Wat we (w)eten

Wat eten we? Een ogenschijnlijk simpele vraag, die me minstens één keer per dag voorgeschoteld wordt. Gewoonlijk gebeurt het veel vaker. Als huiskok voor een vrij veeleisende vrouw en vier vreetgrage weetgrage doch pietepeuterige pubers, wiens smaken voortdurend verschillen en variëren, is het mijn lot. Het is een moeilijk eetpubliek,

Spörriejkoej

As gë ‘t nog nie wies: ik zén në miens van allës of niks. Ofwöl zén ëk heejël fannëtiek, ofwöl kan ‘t mé allëmòl génnë zak schillën. Në middëwég bëwandël ëkik praktis nóuwët. ‘t Is warschénlëk dörmeej dè ‘kik ók kwa gëwiecht nogal wa afgëjóójóót hém ien mé lèèvën tot

De aard van het beestje

Eigenlijk ben ik veel te goed voor deze wereld, denk ik bij mezelf terwijl ik al een klein uur bewegingloos op m’n rug in de zetel lig. Kon ik me toch maar een half slagje naar rechts draaien en op m’n favoriete zij liggen, met m’n linkerbeen

Hél

20 April 1889. Braunau am Inn, Óóstërijk-Hóngarijë. Moedër Klara keek fiejër na heurë pas gëbóuwërë zóuwën. “Mè zie nö toch ës wa ë fèrrëm mènnë’ën! En hoe hél dè diejën al kékt, ózzë klèènën!” riep Klara. “Hoe gòn wë’m hèètën?” Zë was zó fiejër as në gietër. Vauwëdër

Vluchtwegen

De Belgische wegen zijn in slechte staat. Volgens een studie en ranglijst gepubliceerd door het Wereld Economisch Forum, dat het wegennet van 119 landen onder de loep nam, bekleedt België de 64e plaats. Tien jaar geleden stonden we trouwens nog op de 26e plaats. Niet alleen onze wegen verslechteren. Onze

Joewsgierëchè

Zéddë gélliej vruugër as klèè mènnë’ën of mèskën ók zó dik moetë gòn biechtën? Awöl, ik ók. Nö weet ëkik natuurlëk niej hoe dè ër dè bé ölliej èn toew gieng, mèr ik wààr zó brààw mènnë’ën dè nóuwët wies wa dè iej ien feitën të biechtën ha.

Spot op Driekoningen

Driekoningen, Driekoningen Geef mij een nieuwe hoed Mijn oude is versleten Ons moeder mag het niet weten Ons vader heeft het geld op de rooster geteld Teruggekatapulteerd naar mijn jeugd, zo voel ik mij vandaag. Denk nu vooral niet dat ik vroeger op deze dag in al mijn onhandigheid een

Kérmis ien dë hél

Iedëreejën diejën dè mé ietëfwa ként, wit dè ‘kik al ës gèèrën dë beejën strék um gòn të wandëlën. Óuwët zén dè lang kalvaarietochtën van drie uujër of meejër en as ëk dan tuis gëraak, zén ëk zó mörrëf as ë zèkskën en mut ëk ë pauwër uujër bëkommën ien

Blik op oneindig

Ik ben een liefhebber. Van heel veel dingen, zoals spiegeleieren met curryketchup, geroosterde cashewnoten, gezouten chips en ongezouten schrijven, snooker spelen en mijn vrouw, om er maar een half dozijn in willekeurige volgorde te noemen. Maar niet van auto’s. De enige wagen die ik echt graag bestuur is mijn

Óp zuuk na wèrrëmtë

Dör zauwët ëk. Óp ménnën alleejënën. Zómèr érrëgës. Dè wóuwërd “zómèr” duu mé ottómààtis déng’ën èn dè wèrrëm sëzoen dè’k zó nóuwëj mis: dë zóómër. Zómèr érrëgës gòn ëkik natuurlëk nie zittën, gélliej ként mé wöl bèètër dan dè. Ik zit ien ë gëzèllëg brassëriej’ën ààchtër nën

Katrien Cools: creatief in denken en doen

Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn ‘ont-moetingen’ waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of

De decemberdepressie

December 2024. Ik snak naar het einde en zit te smachten naar een nieuw begin. De donkere dagen zijn desondanks te kort, want ik heb nog zoveel te doen. Niets spectaculairs, hoor. Ik hoef de zon in Japan niet onder te zien gaan, het oerwoud in bloei te zien staan,

‘n joew vurdeur

“Kommënd jauwër wul ëkik ‘n joew vurdeur!” riep die van ós. ‘t Èrgstë van al is dè zë dè bëwust zinnë’ë vleej jauwër gëzeet hi. Ien ‘t bëgin hém ëk dè nog próbeejërën af të hààwën. Mi man en mààcht en óp allë meugëlë’ë maniejërën. ‘n Joew vurdeur,

Er zijn grenzen

Wat benijd ik ze, denkers met reine gedachten. Zij die altijd in een rechte lijn stappen, quasi eindeloos, door helder verlichte, propere, zelfs smetteloze gedachtegangen. Ook al lijkt het saai, op het slaapverwekkende af, ik benijd ze, de brave geesten die nagenoeg nooit dubbelzinnig denken. Wat bekijk ik hen scheef

Henri Cuypers: de puurheid in persoon

Ik trek eropuit. Een doordeweeks praatje of een diepgaand gesprek, niet noodzakelijk een klassiek interview met vragen en antwoorden. Ik breng het verhaal op mijn manier. In dat opzicht zijn het meer dan ontmoetingen. Het zijn ‘ont-moetingen’ waarbij niks moet en alles mag. We moeten immers al zoveel. Levensverhalen of

As 't dë mómènt is

Teegëworrëg hém ëk ë fitnëssabonnëmènt. Mén vààstë wandëlroetës zén vërvangën dur në lóópbàànd en ménnë vieló dur në sjie’ën hóómtrééjnër. Gëdòn mi kij’ë na ‘t weejërbëricht, want dör binnën eest alté èffë dreujëg en alté èffë wèrrëm. Dè is ë gëmak, zallë. Roeiën duun ëk ók. Niej óp