Në vakansiemiens zal ëkik nóuwët wèjjërën. Ik lig veulstë gèèrën ien mén èègë béd, zit veulstë gèèrën ien ménnën èègë zèètël en wa dèttër tuis óp toffël kumt is meejëstal ók lè’ërdër.

Eest umdè'k niej ècht nën dèrrëvër zén of eest mi dë papleepël iegëgóuwëtën? Ien allë gëval: ós màà en ózzë pàà giengën ók nie gèèrën heejël wijd ëwég.

Wor wë wöl dik hénnë giengën, dè was na‘t Zillëvërmeejër ien Mol. Dan smèèrdën ós màà jést nën tas sandwiesjë mi kèès of sësies en dan di zë ‘n goei groewëtë tèrmoskan vol koffiej en óndërtussë deejë wélliej ós zwémbóks èn en wë gójdë wa handoe’ën, nëm bol of tweejë, wa eujëmërkës, vörmkës en schupkës ien dë koffër van dën ottó. Dan vërtrò’ëw goe op tijd zondër al të veul të trijzëlën, ‘s mèrrëgës rónd ‘n uujër of tien-éllëf. Óndërweegë giengë wélliej, dë drie gëbruujërs, vanààchtër ien dën ottó zittën, óp ós kniejën, ààchtërstëveurën, mi ós gëzicht na d’ààchtërliggërs, en dan bëgós ózzë pàà wa wuld të rijën en të drèèjën en të keejërën. Wien ‘t langstë rèècht kós blijvë zittën, diejë was gëwónnë. Ien diejën tijd hàànë wélliej zó’n wittë gèèt, gë wit wöl, zó’në Citroën deu sjëvóó, en diejë sjoepërdë langs allë kààntën, nie nërmauwël! ‘t Wààrën andër tijdën, mè ‘t was alté plëzant, ók al hieldë'r van tijd ‘n blààw plèk èn óóvër.

Jéns dè wë óp ‘t strand wààrën, giengë wë meejëstal drèk voetballën. Dè was ‘t hènnigstë, want dan lààg ër nog bëkan niemand óp ‘t strand umdè ‘t nog wa të fris was. Na nën tijd giengë wë zien of w’al mi dë góólkarkës (zó noemdën ëkik “gocarts”) kóssë rijën, want dè vónnë wë gëwéldig. Mén bruujërs toch, ik keek dan alté zómè wa. Zóas zo dik: ik zén alté meejër në kij’ër dan nën duundër gëweest (bëhallëvën óp séksëweejël vlak mëschien).

Meej en dan giengë'w èfkës ötblauwëzën en dan auwëtë wë në sandwiesj mi ‘n zjat koffiej of wë giengën al ës wa kortër èn ‘t wauwëtër um wa të spètsën of ë zààndkasteejël të bààwën. Dè gieng dör hènnigër mi al diejë nattë zàànd en ‘t wauwëtër kortbé.

Jéns dè ‘t wèrm gënoeg was, giengë wë ‘t wauwëtër ien um të zwémmën of um wa mi dëm bol të góuwëjën. Avvëntoe kreegë wë wa gèld um ë krémkë gòn të hauwëlën en sààvës, as wë al ózzë rómmël ópgërömd hààn, giengë wë nog ë lè’ër fruj’ën èètën. Dè smiek! En dan dën ottó wir ien en na huis. Schòn dààg.

Ien 2002, toen dè'k ë jauwër of dèrtig wààr, kreeg ik ien ‘n nostalgissë bui ienjéns hët gëdààcht um óp ménnën alleejënë nog ës trug të gòn. Dè was zee’ër véftien jauwër gëleejën. Ik spróng óp ménnë vielo en reej na Mol hénnën. Wittë wa? Dè was bëlangë nie mir ‘t zèlfdën. Allës was ër nog, mè dë sfeejër en ‘t gëvuul nie mir. Ik gieng ‘t wauwëtër ien totdè'k niemir wéddër kós en drèèjdë mén èègën um, um allës vanöt ‘n andër pèrspéctief të bëkij’ën. Tótauwël génnën avans. Ik di mén oogë dan mè toe en dócht trug èn vruugër. Ik zààg mén èègën, mén bruujërs, ós màà, ózzë pàà …

Allës gi vurbé. Vur allës is nën tijd en ‘n plak. Ik zén nóuwët nie mir truggëgòn. Schòn hèrrinnëringë moetë koestërën, ni probeejërë vanhèèr të bëlèèvën.

Danny VANDENBERK