Willy heeft gelijk

'Ik negeer je straal!' roep ik naar de zon. Ze lacht. Natuurlijk doet ze dat. Alsof zo'n zon het zich aantrekt dat ik haar negeer. Het lijkt alsof ze plots nog wat feller begint te schijnen. Ze heeft macht, zeker vandaag, want volgens de voorspellingen wordt het drieëndertig graden. Of meer. Meestal is het meer.

Trouwens, als je iemand aanspreekt, zeggende dat je hem of haar negeert, maak je jezelf belachelijk. Het hele punt van het negeren is namelijk ontkennen dat iemand bestaat of aanwezig is, net doen alsof hij of zij er niet is.

Wist je dat je ook iemand kan négeren (iemand slecht behandelen of kwellen als een negerslaaf), met de klemtoon op de eerste lettergreep? Ik vond het tijdens een slapeloze nacht in een of ander oud woordenboek, toen blijkbaar niemand al woke of awake was. Ik verzin het niet, of beter: ik verzon het niet.

De zon. Iedereen houdt van haar. Ze heeft haar eigen dag en wordt bezongen door The Beatles, The Doors, The Stranglers, Katrina & The Waves, Rammstein, George Michael, Elton John en Willy Sommers. We kunnen niet om haar heen. Of jawel, maar daar hebben we dan met z'n allen 365 dagen voor nodig. Een volledig jaar uit ons miezerige mensenleven en dan nog dankzij de aarde, die er eigenlijk met een rotvaart omheen cirkelt, al merken we daar niks van, ignorant als we zijn.

Voor de rest weet ik niet zo gek veel over de zon. Ah ja, ik kan je ook nog vertellen dat ze is opgebouwd uit zeer heet plasma. Haha! Sorry. Binnenpretje. Ik houd het beter voor mezelf. Ach, te laat zeker? Het is allemaal de schuld van dat plasma. Er schoot me een raadseltje te binnen. Wat zegt iemand die ongeïnteresseerde plasseks heeft? Antwoord: ik negeer je straal.

Weet je wat? Ik ga naar binnen. Daar is het lekker fris, beeld ik me in. Lang gaat die binnenshuise koelte overigens niet duren, want ik ga broccolipuree maken. Lekker koken in de tropische hitte. Ik had als inspiratieloze huiskok maar niet zo stom moeten zijn om het weekmenu door mijn vijf huisgenoten te laten bepalen. Elke dag iets anders. Gevarieerd en gezond genoeg, dat was de voorwaarde. Spaghetti op zaterdag en frietjes op zondag zijn vaste waarden. Daaraan mocht niet worden getornd. Jongste zoon schreef bij donderdag: broccolipuree met spekburgers. Zijn lievelingskost. Altijd en overal. Zomer en winter. Eergisteren, toen het amper vijftien graden was, vraten we verdomme nog koude schotel.

Met veel liefde, zout, peper en een vleugje satékruiden bereid ik het bestelde gerecht. Net voor ze van school komen, serveer ik de gevraagde prak op hun borden. Als extraatje pleur ik er nog een spiegelei overheen. Sunny side up. Ik word er helemaal vrolijk van, zeker als ik die lachende gezichtjes zie en ongeveer zes en een halve minuut later, na wat geboer en goedkeurend geknik, een half dozijn keurig afgelikte borden in de vaatwasser kan opbergen.

De thermometer duidt ondertussen 30,6 °C aan. Dat valt nog mee. Zo zie je maar, de soep (en de broccolipuree) wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend. Alles valt altijd mee.

Laat de zon in je hart. Geniet van het leven. Willy heeft gelijk.

Danny VANDENBERK