Tijdens de Lommelse Lentekoopjes afgelopen weekend was ook De Lommelse Gazet aanwezig om de nodige info te verstrekken over ons 'doen en laten'... Maar ook werden er aan meerdere voorbijgangers openhartige vragen gesteld... van één interview kon u eerder reeds heel wat lezen, nl. het verhaal van dakloze Kurt. Hieronder nog drie, iets kortere, interviews afgenomen door Bart Vermeer.

Louis Van der Velden en Gerda Coninx
Een iets ouder koppel wandelt voorbij, zij duwt hem in de rolstoel. Het zijn nieuwe Lommelaren die voorheen in Eksel woonden. Ze nemen graag de tijd voor een openhartig gesprek.
Beiden kiezen een kaartje met een vraag.

Gerda, welk voornemen heb je voor je man? En denk je dat hij dat ook zal volhouden?
“Wel dat hij blijft zoals hij nu is. En zijn best blijft doen natuurlijk.”
“Ja, ik doe mijn best,” zegt Louis, “ik ben altijd kerngezond geweest en dan op een paar seconden tijd, een infarct in de hersenen en aan de rechterkant verlamd, niets aan te doen.”
“U ziet er alvast nog goed uit”, zegt Maryam, mijn collega naast me.

En nu de vraag voor Louis: Als je één dag over zou kunnen doen, welke zou dat dan zijn?”
“Ah mijn trouwdag, we zijn al 53 jaar getrouwd en ik zou hem zo opnieuw willen doen.”
Ze kijken elkaar liefdevol aan.
“53 jaar, dat hebben jullie al lang volgehouden. En nu kunnen jullie over twee jaar nog eens symbolisch het huwelijk overdoen?” geef ik aan.
“Ja, dat zou mooi zijn,“ zeggen ze met een brede glimlach.
“Hoe lang wonen jullie nu al in Lommel?”
“We wonen hier anderhalf jaar, midden in het centrum, we komen uit in de tuin van Den Bonten Os.”
“Ja, we hebben alles in de buurt. Alleen jammer dat er zoveel winkels dichtgaan in het centrum. Maar we wonen hier graag hoor.”

Dan nog een vraagje over onze gazet.
"Van waar kennen jullie de Lommelse Gazet?”
“Ah, louis die leest dat elke dag”
“Ja, ik zit dagelijks acht a negen uur achter de computer, ik lees alles.”
“Dan bent u goed op de hoogte van wat er in Lommel gebeurt?”
“Ja, hoor, en ik kende het hier al, ik kwam hier vroeger ook, naar de cinema als jonge gast en naar de Tivoli en de Schaft.”
“De wat?” vraagt mijn veel jongere collega Maryam.
“Dat waren discotheken in Lommel,” legt Louis uit, “maar waar ik over spreek was wel al vijftig jaar geleden.”
“Oh maar ik ben van na 2000,” zegt Maryam, “dat is dan echt van voor mijn tijd.”

We lachen, ja dat is al even geleden die discotheken in Lommel, misschien een vraag voor de jeugd die ik hier eens te pakken wil krijgen, waar gaan zij zoal naartoe nu? Maar dat is voor straks, we danken hen en ze nemen goed gezind afscheid.

Tibe Peeters (17) en Liam Verkoyen (16)
Twee jonge alternatief geklede kerels met metal T-shirts stoppen even en beantwoorden onze openhartige vragen.

Tibe, spreken we over 50 jaar allemaal dezelfde taal denk je? Zo ja, welke?
“Ik denk niet dat dat realistisch is.”
“Stel dat het wel zo zou zijn? Welke taal dan?”
“Engels is al erg geglobaliseerd.”
“En Chinees?” vraag ik, vermits de Chinese markt zich meer en meer uitstrekt.
“Neen, want dat is maar één land waar ze dat spreken.”

Volgende vraag voor Liam. Welke persoon doet jou echt wat en wie is dat?
“Sowieso mijn kameraden, die er gewoon voor zorgen dat ik vriendelijk blijf tegen mensen, zij zijn ook vriendelijk tegen mij en ik blijf vriendelijk terug. Ook Tibe hier, qua muziek, komen we goed overeen. Ik probeer mensen te overtuigen van mijn muziek; zij luisteren ernaar en ik naar hun muziek en zo ontstaan er goede vriendschappen.
“En waar hebben jullie elkaar leren kennen?”
“De eerste keer was op Pinopop in Lommel.”
“Spelen jullie zelf muziek?”
“Ja, we zitten beiden in een band. Muziek is een groot iets om mensen samen te brengen.”

