstroom naar beneden glijden en Jack midden tussen haar benen belandt. Of wanneer ze een dorp van een drugsbende binnenwandelen en het blijkt dat één van hen een grote fan is van haar boeken. Bijzonder grappig is ook de scène in een vliegtuigwrak, waar ze stapels marihuana opbranden om het zo warm te krijgen. Voorts bulkt het van de snedige en leuke dialogen.

Joan Wilder: You're a mondo dismo!
Jack Colton: I'm... what am I? I'm what?
Joan Wilder: You're a man who takes money from stranded women!

Aan de zijlijn van dit alles kijkt het boefje toe, een “gids” die haar naar haar zus zal brengen. Dat is Ralph, Danny DeVito, het opdondertje - ook al speelt hij het in iedere rol - dat grappig blijft in zijn grotesk acteren. We zagen hem recent nog in Jumanji: The Next Level.

Na deze film kwam er nog een vervolg, The Jewel of the Nile (1985), ook hier spelen ze weer een belangrijke rol. Maar voor mij kan het niet tippen aan deze eerste. Het vervolg is eerder bekend geworden door de hit van Billy Ocean - When the Going Gets Tough, the Tough Get Going en het herkauwen van de succesformule die ze hadden. Een leuk weetje nog is dat de Nederlandse cameraman/regisseur Jan de Bont de director of photography (DOP) was van The Jewel of the Nile.

Traag en charmant

Ik denk dat de jeugd van nu deze film veel te traag zal vinden. Ze zijn al wat meer gewend. De Indiana Jones-trilogie zal het langer volhouden in tijd en fans. Deze film knipoogt ernaar, maar lijkt meer op een goedkopere Aldi versie. Ook de muziek klinkt als een snel in elkaar geknutselde synth score. Wat we wel meer horen in de jaren '80, maar hier zwaar onder het niveau zit van bijvoorbeeld de Vangelis sound zoals in de cultfilm Blade Runner (1982).

Los hiervan wordt er met veel schwung geacteerd en is het nog steeds nostalgisch charmant!

Bart Vermeer