De 100 km van Bosland door de ogen van Katy uit Eke
De Boslandtrail is weer achter de rug, en... was weer een enorm succes! Wij wisten één van de vele deelnemers, Katy uit Eke in Oost-Vlaanderen te strikken voor een kort interview, hieronder de weergave daarvan...
Katy, kan je jezelf eerst even voorstellen aan onze lezers?
Ik ben Katy, 49 jaar, en ik kom uit Eke in Oost-Vlaanderen.
Hoe kwam je erbij om deel te nemen aan de 100 km van Bosland?
Het was eigenlijk een beetje een zot idee binnen ons team. Wij werken samen op een afdeling angst- en stemmingsstoornissen in Karus campus Gent. Dit jaar wilden we een 100km tocht doen en zo kwamen we uit bij de Boslandtrail: groen, uitdagend, maar niet té groots. Vorig jaar heb ik er de 50 km alleen gewandeld. Toen dacht ik nog: “100 km? Dat doe ik nooit.” (lacht)
Hoe hebben jullie je voorbereid op zo’n enorme uitdaging?
Vanaf november 2024 hebben we een wandelplanning opgesteld. Elke maand trainden we samen en bouwden we op van 20 km naar 70 km, inclusief een nachttocht van 42 km. Omdat we het ook als teambuilding zagen, maakten we onze tochten vaak in twee lussen, zodat collega’s konden aansluiten. Dat gaf een hele mooie groepsdynamiek. Via onze teamchat deelden we foto’s, maar ook onze kwaaltjes en twijfels. Iedereen leefde mee en motiveerde elkaar. Echt fijn om die verbondenheid te voelen.
Met welke verwachtingen startte je aan de 100 km?
Op 22 augustus waren we er klaar voor, maar toch met veel vragen. Waren we voldoende voorbereid? Wat zou het met ons lichaam doen? Gaan we samen kunnen blijven? Hoe doorsta je het mentaal? Uiteindelijk moet je gewoon vertrekken en het beleven.
Wat waren je hoogte- en dieptepunten tijdens de tocht?
Uiteraard de ontlading en het geluk aan de finish, maar ook de beleving onderweg. Ik had gedacht dat ik na 70 km niets meer van de natuur zou opnemen, maar ik bleef in verbinding met de omgeving en de rust.
Een moeilijk moment was ‘s nachts in het bos. Ik liep even alleen en merkte dat ik niet meer op het traject zat. Internet werkte niet, dus moest ik op gevoel terugzoeken. Na een 500-tal meter zag ik gelukkig weer lichtjes – wat een opluchting!
Ook bij het ontbijtpunt had ik het lastig. Er moesten nog 35 km afgelegd worden en ik zat er helemaal door. Toen kwamen andere wandelaars me bemoedigen. Een traan werd gezien, gerelativeerd, en hun woorden gaven me kracht om weer verder te gaan. Vanaf dat moment kreeg ik stap voor stap terug vertrouwen. Ik vond dit zo’n mooi moment: die verbondenheid onderweg, het gevoel dat je er nooit alleen voor staat.
En hoe verliep de laatste fase?
De laatste 12 km gingen puur op karakter. Toen ik mijn collega weer tegenkwam en we samen konden finishen, was dat een onvergetelijk moment.
Hebben jullie allemaal de tocht uitgestapt?
Ja, we zijn ongelofelijk trots dat we allemaal de finish gehaald hebben. Anja en Lieven finishten na 21u25, Sara en ik na 22u42. Het was een echt avontuur: samen met collega’s onderweg, met digitale aanmoedigingen van het thuisfront, supporters met spandoeken en banaantjes… en natuurlijk de steun van de fantastische vrijwilligers en organisatie. Via deze weg wil ik hen dan ook heel graag bedanken: hun inzet, glimlach en aanmoedigende woorden hebben echt het verschil gemaakt.
En Katy, is er kans dat we jou volgend jaar opnieuw aan de start zien?
Wie weet! (lacht)
De Lommelse Gazet dankt Katy van harte voor dit interview en wil haar en haar collega's proficiat wensen voor het uitlopen van deze tocht. Knap gedaan!
Meer foto's van de Boslandrail via deze linken:
Album 1 (vrijdag-zaterdag)
Album 2 (zaterdag)
UPDATE: Album 3 (zondag)