Pöj'ës mi déksëlkës

Óp èllëk pöj’ë pést ‘n déksëlkën. Dè is nö ës ‘n schòn ötdru’ing. Nurmauwël wult dè zéggën dèttër óp dë wèèrëld alté wöl iemand róndlupt wordè g’öw èègë goe bé vuult, wordè gë zó goe mi óóvëreenjënkomt dè g’ër dë rèst van öw dààg mi wult slijtën.

Mé duu dè allëmòl ók trugdéng’ën èn vruugër. Óndër sósjauwëlën druk van heur vriendinnën góóf ós màà wöl ës óuwët ‘n dimmónstrassiej van “Tupperware” (ik zi ien dën tijd: Tuubërwéér), ‘t is të zéggën: eejën of andër vërkópstër kwààm dè bé ós duun. Ós màà zéllëf zörrëgdë vur koffie, vlauwëj en pateej’ës. Ik zien zóuwë heejël dë toffël nog vól stòn mi plastie’ë pöj’ës, groewëtë en klèèn, ien allë kleurë van dë rèègënbóóg. Óp èllëk pöj’ë péstën éfféctief ‘n déksëlkën en vollëgës dè vërkupstërkën weejërë zë deegëlëk en ónvërslijtbauwër. Gëlék èchtë liefdë.

Van liefdë, gëlèk en gëkus, lòt stòn séks … dor ha’k ien diejën tijd nog nie veul kèès va gëèètën. Dè ientrësseejërdë mé toen nog nie, ók al hààn wë tuis wöl schón pöj’ës um kèès ien të bëwauwërën. Van Tuubërwéér.

Dè wààr ëk giestërë nog teegë die van ós èn ‘t vërtéllën, dè ‘kik èègëlëk në lauwëtbloejër wààr. Toen dè ‘k mén wóuwërdë krààcht wuldë bézéttën, dur hur ëróp të wijzën hoe ààd dè’k wààr toendè’k vur dë jéstë keejër ‘n blóuwëtë vrààw zààg, schóuwëtë mén gëdààchtën gëheejël ónvërwochs trug na diejën tijd van dimmonstrassies, na ‘n klèèn traumààtischë èrvààring.

Ik was ë jauwër of zés-zeuvën. Óp në keejër organiezeejërdën ós màà wir ‘n dimmonstrassiej. Nie van Tuubërwéér deezë keejër, mè van kleejër van “3 Suisses” (ik zi dor “Drie Swiezën” teegën in diejën tijd). Dè leek mé nogal ‘n sèèj bëduuning, dus wààr ëk wa gòn voetballën bé ós teegënóóvër, óp ‘t wèèj’ën. Nàà nën tijd gieng ëk trug na binnën umdè’k dòòst ha. Um dë dimmónstrassiej nie të stóuwërën en um rap trug óp ‘t wèèj’ën të zén, dócht ëk gààw wa wauwëtër van dë krauwën të gòn dring’ën, ien dë badkààmër.

Ik duun die deujër óópën en meej stón ëk èn dë grónd gënààgëld. Ménnë mónd stón èèvë wijd óópën as dë badkààmërdeujër. ‘n Blauwëtë vrààw! Van bóóvë tot óndër ien hurrë puujërën! Në sëcónd kee’ëw mëkauwër èn, allé, ik keek ietskë leejëgër, en toen dóuwdë zë kèèjhèrd dë deujër trug teegë mën neus.

Ik liep zó rap as ëk kós trug na ‘t wèèj’ën, na mën voetbalkamëruij.

“Danny, gé lópt nogal! Wa zéddë gé zjuust gòn dring’ën? Naft? Zjëneevër? Gé duu zó auwërëg en gé hét ‘n róuwëj neus!”

Ik zi niks. Mè gëvoetbald dè’k toen hém! Uujërën èn ë stuk! Óp ménnën alleejënë zèllëfs nog lang, tot iedëreejën al lang na huis was, zówöl meedëvoetballërs as allë gënóuwëdigdë van die dimmónstrassiej van Drie Swiezën. Ik dierëf die vrààw nie mir óndër óógë kommën.

‘t Is rauwër dè’k dë nö hém ópgëràà’ëld, nàà al die jauwërën. Ik hém dor nóuwët óóvër gëpròt en ‘t alté vërdróngën. Vur mé was dè ë pöj’ën dè’k alté gëslóuwëtën hém gëhààwën, mè vur ölliej, béstë lèèzërs, hém ‘k ‘t déksëlkën ër èfkës van afgëhòld. Ik gòn ‘t ër mè gààw wir ópduun.

Danny VANDENBERK