Pèèpër

Ózzë jóngstë zóuwën hi pèèpër ien zë gat. Van ‘s mèrrëgës tot ‘s ààvës kumt diejën allë hónsgëzèèk mi joew gëdààchtën en ienziechtën af en bégëvollëg sti zénnën tèttër óp në gansën dag gén vijf mënuutë stil. Giestërë zi iej ienjéns: “Pàà, gé hét mé óóvërtijd ës gëvrààgd wa dè’k lattër wul wèjjërën, wittë dè nog? Awöl, nö weet ëk ‘t: kok! Wa mut ëk vur öw ës gëreejëdmàà’ën?”

Ik zén d’ër veul va gëwóuwën, van ‘t mènnë’ën, mè nö sloeg ie toch èfkës mé liecht öt. Tot nö toe was ie nog të lui um nëm bótram mi zjëlèèj të smèèrën. Ik wies dè iej óp schóuwël në keejër of vijf kóóklés ha gëhad, mè dittën ha’k tótauwël nie zien ènkommën. Heejël gërust wààr ëk ër niej ien. En ós keu’ë sti nog nie zó lang, dus die zààg ëk ‘m nie zó gèèrën affi’ën.

“Ik hém wöl ës goesting ien në krokmësjeu,” zi ëk heejël dieplómààtis. Dè’s nie të moeilëk en veulë mindër gëvauwërlëk dan bëvurbeejëld gëflambeejërdë pèèpërsteek mi frut, dócht ëk ërbé, want dan kós ëk al drèk dë pómpiejërs béllën um sténdbàài të stòn.

Hij keek wa bëteutërd en hij brabbëldën iets van të wénnëg ötdààging, mè toen bëgós ëk allës të vërtéllë wa’k wies óóvër dë krokmësjeu en dè maktë wöl iendruk.

“Në goeië krokmesjeu is nie zómèr wa hésp en kèès tussë nëm bótram léggën èn ròstërën. Gë kunt dè óp 1001 maniejërë pimpën en spisjauwël màà’ën. Wittë wa? Ik zal ëkik ë pauwër spiegëlèèj’ës ba’ën, dan lèggë wë’r die strak óp en dan hémmëw al në krokmadam.”

Dè moes ëk gén tweejë keejër zéggën. Èèj’ës zén zénnë lievëlingskòòst. Hèrd gëkókt, ómmëlét, spiegël- of zówa óndëreejën gëhussëld as roewërèèj … Dè git ër allëmòl èèvë goed ien.

“Dë krokmësjeu is ötgëvónnën ien Austrààliejën,” zi ëk. “As dë Abóridzjinëls trugkwààmë van ‘t jààgën, leen zë hun stu’ër vleejës tussën tweejë gëbloemdë kuukskës. Die wóuwërë dan sààmëgëdrukt mi ‘n groewëtë tang en gëbrauwëjë bóóvën ‘n óópë vuujër.”

Hij keek èfkës na die van ós. Warschénlëk um të tsjé’ën ofdè’k gëlijk ha, mè dè ha’k nie drèk deur. “Neejë, neejë, ‘n andër groewëtë tang,” zi ëk mi në lach. Ë mopkë zó nö en dan, dè mut kunnë, vijn ëk. Die van ós vón dè nie. Zë smeet nën hààtërë leepël na ménnë kop, mè ‘t was ër wijd langs.

“Ààchtëraf hémmën dë Fransën dè vërfénd, dur ër gësmóltë kèès bé të duun en allës wa krókantër të màà’ën. Mèjè, ik gòn zwijgë. Duu öw bést, zóuwën.”

Vur dè iej ècht bëgós, góóf ie mé nën alcóuwëlvrijën trappiest mi ë kummë’ë van die róuwëj en gruunzigë neuj’ës, van die piekantë. Tërnàà miek ie në schònë krokmadam. Heejël óp zë gëmèkskën. Óndërtussën ha iej mé ók al nën twéddën trappiest gëgóóvën.

Ik pruufdën, en ëk mut zéggën: dè was lè’ër, totdè’k dë jéstën hap dursliktën. Mén kèèl stòn ien brand en dë róók kwààm langs mén óuwërën öt!

“Ik gèèf öw al mè drèk dë rèè’ëning, want dè’s hiejër ë sërjeus réstórant. “Dè’s dan € 33,50.” Ik vërsliktë mén èègë vanhèèr. “Öw rèè’ëning is al èèvë gëpèèpërd as öwë krok en öw neuj’ës,”, zi ëk.

“Ik zén ötgëschóóvë mi mé pèèpërbuskën en nö eest leejëg en mutëw ë joew kóópën, en jè, sààmë mi öw trappiestë télt dè deur. Cash of mi dë kauwërt?”

Danny VANDENBERK