En waar gaat de jeugd nu nog uit in Lommel als er geen fuif of festival is?  
“Voor ons beiden is dat de Startspeler hier in de Kerkstraat.”
“Waarom?”
"Het is een spelletjeswinkel waar je samenkomt om board games te spelen of card games, het is iets heel unieks, zeker in Lommel en het heeft een hele community om zich heen met gezamenlijke interesses.”

“Oké, dank jullie wel en veel muziek- en spelplezier nog!”

Marika Drees en Lyana Buyens

Marika is een fris ogende moeder en Lyana haar hippe tiener. Ze stoppen spontaan om hoofdredacteur Jan Buyens te begroeten. Ik vraag of ze openstaan voor een interview.
Ja, hoor, natuurlijk!

Ze nemen elk een openhartige vraag uit het doosje. Vragen die je wat verder doen nadenken.

Marika, wat houd je het meest bezig op dit moment?
“Letterlijk is dat: ‘mamma zijn’. Ik heb een dochter van 15 en een van 13 en die sporten allebei. De ene doet basket en gaat naar de musical en de andere doet Tumbling. Tegelijk geeft mijn man nog baskettraining, gaan we naar de wedstrijden en moet ik tussendoor voor iedereen wat rondrijden.”
“Een sportieve familie dus!”
“Ja, en daarnaast probeer ik zelf ook nog wat te gaan fitnessen!” Ze glimlacht terwijl ze met de ogen rolt, je moet het maar doen, al die ballen omhooghouden.

Lyana jouw vraag nu. Waar wil jij van af?
“School. Uhm… Ja, eigenlijk vooral de school, dat geeft me heel veel stress en ik hou me er  veel te veel mee bezig. Ik heb elke week super veel taken en toetsen en dan zijn er nog mijn hobby’s, waardoor ik weinig tijd over hou om nog te doen wat ik zelf wil.”
“Maar de hobby’s vind je toch leuk”, vraagt Marika bezorgd.
“Ja, ik vind ze wel leuk, maar iets doen zoals gewoon even een serie kijken, gewoon rusten, daar is weinig ruimte voor.”

“Oké serieuze vragen en antwoorden hier,” geef ik aan, “neem nog maar een volgende vraag.”

Als je kon toveren, wat zou je dan aan jezelf veranderen?
Een mooie vraag voor Lyana, die nog jong is en waarvan ik denk dat de jeugd wel erg veel moet inzitten met hun uiterlijk en innerlijk omdat je zo overspoeld wordt met voorbeelden, die vaak onrealistisch zijn of enkel het mooie laten zien en al zeker niet het eigen vuile kantje van de was die ze buiten hangen.

“Wat uiterlijk betreft, niet echt iets, want iedereen heeft zijn eigen lichaam en moet dat gewoon kunnen omarmen, maar innerlijk, misschien iets meer aankunnen. Zelf ben ik heel gevoelig en dat maakt het soms moeilijk. Gewoon iets meer durven.”
“Omdat het anders hard binnenkomt en je het makkelijk wil kunnen loslaten?”
“Ja, juist.”
“Dat is herkenbaar,” beaam ik haar.

Als fastfood dichter en schrijver heb ik daar ook wel eens last van. Het is niets nieuw, het is iets dat bij je hoort en waarbij je soms door een te weinig aan filters moeilijk kan selecteren uit wat goed voor je is of je niet vooruithelpt.

Laatste vraagje: vanwaar ken je de Lommelse gazet?
“Dat was toen opa met pensioen ging.”
“Ah onze hoofdredacteur is jouw opa?” Lyana knikt trots en vervolgt haar antwoord.
”Het is sinds een paar jaar geleden. We waren komen eten bij opa en hij zei: ‘ik wil eigenlijk nog niet op pensioen’, en hij was aan het kijken of hij nog iets anders kon doen, waarbij hij zijn fotografie en schrijven kon combineren. En toen kwam het idee om mensen bij elkaar te zoeken om een eigen Lommelse Gazet op te starten.”

Dank jullie wel voor dit openhartig gesprek!

Bart Vermeer - Foto's Jan Buyens