Een paar dagen geleden was ik bij een kameraad op bezoek. Hij had grote moeite om al wankelend de vier meter tussen zijn stoel en de keukentafel af te leggen. Deze week krijgt hij een nieuwe heup, over zes maanden volgt de andere.

Tijdens ons gesprek staat hij een aantal keren op het punt om te gaan huilen. Niet vanwege de operatie, maar vanwege de beelden van kinderlijkjes in Gaza die door zijn hoofd blijven spoken.

“Jij woont toch vlak bij dat monument bij ’t Stekske? Bij die busramp in 2012 heb ik meegeholpen om de kinderlijkjes af te leggen. Ik werkte toen als verzorger. Dat beeld raak je nooit meer kwijt. Het was verschrikkelijk. En dan nu weer die beelden uit Gaza…”
Hij slikt, en even later, met tranen in de ogen:
“Wat daar gebeurt is afschuwelijk. En ik begrijp niet dat België en andere Europese landen blijven wegkijken. Er lijkt nu een beetje verandering te komen, maar hoeveel…?” Hij schudt verdrietig zijn hoofd. “Hoe kan dit?”

De frustratie van mijn kameraad staat niet op zichzelf. Het is een symptoom van iets groters: mensen voelen zich in de steek gelaten, terwijl politici zich verschuilen achter onwerkbare plannen en loze beloftes.

We praten over waarom nu opeens, grotendeels verbale, medeleven wordt getoond door sommige politici in de Arizona coalitie. Het is niet omdat ‘ze’ per ongeluk de beelden op het nieuws te laat hebben weg gezapt. De wereldwijde ‘rode lijn’-acties, waaronder de massale demonstratie in Brussel en veel lokale acties, hebben duidelijk effect.

De druk op de regering om doorvoer van wapens voor Israël via de haven van Antwerpen te verbieden, voor een sluitend wapenembargo en een verbod op handel en investeringen met de door Israël bezette gebieden lijkt te werken. Tenminste, als er genoeg druk wordt gezet. Mijn kameraad heeft geen vertrouwen in de overheid en zegt dat er ‘radicale’ acties nodig zijn. Nee, geen gewelddadige acties, maar gewoon iedereen de straat op.

Hij vertelt dat zijn heupoperaties grote financiële gevolgen voor hem kunnen hebben. Hij is van 1966 en volgens de nieuwe voorstellen van NVA-minister Jambon betekent dat 4% korting op elk jaar dat hij geen volledig jaar werkt. De kans, dat hij op zijn leeftijd en met twee nieuwe heupen opnieuw een volwaardige en volledige baan kan vinden, schat hij laag in.

“Als dat doorgaat krijg ik mogelijk straks een kwart minder pensioen. Ik zou graag meegaan naar de demonstratie op 14 oktober in Brussel, maar dat zal niet gaan.”

Ik probeer hem duidelijk te maken dat het nog helemaal niet zeker is wat er gaat gebeuren. De voorstellen worden voortdurend aangepast onder druk van de vakbonden en kritiek, zoals die van Kim de Witte (PVDA-pensioenspecialist) die keer op keer de voorstellen van Jambon onderuithaalt omdat ze gebaseerd zijn op foutieve gegevens en berekeningen.

Het is maar de vraag of de wet uitgevoerd wordt en zelfs of Arizona nog lang op het pluche zit, gezien de reacties van Vooruit, CD&V en Les Engagés. Een wet is niet heilig: België heeft wetten, die nooit zijn uitgevoerd of achterhaald zijn, maar nog steeds bestaan.

Niet alle geblaat uit Brussel, van de overheid of de Europese raad, betekent ook dat het werkelijkheid wordt. Een voorbeeld daarvan is de handelsovereenkomst tussen Europa en de VS, die met veel bombarie door Trump en Ursula von der Leyen is aangekondigd.

Experts noemen de inhoud absurd: 750 miljard aan olie, gas, nucleaire energie en chips in drie jaar afnemen van de VS slaat nergens op. De behoefte van Europa aan energie ligt stukken lager en energie wordt niet gekocht door de EU of de lidstaten, maar door commerciële bedrijven zoals Shell, Total of Trafigura. Die kijken vooral naar de prijs en niet naar afspraken die overheden met elkaar maken.

Hetzelfde geldt voor de toegezegde 600 miljard aan investeringen in de komende drie jaar. Ook dit geld komt niet van Europa, maar van bedrijven. De toenemende kapitaalvlucht van de VS richting Europa, een veelvoud van de 600 miljard, heeft te maken met de financiële vooruitzichten. Die zijn hier een stuk beter dan die in de VS.

Net als zoals bij veel andere uitspraken en beloftes, blijkt ook deze ‘deal’ slechts theater. Onder druk wordt alles vloeibaar — ook politieke geloofwaardigheid.

De demonstratie op 14 oktober in Brussel geeft ons de mogelijkheid om die druk verder op te voeren.

Benny AHLERS