De kerst staat voor de deur. Een periode die bij velen van ons warme gevoelens oproept, vaak gevuld met herinneringen aan vrolijkere tijden. Een tijd ook waarin meestal meer aandacht is voor anderen die in minder gelukkige omstandigheden verkeren.

De dagelijkse portie ellende die via de media over ons wordt uitgestort lijkt echter zijn uitwerking niet te missen. Kruipen we in onze schulp en worden we blind en doof voor de wereld om ons heen? Is er een verzadigingspunt bereikt, waarbij we immuun lijken te worden voor problemen van anderen en zelfs wanhoopskreten negeren? Soms lijkt het inderdaad die kant op te gaan.

In de voorbereiding van de laatste gemeenteraadsvergadering werd door het college een door het PvdA-raadslid Sooi van Limbergen ingebracht agendapunt geweigerd. Het ging om een oproep om de federale regering te vragen zich klaar en duidelijk uit te spreken voor een onmiddellijk staakt-het-vuren in het conflict tussen Israël en de Palestijnen. Als motivatie kreeg hij te horen dat het geen 'gemeentelijk onderwerp' is en het geen 'gemeentelijk belang' betreft.

Het tweede argument is allerminst een zekerheid: zullen alle Palestijnse vluchtelingen Parelstrand weten te vermijden? Het eerste argument is afhankelijk van waar je de grens trekt en welke onderwerpen je dus wel of niet wilt behandelen. Gezien de stedenband met Ongwediva in Namibië en Ciudad Dario in Nicaragua stoppen 'gemeentelijke onderwerpen' dan toch niet bij de gemeentegrens...

Ter informatie: in Gent heeft de discussie in de raad geleid tot het besluit om niet langer producten aan te kopen van Israëlische bedrijven uit bezette Palestijnse gebieden, tot de oproep om in heel België deze handel niet langer toe te staan en een onafhankelijk onderzoek in te stellen naar oorlogsmisdaden in Israël en de Palestijnse gebieden. Daar hanteren ze dus andere criteria voor wat als 'gemeentelijk onderwerp' of 'belang' wordt beschouwd.

Op dezelfde raadsvergadering was ook een heel ander geluid te horen: het pleidooi van Sint-Vincentius voor een warmere en solidaire gemeenschap. De organisatie bestaat uit meer dan duizend vrijwilligers. Ze helpen inwoners die onder de armoedegrens terecht zijn gekomen. Volgens de gegevens die ze zelf verstrekken worden elke maand meer dan 10.000 personen van een voedselpakket voorzien. Daarvoor moeten ze wel een attest van het OCMW overleggen. In 2016 waren er honderd gezinnen, die op hun hulp waren aangewezen.

Het college gaf als antwoord dat eraan wordt gewerkt en dat er iemand is aangesteld om 'warme organisaties' te coördineren. Dat zal wellicht iets helpen, maar meer structurele hulp in de vorm van bijvoorbeeld betaalbare huisvesting, schoolmaaltijden of ‘Sociale Kruidenier”-buurtwinkels lijkt me een stuk effectiever.

Veel gemeentes zijn bezig om een breed gedragen armoedebeleid te ontwikkelen in plaats van een “not-our-problem” houding aan te nemen. Wat betreft de te verwachten opmerking dat het niet aan de gemeente is om op dit vlak initiatieven te nemen: werp eens een blik over de gemeentegrens. Het argument werd bijvoorbeeld ook gebruikt bij het negeren van de petitie over 'een bankautomaat in elk gehucht'.

In andere gemeentes, zoals recentelijk in Holsbeek, neemt CD&V nu wél het voortouw om bankautomaten in gehuchten en kleine dorpen te plaatsen. Waar een wil is …

Nee, er is helaas geen pilletje tegen gebrek aan empathie of voor meer sociale betrokkenheid. Mocht dat wel het geval zijn, dan zou ik graag een moment voor Sinterklaas of Kerstman willen spelen en de leden van dit college een mooi verpakt doosje met deze pilletjes cadeau doen.  

Benny Ahlers