Stòn wë‘r óuwët bé stil dè allës teegëworrig bëkans vazèllëvës gi? Dë kómpjoetërs pa’ë stillë’ësèn allës óóvër en zèllëf wèjjërëw vadsig en déng’ë wë ampër nog nàà. Wë duun heejël veul dings óp ottómààtissë pielóuwët en óp diej maniejër vliegë wë dur ‘t lèèvën.  Alté rappër en rappër.

Ós grötààwërs hààn vruugër zeejë van tijd, durdè zë niej afgëlèjd wóuwërën dur schèrmkës va smààrtfóóns, tèblëts, lèptops of andër intërnétdingskës. Ik dénk dè liefdë en vrienschap vruugër puujërdër wààrën, vullë mindër kunstmauwëtëg. Èchtër. Dër wóuwër nog ná mëkandërë gëlöstërd. Ècht gëlöstërd. Èndààcht gëgóóvën. Dè klingt mëschien rauwër mè dë miensën hààn nog tijd vur mëkauwër. Dè vurrig zinnë’ë za ë schòn oopëningszinnë’ë zén vur ë gëdiechskën.

Dë miensë wiessë nog wa wérrë’ë was. Dër wóuwër toen, ien ós módèrn óógën, heejël veul mi tijd gësmost. Tijd vërscheetën. Dër wóuwër èndààcht bësteed èn dings die teegëworrig ottómààtis gòn. Tijd ötgëtro’ën vur dings die nö óp në fietla dör ë masjien of në kómpjoetër gëdòn wèjjërën. Zë wiessë nie bèètër. Wij wöl. Wij déng’ën allës bèètër të weetën, totdè wij óóvër tweejë ginnërassies èèvëgoewd as lómp, ààchtërlëk en ónweetënd zullë bëstèmpëld wèjjërën.

En ik? Ik kan gòn doppën. Zóveul is zee’ër. Tékstë zullën hun èègë schrijvën. Pas óp: dè bësti nö al, é! Jóng, binnëkort zén ëkik óóvërbóuwëdëg en zinlóuwës tëgëlij’ërtijd. Në zinlóuwëzë schrijvër, um mi të blèètën eest, ik hém ër gén wóuwërdë veur.

Wa zit ëkik hier nö wir fielózóófis en pèssëmistis të zén! Ók al is mómmënteejël, dur rèègën, sneejëw en vrieskààw, ménnë wèèrëld nie gröttër dan ós keu’ën, ik gèèf mën èègë niej! Ik rëbéleejër en rivolteejër teegë van allës en nog wa. Zóuwë lach ik ‘t afwasmasjien vierkantëg öt mi zénnën diegietauwëlën displeej, zé leejëg gëluidsnievóó, zén vijf prógrams, zénnën ienstélbauwërë starttijd en tien jauwër garrëntie teegën durroestën van dë binnëkuip. Rómmël! Brol diejën dè'k hiejër en nö èn dë kàànt schuif! As ëkik goesting hém um af të wassën, dan was ëkik af! Ik duun ‘t fërdoemë zèllëf, lék ien dë goeiën ààwën tijd! Mi gëklingël en gëklangël, zó rap of zó trààg as dè'k zèlf wul.

Alhoewöl, ség, nö dè'k dè hiejër zó ës bëzien, dër sti toch nën hènnigën hóóp béjeejën. Pff! Wittë wa, as die van ós sëbiet wa höllëpt mi afdreujëgën … Ik lauwët mén èègë niej kénnën en dörbé: dè is nog kèèjgëzèllig ók. Wa prauwëtën en rizzëneejërën en èndààcht hémmë vur mëkauwër.

Gén vijf mënuutën nadè'k dë pómbak vól wauwëtër en schuim ha stòn, kwààm zë binnën.

“Wa zéddë gé ien godsnaam èn ‘t duun?” zissë vërbauwësd, tërwéltën dè 'kik ‘t afwasmasjien ontduun van véttigë tëlóuwërën, vuil këstrollën en hallëf afgëlèktë vërkéttën.

“Ik was af, lék vruugër, ien dë goeiën ààwën tijd! Plëzant!” zi ëk lachënd en ik gójdë në keu’ënhandoek ien heur richting.

“Ik hém öw toch al driej keejër gëzeed dè'k tààvënd na dë kwaffeus moes, um hallëf zeuvën. Ik moet dus sietó prèstó wég, andërs zén ik të lauwët. Gé löstërt nö ók ècht nóuwëjt, é! Wittë wa? Kommëndë keejër zal ëk ët óp mail zéttën, dan kumt ët mëschien èn. Ammëzeejërt öw! Ik zén schuppës!”

Miensëlief! Tweejë uur hém ëkik óp ménnën alleejënë stòn afwassën! Totdè'k fërdoemën hèènë’ës ha lék nën ààwë peej va vijvënneegëtig jauwër! Kommënd jauwër gòn ëk ë joew vurnimmë màà’ën: bèètër na die van ós löstërën!

Danny VANDENBERK