Tradiesies

Tradiesies zén ër um ien eejërë gëhààwë të wèjjërën. Dè zi die van ós zjuust toen dè ‘k zi dè ‘k wénnig goesting ha om meej na ‘t majjësdóuwëlhof ien Peejër të gòn. “Dè duun wë allë jauwërë mi heejël ‘t gëzin, dus gë gòt ër nie langs kommën. En dorbé: mësschien ziedë dor wöl wir ë lè’ër jóng kollëfkën.”

Dor ha zë ë punt. Dè wies zë. Ik gieng wa vur dë vénstër stòn um wa nàà të déng’ën en të mijmërën óóvër vruugër. Ik zén zó óngëveejër groewëtgëtrò’ën ien dë majjës, moetë weetën. Bé ós, ààchtër ózzë pàà zénnën hof, was ër ien diejën tijd ë groewët majjësvèld. Riggëlmauwëtëg gieng ëk mën èègën dor ës vërstoppën. Van diejë majjës zèllëf moes ik ènvang’ëlëk nie veul weetën. Ik vón dè të pappërig en të zuujt en die pél was ók të hèrd. Neejë, dè moegë zë vur mé part èn dë beejëstë vójjërën, mè niej èn mé.

Tot dè ‘k zó is óp në keejër ‘n heejël jóng kollëfkën aftrok en dè óp mé gëmèkskë példën en pruufdën. Jóng, dè smiek! Zó fris, zó knappërig … Ik frauwët dè intëgrauwël óp. Sindsdien pluktën ik mën èègën dor riggëlmauwëtëg zó ë jóng kollëfkën af. Dè moeg èègëlëk nie, want dè was nie ózzën èègëndóm, mèjè, “dóm” was vural diejëm boewër diejë zó ë vèld vól goetëchè tot vlak teegën ózzën hof zéttë. En dorbé, wa èègëlëk nie mag, dè is as klèè jónk toch alté ‘t plëzantstë, zee’ër as gë vur dë rèst, zówas bëvurbeejëld ien dë schóuwël, alté al ien ‘t gareejël moes lóópën.

Óóvër lóópë gëspróó’ën … Vërlóuwërë lóópën ien dè dóuwëlhof vijn ëkik al lang nie mir zó èrrëg as ëk zó avvëntoe ës ë jóng stukskë majjës kan zuuj’ën en ópsmi’ëlën. Vur mé is dè nog alté ‘n èchtë dilliekatès. En dorbé, dan vuul ëkik mën èègën èfkës ‘n heejël klèè bitskë dè kòjónk dè ‘k ien feitë nie wààr en nóuwët gëweest zén, bëhallëvën ien mënnë kop mësschien.

Allë jauwërë hèrlèèf ëkik mën jeugd as ëk ien dè majjësdóuwëlhof ien Peejër ka róndhossën en ààchtëraf óp dè tërraskën ë wélvërdiend flèskë biejër kan dring’ën. Vanaf nö wöl alcóuwëlvrij. Want dè ‘s ók tradiesie, dè ‘k allë jauwër zég dè ‘n dóuwëlhof èègëlëk ë labierint is en dè gë dor duidëlëk hët wóuwërd “bier” ien kunt heujërën.

Tërwéltën dè dë jóng hun èègë wa ammëzeejërën ien nën hóuwëjbèrg of stróuwëjbèrg (ik kén ‘t vërschil nie, mèr ik dààg zë alté öt um dor ‘n sprèèkwóuwërdëlë’ë nòl ien të zuuj’ën), wa klèèn kónij’ës of andër beesjës èèjën of èfkës óp nën traktöör meugë zittën (diejëm boewër zuukt allë jauwërë van allës öt um dë jóng beezig të hààwën), kan ëkik dan zówa dë miensën afgààpën en bëcommëntarjeejërën, sààmë mi die van ós. Ik hém zë al zó wijd gëkreegën dè zë mé spóntauwën nën dóuw geuft as ër érrëgës schòn vralliej të zien zén, ien ‘t zèldzààm gëval dè ‘k dè zèllëf niej ien dë fààr za gëhad hémmën.

Ja, miensën, zó schèèj ëkik tradiesjoneejël ‘t kaf van ‘t kóuwërën, dë kèèjhèrdën ààwë majjës van dë jóng kollëfkës en dë léllë’ë pèètë van dë schòn wéfkës. Ik vërstòn nie worum dè die van ós mé alté jést moet motieveejërën um dor hénnë të gòn, want èègëlëk is dè ècht ë kollëfkë na mén háán.