De straten in onze buurt beginnen er angstwekkend uit te zien. Hier en daar liggen lijken met naast hen bloederige dolken. Daglicht mijdende figuren loeren in de schaduwen. Nee, nee, nee! Dit gaat niet over asielzoekers. Sommigen van hen kijken zelf argwanend naar de ravage die in de buurt is aangericht. Wonderbaarlijk genoeg lijken de buurtbewoners er zelf weinig last van te hebben. Ze sturen hun kroost op pad om de zaak te verkennen en medebuurtbewoners te chanteren om snoep te geven. Dit kan niet goed zijn! Gaat er misschien een virus rond dat geweld uitlokt? Gestimuleerd door beelden op de tv van geweld en oorlog? Het valt me op dat het vaak films en computergames zijn uit de VS die dat soort zaken verheerlijken. De overwinnaars van de vertoonde slachtpartijen worden zonder uitzondering aan het einde tot helden gebombardeerd.

U zult begrepen hebben dat ik weinig op heb met dit, hopelijk tijdelijk, spektakel. Ik ben opgegroeid in een meer gemoedelijke, landelijke omgeving waar op 11 november met een lampion werd rondgegaan en vriendelijke buurtbewoners je snoep gaven voor je poging om snel een liedje van een paar regels af te raffelen. Meestal was het al gedaan voordat ze de deur konden openen, maar dat belemmerde gelukkig niet hun vrijgevigheid. Niet dat het een paradijselijk tafereel was zonder gevaren en onlustgevoelens. Als je een beetje pech had, was je mooie lampionnetje met een brandend kaarsje al na een paar huizen gereduceerd tot een stokje met daaraan een touwtje en een stukje verbrand papier. Of had je een begeleidende ouder die stopte om een praatje maakte met voorbijgangers, waardoor je de mogelijke opbrengst van je inspanningen met de minuut zag verminderen.

Het heeft een aantal jaren geduurd voordat ik de betekenis een beetje begreep van het zeer kort liedje dat werd gezongen voor iemand die niets gaf: ‘Juffrouw Kikkerbil, dei niks geemn wil. Stop ‘t moar in dien moase en barg ‘t op tot Paoske.’ (een mengeling van Gronings en Nederlands). Google translate kan wellicht helpen bij de vertaling. Het liedje was voor mij op zich duidelijk, maar dat van juffrouw Kikkerbil (een dame met blijkbaar een koude kont) werd me pas later verduidelijkt door minder wereldvreemde kameraden.

Zoals u waarschijnlijk weet is Halloween een verbastering van All Hallows Eve (Allerheiligen). De dag voordat het Keltisch jaar begon (Samhain) en de grens tussen onze wereld en de wereld van de overledenen (het hiernamaals) fluïde was. Wel een beetje macaber: naar verluidt werden soms mensenoffers gebracht. Ik vraag me af of zij er zich van bewust waren welke rol hen was toebedeeld bij de daarop volgende conversaties.

Er zijn culturen waar zoiets feestelijk wordt gevierd: een picknick op het kerkhof, waar de familie gezellig aanschuift om even bij te praten met de overledenen. Of bijvoorbeeld de Dia de Muertes: een waar festival waarop de zielen van overleden kinderen op 1 november en die van volwassenen op 2 november feestelijk worden onthaald. Ik weet: dood hoort bij het leven, maar het lijkt me voor iedereen prettiger om het vrolijk te houden en vooral om de lessen en de grappige voorvallen te herinneren.

Tot slot: mijn dochter en mijn vrouw vinden dat gedoe om één of andere reden wel leuk, dus ja, we gaan alles in passende stijl aanpassen. Niet met foto’s van ministers in de Wetstraat zoals ik voorstelde (sommigen krijgen daarvan nachtmerries), maar met nep-vleermuisjes, een nep-heks en dat soort dingen. Anders zullen wellicht sommige ouders met hun kroost ons huis voorbij lopen en dan blijven wij met al dat snoepgoed zitten.      

Benny AHLERS