Twee oude politici - Trump en Putin - zitten aan een tafel. Nee, dit is geen grap. Eerder een schertsvertoning, zo je wilt. Onder het mom van een vredesoverleg schuiven ze met een liniaal en kleurkrijtjes over de kaart van Oekraïne. De twee grote Lithium-mijnen in het door de Russen bezet gebied worden met rood omcirkeld. De regio’s met zeldzame aardmetalen en vruchtbare graangebieden – die inmiddels in handen zijn van multinationals uit de VS – krijgen een blauwe cirkel.

Trump: “Ok, jij mag die oostelijke oblasten houden, als je maar stopt met aanvallen. Dan krijg ik de Nobelprijs voor vrede.”

(Best knap dat hij dat moeilijke woord onthouden heeft. Een oblast is een soort provincie).

“En ik heb Zelenski uitgelegd dat wij, als betaling van geleverd militair materieel, de zeldzame aardmetalen gaan ontginnen. Die hebben we nodig voor onze defensie-industrie, nu China zijn monopolie misbruikt om ons dwars te zitten. Als alle schulden zijn afgelost, krijgt Oekraïne een deel van de opbrengst.”

Putin: “Dus we mogen houden wat we al hebben? Ben ik hier voor niets naar toe gekomen?”

Hij vraagt zich af of domme Donald niet doorheeft dat het jaren duurt voordat de vereiste technologie voor het verwerken van de zeldzame aardmetalen is ontwikkeld. Ondertussen kampt de defensie- en vliegtuigindustrie nu al met grote problemen om aan de vraag te voldoen.

Het Pentagon is bezig om wapentuig, zoals Patriot-raket afweersystemen die bestemd waren voor Oekraïne, te gebruiken om het dreigend tekort in de VS zelf aan te vullen. Dit in verband met de nieuwe strategie van Trump. De minister van Defensie van de VS, Pete Hegseth, liegt niet als hij zegt: “De oorlog met Rusland is niet de strategische kwestie, het strategische doel is de verdere omsingeling van China.”

Trump: “Als je een stukje bezet gebied teruggeeft aan Zelenski, dan krijg je ook rechten op het ontginnen van aardmetalen in Oekraïne én op de olievelden in Alaska. Weiger je, dan volgen er zwaardere sancties.”

Putin: “Ik zal er over nadenken.”

Je ziet hem denken: Meer sancties? We exporteren meer olie dan vorig jaar, onze defensie-industrie produceert meer, onze S-400 Triumph is veel effectiever dan het Patriot-systeem, in de lucht zijn we sterker en we rukken steeds verder op. We hebben zelf olie genoeg én een goede relatie met China.

Op de afsluitende persconferentie schudden ze elkaar vriendschappelijk de hand als na een leuk potje tennis, terwijl hun ogen glimmen van de te verwachten buit.

Het tafereel doet denken aan de ‘Koloniale Conferentie van Berlijn’ (1884). Op die bijeenkomst van veertien Europese landen en de Verenigde Staten werd met een liniaal Afrika verdeeld zonder rekening te houden met de aanwezige bevolking.

Net als toen gaat het om macht en grondstoffen. Het verkooppraatje over democratie en vrede is vooral bedoeld om het publiek te sussen bij de strijd om verdeling van macht en rijkdom.

Oekraïne lijkt voor Trump een gepasseerd station, waar hij nog zoveel mogelijk voordeel uit probeert te halen. Willen Europa en Zelenski verder vechten tegen Rusland? Dat moeten ze zelf weten, maar dan moet Europa de rekening betalen. Trump c.s. hebben het te druk met de voorbereiding van de volgende oorlog tegen China.

Er zijn ook andere grenzen. Daar moest ik aan denken na mijn bezoek aan het ‘Kom-af’-café bij de Kom in onze Kolonie. Hoe anders is het hier bij ons. Hier vervagen sommige grenzen, worden diffuus. De kleurrijke verhalen over smokkelaars uit Lommel, Luyksgestel en Bergeijk zijn verleden tijd, net als die uit Oost-Groningen, mijn geboortestreek, en het Duitse Ost-Friesland. De verhalen over die tijd hier worden verteld in een zangerig dialect dat ik voor een deel kan volgen, dankzij de jaren dat we in Cuyk aan de Maas woonden.

Grappig als je het Lommels woordenboek legt naar het woordenboek van Noord-Brabant: het lijkt veel op elkaar. Niet verwonderlijk gezien de geschiedenis.

Onze dochter is in Cuyk geboren. Zij pikt het Lommels dialect een stuk sneller op dan mij. Alleen als ik de columns van Danny hardop voorlees, begrijp ik waar hij het over heeft.

Grenzen, die ooit zijn getrokken door de heersende klasse, werden en worden steeds minder belangrijk naarmate de handel groeit en de bevolking in grensregio’s integreert door familierelaties en aantrekkelijkere woon- en werkmogelijkheden. Mensen uit Oost-Nederland kopen een woning tegen een veel lagere prijs net over de grens, terwijl hun kinderen met de bus worden opgehaald door Nederlandse scholen.

Er zijn ook nieuwe grenzen. Grenzen, die me hoopvol maken. De wereldwijde ‘rode lijn’-grens tegen de genocide in Gaza bijvoorbeeld. Deze authentieke en morele grens is niet getrokken door de heersende klasse, maar door bevolkingen die duidelijk aangeven: tot hier en niet verder!

Of de antikoloniale grens van de “Pan-Afrikaanse” beweging onder leiding van Ibrahim Traoré, in navolging van Lumumba, Mandela, Gaddafi en Sankara.

Grenzen waarbij het niet gaat om macht en geld, maar om waarden en normen die ons tot mens maken.

Benny AHLERS