Danny Vandenberk 'tip van de week' bij Creatief Schrijven

Dat onze columnschrijver Danny Vandenberk een groot talent is, dat weten we hier in Lommel al héél lang. Maar ook elders wordt dit opgemerkt (en terecht...). Zo werd zijn laatste column 'De schrik van de schrijver' deze week door John Vervoort (literair criticus) gekozen als 'Tip van

De schrik van de schrijver

Mensen die mij graag lezen, vragen zich weleens af of alles wat ik schrijf autobiografisch is. Sta me toe dat ik heel even filosofisch word. De kwaliteit van je leven hangt af van de kwaliteit van je gedachten. Die hoeven heus niet altijd even verheven of hoogstaand te zijn, maar

Tungskën drèèjën

Carnaval is niks vur mé. Auwërëg duun, dë zot öthangën en të veul alcóuwël nuttigën, dè duun ëkik ë jauwër lang bëkan allë dààg, zóndër mën èègë të moetë vërkleejën. Zèllëfs ós jóng vijnën ër nie mir veul èn. Alleejën dë klènstë nog. Diejën ha zën èègën ien ‘t schóuwël

Vogelnestjes

Vandaag maak ik vogelnestjes. Zeker niet met takjes, twijgjes, stro of gras om onze gevederde vrienden te voorzien van een kant-en-klare broedplaats. Nee, stel je voor. Tenzij het blinde vinken zijn, kunnen die vogels dat gerust zelf, ze kunnen alles met hun bek. Ikzelf ook, maar ik spring al genoeg

Wat we (w)eten

Wat eten we? Een ogenschijnlijk simpele vraag, die me minstens één keer per dag voorgeschoteld wordt. Gewoonlijk gebeurt het veel vaker. Als huiskok voor een vrij veeleisende vrouw en vier vreetgrage weetgrage doch pietepeuterige pubers, wiens smaken voortdurend verschillen en variëren, is het mijn lot. Het is een moeilijk eetpubliek,

Spörriejkoej

As gë ‘t nog nie wies: ik zén në miens van allës of niks. Ofwöl zén ëk heejël fannëtiek, ofwöl kan ‘t mé allëmòl génnë zak schillën. Në middëwég bëwandël ëkik praktis nóuwët. ‘t Is warschénlëk dörmeej dè ‘kik ók kwa gëwiecht nogal wa afgëjóójóót hém ien mé lèèvën tot

De aard van het beestje

Eigenlijk ben ik veel te goed voor deze wereld, denk ik bij mezelf terwijl ik al een klein uur bewegingloos op m’n rug in de zetel lig. Kon ik me toch maar een half slagje naar rechts draaien en op m’n favoriete zij liggen, met m’n linkerbeen

Hél

20 April 1889. Braunau am Inn, Óóstërijk-Hóngarijë. Moedër Klara keek fiejër na heurë pas gëbóuwërë zóuwën. “Mè zie nö toch ës wa ë fèrrëm mènnë’ën! En hoe hél dè diejën al kékt, ózzë klèènën!” riep Klara. “Hoe gòn wë’m hèètën?” Zë was zó fiejër as në gietër. Vauwëdër

Vluchtwegen

De Belgische wegen zijn in slechte staat. Volgens een studie en ranglijst gepubliceerd door het Wereld Economisch Forum, dat het wegennet van 119 landen onder de loep nam, bekleedt België de 64e plaats. Tien jaar geleden stonden we trouwens nog op de 26e plaats. Niet alleen onze wegen verslechteren. Onze

Joewsgierëchè

Zéddë gélliej vruugër as klèè mènnë’ën of mèskën ók zó dik moetë gòn biechtën? Awöl, ik ók. Nö weet ëkik natuurlëk niej hoe dè ër dè bé ölliej èn toew gieng, mèr ik wààr zó brààw mènnë’ën dè nóuwët wies wa dè iej ien feitën të biechtën ha.

Spot op Driekoningen

Driekoningen, Driekoningen Geef mij een nieuwe hoed Mijn oude is versleten Ons moeder mag het niet weten Ons vader heeft het geld op de rooster geteld Teruggekatapulteerd naar mijn jeugd, zo voel ik mij vandaag. Denk nu vooral niet dat ik vroeger op deze dag in al mijn onhandigheid een

Kérmis ien dë hél

Iedëreejën diejën dè mé ietëfwa ként, wit dè ‘kik al ës gèèrën dë beejën strék um gòn të wandëlën. Óuwët zén dè lang kalvaarietochtën van drie uujër of meejër en as ëk dan tuis gëraak, zén ëk zó mörrëf as ë zèkskën en mut ëk ë pauwër uujër bëkommën ien

Blik op oneindig

Ik ben een liefhebber. Van heel veel dingen, zoals spiegeleieren met curryketchup, geroosterde cashewnoten, gezouten chips en ongezouten schrijven, snooker spelen en mijn vrouw, om er maar een half dozijn in willekeurige volgorde te noemen. Maar niet van auto’s. De enige wagen die ik echt graag bestuur is mijn

Óp zuuk na wèrrëmtë

Dör zauwët ëk. Óp ménnën alleejënën. Zómèr érrëgës. Dè wóuwërd “zómèr” duu mé ottómààtis déng’ën èn dè wèrrëm sëzoen dè’k zó nóuwëj mis: dë zóómër. Zómèr érrëgës gòn ëkik natuurlëk nie zittën, gélliej ként mé wöl bèètër dan dè. Ik zit ien ë gëzèllëg brassëriej’ën ààchtër nën

De decemberdepressie

December 2024. Ik snak naar het einde en zit te smachten naar een nieuw begin. De donkere dagen zijn desondanks te kort, want ik heb nog zoveel te doen. Niets spectaculairs, hoor. Ik hoef de zon in Japan niet onder te zien gaan, het oerwoud in bloei te zien staan,

‘n joew vurdeur

“Kommënd jauwër wul ëkik ‘n joew vurdeur!” riep die van ós. ‘t Èrgstë van al is dè zë dè bëwust zinnë’ë vleej jauwër gëzeet hi. Ien ‘t bëgin hém ëk dè nog próbeejërën af të hààwën. Mi man en mààcht en óp allë meugëlë’ë maniejërën. ‘n Joew vurdeur,