Ik zag deze film in een 4K-restauratie in de UGC te Lommel, onder de noemer van de Adelbergfilm. Alsof ze wisten dat zijn tijd nabij was, want kort na de release overleed filmlegende Alain Delon - op 89-jarige leeftijd.

Zonden in de zon
En daar ligt hij, als een God in Frankrijk. Hij speelt Jean-Paul, een schrijver met een schrijversblokkade - iets wat je echt niet wil meemaken. Hij hangt wat rond en langs het zwembad van de villa, wachtend op zijn geliefde die hem lijf op lijf komt beminnen. Romy Schneider, de ex van Delon, zien we in de rol van Marianne. Een vrouw die hem plaagt en weet wat ze wil en niet wil. Ondertussen voel je het water spetteren, je hoort het klotsen en ruikt het zweet en de zon van schijnbaar ideale mensen.

Maar alles is schijn in zo’n een wereld, en de uitdrukking “in de zevende hemel” krijgt een rauwe bijklank van het moment een andere man, Harry, op de proppen komt met zijn tienerdochter Pénélope. Harry is een oude vriend van hen en heeft ooit nog iets gehad met Marianne. Hij wordt gespeeld door Maurice Ronet, Delon’s tegenspeler in de Patricia Highsmith-verfilming Plein Soleil, en is een vlotte charmeur die zegt waar het op staat en doet wat hem goeddunkt.

Pénélope, een nog jonge Jane Birkin, is net oud en rijp genoeg om de heer des huizes te doen twijfelen, en dat al zeker wanneer Marianna wel erg familiaal omgaat met Harry. Zij flirt erop los, terwijl Pénélope zich verveelt en stilaan interesse toont in die mysterieuze schrijver. Steeds meer dagen ze elkaar uit en steekt jaloezie de kop op.

Tot na een zware nacht Harry dronken aankomt van een feestje uit de stad en hij Jean-Paul de les wil lezen. Harry vertelt hem met de nodige arrogantie de waarheid over diens aftandse intellectuele houding en zijn ongetalenteerd schrijversschap, waarna Jean-Paul zijn stoppen doorslaan.

Delon en Romy
Filmmaker Jaques Deray bouwt dit alles langzaam op met een stevige dosis onderliggende spanning tussen de personages. Aan die traagheid moet je wel wennen als moderne fastfoodkijker. Soelaas ga je in eerste instantie zoeken, in de kleuren, het lichamelijke en de zintuiglijke voyeuristische fotografie van cameraman Jean-Jacques Tarbès. Want wat het verhaal betreft blijft het erg dunnetjes voor mij.

“Less is more” zoals ze zeggen, maar nu begon ik zelf veel in te vullen en misschien net iets te veel te verwachten naar het einde toe, waardoor ik met een leeg gevoel bleef zitten. Leegte dat ook weer de bedoeling kon zijn van deze kijk op rijke artistieke mensen die leven van liefde, faam en roem en niet meer in staat zijn dit leventje vol te houden.

Los daarvan is het zalig kijken naar Delon en Romy als duo. Romy die dankzij deze film haar Sissi imago kwijt kon loslaten en daarna terug grote rollen aantrok in Franse films. Terwijl Delon zichzelf speelt als de eeuwige verleider. Daarnaast zien we nog de opkomende ster van Jane Birkin - die ervoor doorbrak in Blow-Up - maar hier voor mij door de mand valt door haar Frans, dat zo slecht is dat het haar acteren beïnvloed en je blij bent dat er ondertitels zijn. Zij moet het vooral hebben van het schoonheidsideaal van toen: de Twiggy-look of de ranke jongensachtige meid, die zich beter voelt dan de rest.

De spanning tussen Delon en Romy is perfect gecast. In het echte leven was het ook Delon die Romy verlaten had voor Nathalie. Beiden trouwden daarna nog, maar hun relatie met de ander was van korte duur. *Dan op een kantelmoment in hun leven, belde hij haar op, hij had het scenario van “La Piscine” gelezen en wilde haar als tegenspeelster: Romy, zijn ex, die hij daarvoor nog via een bos rode rozen en een briefje had gedumpt.

Toch ging zij erop in en verkoos hij haar boven toenmalige rijzende sterren. Haar carrière zat in het slop, ook al was ze een geniale actrice, en hij voelde aan dat dit personage perfect bij haar paste en rekende ergens op die magie die er tussen hen was en uiteindelijk altijd is gebleven.

Die aantrekkingskracht is duidelijk in de film terug te vinden, een liefde vereeuwigd op het witte doek, welke uitkomst het ook mocht hebben. Het is net dat achterliggende verhaal wat deze film die extra “je ne sais quoi” geeft.

Dit alles is nu te zien in een mooie gerestaureerde versie en geeft het visueel een extra cachet. Het maakt het de moeite waard om op een luie avond bij tropisch weer te herbekijken, tenminste als je zelf geen ruzie hebt met je partner.

*Uit de documentaire: Romy & Alain, an enduring passion.

Bart VERMEER