Lómmëlsë tóuwërës

Zoas gélliej warschénlëk allëmòl wit, wóuwën ëkik al èttëlë’ë jauwërën niemir ien Lómmël. As ëk na Lómmël kom mi dën otó en óp dë ring rij en ik zien va wéds dë kérrëktóuwërë stön ... dan bëkröpt mé allë keejërën ë gëvuul van thuiskommën, ë sórt wèrrëmtë die gë kunt vërgëlij’ën mi ‘n gëbrèjdë sazziej die dè gë rónd öw lijf drèèjt óp në kààwëlë’ë wéntërààvënd.

Meejëstal rij ik dan na dë Vrèssëling ópèn en dan vërtraag ik wa as ëk dë wauwëtërtóuwërë passeejër, want dè hém ëk ók alté në schònnën tóuwërë gëvónnën. Zó në knoestigën en róbuustën, ë symbóuwël öt mën jeugd. Ik hém nóuwët andërs gëweetën dan dèèj ër stón, mèjè, ik zén dan ók ë jeugdëg mènnë’ën.

Sins mé vërtrék is ër ók nog dën ötkijktóuwërë van dë Sahààra bégëkommën. Ók nie jéllëk, bëlangë niej, mèr ik hém ër nog alté génnën èchtëm bàànd mi. Ik zét ‘m toch óp dë dèrdë plak.

Ik zén van ‘t Wijerken, kortbé ‘t cèntrum, dus dë andër kérrëktóuwërës, bëvurbeejëld van dë Kólóniej, Kérrëkhoovën, dëm Barriejër, Lutlómmël en noemt zë mèr óp, die stòn vur mé përsóuwënlëk érrëgës meejër ààchtërèn ien mén rangschi’ing.

Hém ik nööw allë tóuwërës ien Lómmël hòst gëhad? Neejë bëgot, déngt dè mèr niej! Ik za millëdzjuuj dë Sjieneesën Tóuwërën nog vërgèètën!

Dë Sjieneesën Tóuwërën? Ik heujër ölliej al déng’ën: diejën Danny hi zë nie mir allë vijf óp ë rij’ën, hij hi wir nën trappiest tëveul binnën en sli ër wir langs of hij hi gén vuuling mir mi zénnën thuis of van diejë schèèlë zeejëvër. Awöl, dan déngt mèr gààw iets andërs!

Bëvurbeejëld èn dën tijd dè gë nog ë klèè mènnë’ën of mèskë wààrt en óp dë schóuwët of dë kniej zat bé dën eejënën of dën andërë nóng’ël diejën dócht dèèj dë plëzanstë was en bëgós të zingë van dën TingTang-Tóuwërën tërwéltën dèèj öw óuwërë vààstha en öw köpkë wég en weejër drèèjdën óp dë mauwët van diej onneuzël rémsëlkës van dë hin, dën hauwën en dë vos. Zéddë meej? Kum ‘t trug? Gèft toew: TingTang dè klingt toch Sjienees?

“TingTang-Tóuwërën, ik trék ‘w mee ‘w óuwërën, wa kiesdë: hin, hauwën of vos? Hin? Dan eest nog mèr ‘n bëgin.” En vanhèèr. “Hauwën? Dan eest nog nie gëdauwën.” Wèrrëm óuwërën ha'k dan al, nàà die hin en diejën hauwën. “Vos? Dan lauwët ‘k öw nog nie los.” En zó kóstë wöl uujërë beezëg blijvën. Dè leek ien diejën tijd allëszins zówwë.

Ózzë pàà dè was dör në kauwëjën èn. Jóng, jóng! Diejën bleef mèr gòn mi zén èllèndëgë hin, zénnë stómmën hauwën en zénnën onneuzëlë vos! Óp dën duujër zààgë mén óuwërë zó róuwëd as në klot vuujër! Sóms dócht ‘k dè iedëreejën mé dörum “jénnë va Klottën” noemdë.

Heejël veul hém ëk ër përtang niej èn óóvër gëhaawë, zallë. Ik gèèf grif toew dè zë wa wijd va ménnë kop af stòn en dè zë wa ötgëleutërd zén, mén óuwërën, mèr ik kan zë nog allë dààg gëbrui’ën um ménnëm bril ààchtër të hàà’ën en ik heujër gëlék dëm béstën, al löstër ëk dörum nog niej alté èffë goewd, vollëgës dè ‘t schént en sërtoew vollëgës die van ós.

Danny VANDENBERK