Joewsgëzind

Ë pauwër wèè’ë gëleejë kreeg ëk ienjéns tillëfón. ‘n Schòn, vriendëlë’ë, vrààwëlë’ë stèm kéndë ménnë nààm zóndër dè’k ‘m ha gëzeed. Zë vroeg ofdè’k gèèrën óp dë högtë za zén van wáttër ien dë wèèrëld èllë’ën dag gëbeurt, en meejëmpësant ók ien dë gëbuujërën.

“Wocht èvvë’ës,” zi ëk, “dan pa’ëk jést në stoel. Dë soep sti toch al óp en dë pëtattë zén al gëschéld. ‘k Hém zjuust tijd. En gé hét zó’n schòn zòòchtë stèm. Dan kan ‘t alleejën mè goei joews zén. Vërtél ët mèr ës. Bëgint mè mi dë gëbuujërën, want van diejën Trump en diejë Poetin hém ëk al veuls të veul gëheujërd en dè’s alté dëzèllëfdë zeejëvër ien pèkskës. Dè’s dan ók nog ës wijd va mën béd. Vur mé mag dè zóuwë blijvën. Jöt, ik zén gëzèètën. Bëgint ër mèr èn.”

‘t Wóuwër stil èn dën andërë kàànt van dë lijn. Mè nie lang.

“Ik dénk dè gë mé vërkeejërd bëgreepën hét, mëneejër Vandenberk,” zi zë. Zjuust noemdë zë mé nog gëwóuwën Danny. Vërvèèlënd. “Ik wuldën èègëlëk vrààgën of gë ientrèssë ha ien ‘n abónnëmènt van ‘t Bëlang va Limburrëg. As gë wult, kunnë w’öw ë proefabónnëmènt gèèvën. Dan stuujërë w’öw ‘n mònd lang allë dààg ‘n graatis gëzét óp. Dan kundë kénnis màà’ë mi ós maniejër va vërslaggèèving, zóndër vèrdër vërplichtingë.”

Nóndëdómmën, dócht ëk bé mën èègën. Ik wààr al zó joewsgierëg as ‘k weet nie wa. Ik ha ër al ‘n zjat koffie bé gëpakt en ë kuukskën öt dë goei dóuwës, van Dëlacrë, ien vóllë afwóchting van dë léstë roddëls öt dë gëbuujërën, vurgëlèèzën dur ë lieflëk, frazjiel éngëlëstèmmë’ën. Ik wààr al èn ‘t fantëzeejërën hoe dè jónk vrammës ër ötzààg. Blòndë lang hauwër, róuwëjë lippëstift, nie të groewët, mi ‘n dóng’ërblààw mantëlpèkskën èn, en ötërauwërd goe gëdikolteejërd. Zó wijd wààr ëk al.

En dan kumt die trees af mi ‘t Bëlang. ‘t Bëlang! ’n Abónnëmènt dan nog! Niks vërtéllën, noegabóllë vurlèèzën! En dan nog zó’n flutgëzét! Die kén ëk al ien ‘t lang en ien ‘t breejëd, die hun vërslaggèèving. Die weetë Lómmël génjéns liggën. Ik moes mën èègën ècht ienhààwën um nie të roepën: “Van bóóvën, heejëlëgans èn dë lingsë kàànt, dor ien dën hoek, dor li Lómmël. Dè’s përtang ‘n Limburrëgsë stad, zallë, lómpë gèèt! Léllë’ë vërkóópfeep! Në miens gèld öt z’n tèssë jààgë jàà, vur nën hóop ààchtërlë’ë zeejëvër öt Gènk en Hassëlt! Dè ziedë van hiejër! Die déngt zee’ër dè’k óp ménnë kop zén gëvallën en blijvë tutsën? Dè was wa’k dócht.Wa’k zi was bëkans ‘t zèllëfstën, mè toch zjuust ietëfwa andërs.

“Dè za heejël fijn zén! Ik zén van natuujërë në joewsgierëgë, joewsgëzindë miens en ëk pruuf gèèrën, dus dè’s alté wèlkom. Ménnë nààm en adrès kéndë al, dus stuujërt mèr óp. Gë meugt dè gëzéj’ën ók alté zèllëf kommë bréngë, zallë. Ik zal öw wöl hèrkénnën èn öw mantëlpèkskën. Öw schò stèmmë’ë vërgèèt ëk zówiezóuwë va zë lèèvë nie mir.”

Ècht heejël veul hi zë toen nie mir gëzeed. Mè zë hi wöl wóuwërd gëhààwën: allë dààg en zóndër fout zit die stóm gëzét ien dë brievëbus. As zjuust sóndààgs niej. Dor hém ëk al vur wullën trugbéllë, mè dè schént nërmauwël të zén. Sóndààgs is ër gé Bëlang.

Veul mékt dè niej öt ók niej. Ik gëbruik die toch alleejën mèr um dë pëtattën óp të schéllën (dè’s hènnëg, zallë) en sóndààgs hémmëw frut van dë frituujër.

Danny VANDENBERK