Potjes met dekseltjes

Mijn eerste potje was een lichtroze emmertje uit plastic met een deksel. Mijn moeder, ons ma, leerde me om er te gepasten tijde mijn drolletjes in te droppen of te gepisten tijde mijn plasjes. Achteraf, na een soort kinderlijke kwaliteitscontrole en het heractiveren van mijn sluitspier, sloot ik trots het

Wa is jéllëk?

Óp iedër pöj’ë pést ë schèl’jën. ‘n Déksëlkën. Dè weujërdt wöl ës gëzeed en meejëstal hémmë zë ‘t dan óóvër miensën die nie ècht schòn zén, mè die mëkandërë dèsóndangs gëvónnën hémmën en mëkandërë gèèrë zien, tërwéltën dè iedëreejën lang gëdócht ha dè gén van bèèj óuwët van

Verbrand kippenvel

Het gebeurt weleens dat iemand me interpelleert over het fenomeen ‘schrijven’. Waar blijf je je inspiratie halen, hoe hou je het vol en hoe begin je eraan? ‘Je moet gewoon tarten,’ zeg ik dan, waarna ik bekeken word alsof ik een spraakgebrek heb. Tarten is geen voor de hand liggend

Karen Jansen: uiterlijk en innerlijk in balans

Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn ‘ont-moetingen’ waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of

Ka'ënésjën

Ik wààr thuis ‘t ka’ënésjën. Dè wóuwër mé vruugër dik gënoeg ien ‘t gëziecht gëvreevën. Nie diejë kak natuurlëk éh, mè gëwóuwën ‘t feit dè’k dë jóngstë wààr en dè’k bégëvollëg wa bëdorrëvë za gëweest zén. Allé, dè léstë zi alleejën mén adste bruujër èègëlëk, umdè’k

Viva Forever

Ik weet het nog heel goed, die eerste keer. De zon scheen en ik stond daar, bijna tegen de grijze omwalling, een beetje angstig om me heen koekeloerend, met mijn ontbloot plassertje in de hand. Er ontsnapte pas iets als de kust veilig was. Instinctmatig nam ik wat meer afstand,

Juin!

“Gé zé mé toch në juin!” Dè wèjjërdt riggëlmauwëtig teegë mé gëzeed um èn të gèèvën dè’k nogal në kwiep zén. Vur duuzënd en eejën reedënën, mè dè wittë gélliej óndërtussën allëmòl al ien ‘t lang en ien ‘t breejëd. Diej ötsprààk van diejë juin miek ‘t vur mé

Wiskunde

Op school had ik een relatie. Met wiskunde. Een haat-liefdeverhouding. Als perfectionist vond ik het exacte karakter van wiskunde erg aantrekkelijk. Alles lekker definieerbaar en gedetailleerd. Toch heb ik altijd meer affiniteit gehad met woorden dan met cijfertjes. Daarom, en ook vanwege mijn beperkte mathematische aanleg, grote gestalte en gevoelige

Zjuust ientéds

Gë meugt ‘t gërust weetën: as ëk heejëlëgans alleejën zén, prauwët ëk veul teegë mën èègën. Vural as ër sprààk is van tijdsnóuwëd of druktë ien mënnë kop, duun ëk dè gèèrë hèrtóp. Dè hölpt um dings (rappër) gëdòn en gëorganiezeejërd të krijgën en bégëvollëg zörgt dè vur mèntauwël rust.

'Bad to the Bone'

Een appelflauwte. Ik weet niet goed wat het inhoudt, maar ik heb er ongetwijfeld een, gezien mijn huidige ziektebeeld en het feit dat ik daarnet anderhalf uur intensief heb gefietst, ondanks vrij tropische temperaturen. ‘Zich draaierig voelen na een lichte flauwte,’ zegt mijn online medisch woordenboek, ‘op het aanstellerige af,

Hët gëvauwër van dë schippër

Óp mé lèèvëskielëmëtriekskë stónnën ampër eejënëntwintig jauwër toendè’k dringënd binnë moes ien’t zie’ënhuis vur ‘n óppërassiej èn mén amandëlën. Hët nààwdën ër, want ëk kós bëkans nie mir sli’ën. Ik gëleujëf vur dë vààstë worhéd dè tër ‘n abcès of iets óp zauwët. ‘t Leek wöl

Ochtendelastiek

Hoe ouder ik word, hoe minder vanzelfsprekend ik het vind om er te zijn, hoe glanzender, sappiger en zoeter het krieken van de dag en hoe blinkender het goud in de mond van de ochtendstond. Mijn overactieve geest heeft genoeg aan een paar uur pittend pauzeren om in eerste instantie

Pijn ien dë kuit dus

Mi mén hààn hém ëkik ménnë kòòst nóuwët kunnë vërdienën. Ni dè’k spissëfiek lui zén of zóuwë, neejë, dè kan ëk nie zéggën. Ózzë lievën heejër hit ër mé ien dën tijd gëwóuwën tweejë lingsë gëgóóvën. En ë zittënd gat. Bégëvollëg zén ëkik meejër ë pènnëlè’ërkën, ë buuróómènnë’

Traag is tragisch mooi

Het zal wellicht geen toeval zijn, maar ik heb een zwak voor slome dieren. Ze hebben een air van goedaardigheid. Een luiaard bijvoorbeeld lijkt onophoudelijk te glimlachen terwijl hij uit zelfbehoud meestal ergens onopvallend in een boom hangt te hangen. Op de grond is hij kwetsbaar, want zijn topsnelheid bedraagt

Wa kumt dè kumt

‘t Is kriezis. Iedëreejën mut dëm bóksëmbàànd ènhauwëlën. Gëlu’ëg hém ëkik nie veul nóuwëdëg. Gèft mé ‘n dak bóóvë ménnë kop, në kómpjoetër mi intërnét, nën tillëvieziej, nën ottó (dè mut nie veul pëtiek zén, génnë zjààr, mè ók génnë va kjèskëschiet, want ëk stòn nie gèèrën ien pan)

Russisch ei

Een kip zonder kop legt een ei. In het winkelwagentje. Een Russisch ei. Lekker! De kip zonder kop ben ik, want ik ben m’n winkelbriefje vergeten en dat maakt me zenuwachtig. Omdat het een hele brief was, met een volgeschreven voor- en achterkant. Het wordt een huzarenstukje om overal