Tijdens Rockwood kreeg onze journalist ter plaatse, Bart Vermeer, gisteren de kans om Eden (Roos en Sofie) te interviewen. Hieronder het verslag van dit erg interessante gesprek!

Tijdens Rockwood had ik het geluk dat ik de twee frontdames van Eden, Sofie Buyck en Roos Van Acker, kon strikken. Het was geloof ik zo’n dertig jaar geleden, op de Gentse feesten, dat ik hen probeerde te spreken. Dat leek me dan ook een mooie om het ijs te breken en het gesprek te openen.

Ik ben blij dat jullie even tijd willen maken. Want ongeveer 30 jaar geleden had ik jullie voor het eerst gezien op de Gentse feesten. Ik was er met mijn vrienden van de academie. Toen jullie klaar waren met spelen, stonden jullie op een gegeven moment vlakbij ons en ging ik in een kleine hyperventilatie. Mijn vrienden daagden me uit: “Je zou zo graag iets willen vragen, maar je durft niet hé.” Dus ik stapte op jullie af en zei met een licht verhoogd stemmetje: "Euh, de set was goed, het was fijn, euh.” En zoiets moet het geweest zijn, veel kwam er niet uit, veel kon ik jullie niet meer vragen. Ik draaide me snel om en keerde terug naar mijn vrienden die zich wat gegeneerd hadden omgedraaid.

Roos: Maar hebben wij iets gezegd? Want wij zeiden in die tijd ook niet zoveel.

Ja, dank u of zo. Jullie waren zelf ook nog heel verlegen.

Ze lachten, ja dat herkenden ze wel.

Roos (breed glimlachend): Fijn dan, dat we elkaar na dertig jaar terugzien.

Nu kan ik het inhalen en jullie wat vragen te stellen. Voila, ik lanceer mijn eerste vraag: hoe voelt het om terug op de planken te staan?

Roos: Alsof het nooit weg is geweest!
Sofie: De klik is er zeker, het is superleuk!
Roos: Het doet ook deugd, om dat weer samen te doen. Ik had dat nog meer tijdens de repetities, dat het weer bolde zoals vroeger. Wat wel opvalt is het fysieke, ik heb meer stress. Maar misschien als we het regelmatiger doen, dat het wegvalt. Maar vandaag voelt het heel goed.

Ja, en het is ook een gezellige sfeer hier op Rockwood.

Sofie: Enorm! Maar wij komen heel graag optreden in Limburg.
Roos: Het is een fijn publiek om voor te spelen. Jullie doen altijd heel goed mee.

Dank je…  Ik heb niet veel voorbereid, het is een beetje zoals dertig jaar geleden, het toeval dat me een handje helpt, en nu zit ik hier...

Ze lachten wat en stelden me snel gerust.

Ik heb wel een paar vragen waarvan ik dacht: als ik mensen ga interviewen, dan zijn er een drietal dingen die ik zeker wil vragen. Eén ervan gaat over het combineren van creativiteit met realiteit. Ik ben ook altijd creatief bezig geweest. Maar nu pas, na 15 jaar ben ik zelf terug bezig met regisseren, en het doet mij goed. Ik ben wel blijven schrijven en wat projectjes blijven doen, maar het doet mij goed om terug bezig te zijn met wat vanbinnen zit.
Hoe is dat bij jullie?

Roos: Het is hetzelfde, vanuit de buik weer.
Sofie: Ja, vanuit de buik. Wij spelen nu vooral onze oude sets. Maar er zit ook al een nieuw nummer tussen en het is echt onze bedoeling om weer nieuwe dingen te gaan schrijven.
Roos: Ja, het was al langer de bedoeling dat we zouden samenkomen. Maar we hebben allemaal onze job, de meeste hebben een gezin, het leven gaat maar door en dan vinden we geen tijd. En we gaan daar nu dringend tijd voor maken.
Sofie: Ja, en werk van maken. Je moet dat vooraf in je agenda plannen. Als je 18 bent, heb je nog heel veel ruimte.
Roos: We zaten vroeger wekelijks samen.
Sofie: Ja, en op school alle dagen.

Hun ogen blonken, dit sprak boekdelen.

Sofie: Maar nu moeten we echt bewust tijd vrijmaken om ons allemaal samen te krijgen.

Het doet dus goed om daar terug actief mee bezig te zijn?

Sofie: Zeker, zodra we echt weer gaan schrijven, komt dat volledig terug.
Roos: Ik denk het ook, terwijl ik het nu wel al heb hoor. Ik vind dat zingen of je ei kwijt kunnen zoals in jouw geval, dat het echt helpt, het maakt het leven gewoon veel fijner, het werkt helend. Een mens heeft dat nodig.

Ja, inderdaad. Soms hoor je de vraag stellen: zou je zonder kunnen? Maar als je dan echt eerlijk bent?

Roos: Oh, ik denk dat niemand zonder kan. Maar je moet de tijd hebben en je moet de middelen hebben.

Dus, ik hoor uit jullie verhaal dat er nieuw materiaal gaat komen?

Roos: Ja, zeker. Dat is de bedoeling.

Dan heb ik nog twee vragen. Sofie, wat is jouw favoriete film- of filmcomponist?

Sofie: Oh, dat vind ik supermoeilijk. Favoriete film? Er zijn er meerdere. Wat ik heel mooi vond, was de verfilming van Frida. Ja, die over Frida Kahlo. Dat is een van mijn favorieten.

En Roos, welk boek ben jij nu aan het lezen?

Roos: Geen. Ah jawel, maar het is zo’n zelfhulpboek, van Mel Robbins: Let them.

Die ken ik, die ligt ook naast mijn nachtkastje en naast het stapeltje anderen die ik nog wil lezen.

Sofie: Oh, maar ik ben wel een roman aan het lezen. Stoute schoenen van Bart Van Loo.
Roos: Mag ik ook mijn favoriete film zeggen?

Ja, doe maar.
Roos: Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Zo schoon. Adaptation ook, van dezelfde schrijver Charlie Kaufman.

Sofie: Ik heb die nog nooit gezien.
Roos: Oh, die moet je kijken. Het gaat over de liefde, maar het is eigenlijk heel triest.

Ja, het gaat over iemand die probeert los te laten.

Roos: Alweer, ja.

De allerlaatste vraag. Een serieuze vraag. Welk advies zou je willen geven aan de wereldleiders op dit moment?

Sofie: Gebruik je gezond verstand. Wees mens.
Roos: Ja, wees mens en denk aan de mensen alsjeblieft. En de mensen na ons.

Dank jullie. Ik vond het heel fijn dat ik de ontmoeting en het would-be gesprek van 30 jaar geleden hier op een volwassen manier heb mogen voortzetten. Dank jullie wel!

Bart Vermeer