Een mooi vakantieverhaal
Vrijdag 11 juli, sommigen hangen de vlag uit, anderen, zoals wij trokken, gepakt en gezakt, met onze driejarige kleinzoon Aye naar de Antwerpse Zoo. Loopfietsje bij de hand, lekker koele drank, 'n gezonde picknick ... en weg waren we. De trein vertrok stipt op tijd en kwam ook op het geprogrammeerde uur in Antwerpen aan. Ooit is het anders.
Het prachtige Antwerpse station en de Zoo zijn maar 'n kinderboogscheut van mekaar verwijderd. Bij het buiten komen van het station vingen wij nog 'n glimp op van de Antwerpse foor. Aye keek met grote ogen naar het reuzenrad en had al een beetje spijt van onze voorkeur voor de Zoo. 'n Driejarige heeft soms andere wensen dan oma en opa!
Hij keek nog even achterom alsof hij wilde zeggen 'tot strakjes'. Met zijn loopfietsje laveerde hij daarna toch gezwind voorbij de wachtende rij bij de inkom van de Zoo. Niemand protesteerde.
Al vlug bereikten wij onze eerste bezienswaardigheid: de prachtige vlindertuin. De vlinders fladderden in grote getalen, groot en klein, mooi en nog mooier langs onze hoofden.
Op naar de volgende halte, de volgende en de volgende ... Aye genoot op zijn kinderlijke manier van alles wat passeerde. De zandstrooiende olifanten, de lui zonnende leeuwen, de metershoge giraffen met daarboven hun klein kopje met de veel te grote oren. Zelfs naar de mammoet- en hemelboom keek hij, letterlijk, tegen op.
Maar toch ... was het door de warmte of de inspanning op zijn loopfietsje? Eén ding spookte nog door zijn hoofd: wanneer krijg ik mijn zo beloofde ijsje?! 'Na de picknick' was het wachtwoord. De lekker belegde boterhammetjes werden snel naar binnen geslokt. Af en toe een slokje van de zelfgemaakte vlierbloesemsiroop versnelde het eettempo en bracht het zo begeerde ijsje snel dichterbij.
Oma, oma ... ik heb de ijskraam gezien! En ja, twee minuten later blonken zijn blauwe oogjes van plezier. Aye likte en zoog met gretige teugen aan zijn welverdiende ijslolly. Het feest kon niet op. Nog even op het klimparcours ravotten met oma aan zijn zij en opa op wacht bij het loopfietsje en de rest van de bagage.
En zo werd het stilaan tijd om de uitgang op te zoeken. Geen wachtende rij, geen oponthoud. Gelukkig maar want treinen wachten niet op laatkomers met loopfietsjes. Over 12 minuten zou hij vertrekken, onze trein naar Lommel.
Maar we moesten nog één horde nemen: de foor. Zou Aye het nog weten, speelde 'tot strakjes' nog door zijn hoofd? Al bij al viel het nog mee. Toch nog 1 minuutje loeren naar het reuzenrad en de benjispringers en dan vlugvlug naar spoor 4. De deuren schoven vlak achter onze rug dicht en weg waren we.
Voor hij en wij het goed beseften viel Aye in een welverdiende slaap, al was het maar een hazenslaapje. Enkele minuten later gingen zijn oogjes weer open en genoot hij weer van snel voorbijrazende bomen, dwarsende treinen en verre uitzichten.
Of was het de conducteur die hem wakker had gemaakt? De vriendelijke man vroeg aan Aye waar hij naartoe was geweest. 'Naar Antwerpen' was zijn zelfzeker antwoord. 'Naar de Zoo?' Vroeg de man vol belangstelling. 'En wat vond je het leukst?' DE KERMIS!!! Al onze wagongenoten schaterden van het lachen.
Aye snapte er niets van.
Misschien wil hij met Lommel kermis wel naar de ZOO.
Pierre Agten