Mijn zoon vroeg me: "Papa, wat doe jij tegen al dat denken? Ik heb dat van jou denk ik, mijn hoofd staat niet stil en ik kan over sommige dingen zo blijven doordraven, dat ik er zelfs niet van kan slapen.”

“Ah, loslaten jongen, loslaten. Wat nu niet helpt voor jou, moet je loslaten. Dat heeft de psycholoog mij ooit gezegd: helpt die gedachte je verder Bart? Vroeg ze dan. Euh, niet echt. Dat dus, en het feit dat je geen controle hebt over anderen. Maar je hebt wel controle over wat je zelf denkt en wat je daarin toelaat. Dus, als een gedachte je niet verder helpt, stuur je het gewoon weg.”

“Maar hoe doe je dat dan?”

“Wel bij mij helpt schrijven, dan zit ik in mijn cocon, schrijf het van me af en kan ik het daarna beter loslaten.”

“En wat als je geen schrijver bent?”

“Zoek iets dat bij je past, zodat je je kan afreageren. Wat voor mij ook helpt – want soms werkt het schrijven ook contraproductief - is sporten, bewegen, iets fysiek doen. Dan push ik me zodanig dat ik op den duur enkel en alleen nog lichaam ben, dan voel ik mijn lichaam werken, zweten, door de pijn heen als het moet, dan zit ik in het nu en hebben die verlammende gedachten geen tijd om me lastig te vallen. Dan ben je één in lichaam en geest, dan ben je puur in het nu. Dat heb ik als ik lang genoeg sport of schrijf, beiden helpen me te ontstressen en in een flow te komen. Dus zoek iets waardoor je gepassioneerd bezig kan zijn en wissel af met iets fysiek, zodat je ook in je lijf blijft zitten.”

Hij knikte en bedankt me voor het gesprek, we hielden dit gesprek tijdens een wandeling in bosland, een lange wandeling vol met stiltes en doorbroken met vragen, vragen over, waarom denken we toch zoveel en hebben we toch zo vaak angst om wat anderen denken over ons. Omdat we te veel denken en te weinig voelen, of net iets te veel voelen, waardoor we het willen wegredeneren.

Voor mij is schrijven zoiets als sporten: voelen, zo diep voelen dat je al de rest wel moet loslaten en enkel tot de essentie komt van de activiteit zelf; jezelf kunnen zijn in het hier en nu.

Bart Vermeer